Δεν ξέρουμε αν είναι ο “τελευταίος των Μοϊκανών”… Για να “παίξουμε” λίγο με το προσωνύμιο (“Μοϊκανός”) που τον ακολουθούσε στα χρόνια της μπασκετικής του καριέρας ως παίκτης.
Σίγουρα πάντως είναι ένας άνθρωπος που έχει τα δικά του πιστεύω και τη δική του (ξεχωριστή) στάση ζωής που σίγουρα δεν λες ότι είναι και “της μόδας” στη σύγχρονη εποχή. Κάθε τι αθόρυβο, σίγουρα δεν είναι και της μόδας.
Κι ο Γιώργος (στις 17 του επόμενου Γενάρη έχει γενέθλια και γίνεται 48 χρόνων) είναι αθόρυβος. Και έτσι, πολύτιμος.
Θα έλεγε κανείς ότι είναι η συνέχεια και του μπασκετικού του χαρακτήρα, του παίκτη που ήξερε ότι κανείς δεν (πρέπει να) είναι πάνω από την ομάδα. Προφανώς και το μπάσκετ είναι πάντα ένα από τα (δικά του) σημεία αναφοράς και ήταν στην κουβέντα μας στην κάμερα του Novasports.gr, με εικονολήπτη τον Δημήτρη Παπαμιχαλάκη. Μαζί με το μπάσκετ όμως κάναμε βόλτες και αλλού…
“Οταν πιάνεις την μπάλα”
Κάποια στιγμή λέει: “Η αλήθεια είναι ότι από την ώρα που σταμάτησα, έμεινα αρκετά καιρό έξω για προσωπικούς λόγους. Η αγάπη δεν έφυγε ποτέ”.
Γίνεται 48 χρόνων. “Πρέπει να πατάξεις, όπως λέω εγώ, τον παίκτη μέσα σου”. Τούτο όμως μοιάζει να μην είναι πάντα εύκολο. “Είχα διαβάσει μια συνέντευξη του Πάσπαλιε που έλεγε ότι ακόμη και τώρα πιάνει την μπάλα και νιώθει το ίδιο άγχος που ένιωθε κι όταν ήταν παίκτης. Ετσι ένιωθα κι εγώ. Μου ήταν δύσκολο στην αρχή”.
Μια γεμάτη καριέρα
Μικρός έκανε τα δικά του όνειρα στη γενέτειρά του, στη Σίνδο Θεσσαλονίκης όπου τον συναντήσαμε και σήμερα. Και τα όνειρα μαζί με τη δουλειά και την προπόνηση του φούσκωσαν τα πανιά για το ταξίδι. “Ημουν λάτρης της προπόνησης όταν κατάλαβα ότι με βοηθούσε πολύ να είμαι καλύτερος στα παιχνίδια”.
Από τη Σίνδο στον ΒΑΟ και από εκεί στον ΠΑΟΚ από το 1992 μέχρι το 2000. Μεγάλωσε μέσα στον ΠΑΟΚ. Κατέκτησε το Κόρατς το 1994 και 2 κύπελλα (1995, 1999). Με πάθος στο παιχνίδι του που έστελνε “ρεύμα” στην κερκίδα, με τον κόσμο να ταυτίζεται μαζί του.
Το 2000 μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό για να κατακτήσει την Ευρωλίγκα το 2002. Κι ακόμη, δύο Πρωταθλήματα το 2001 και 2003, 1 κύπελλο το 2003, ενώ ήταν φιναλίστ της Σουπρολίγκα το 2001.
Τη σεζόν 2003-2004 μεταγράφηκε στο Μακεδονικό και την επόμενη χρονιά έκλεισε την καριέρα του στον ΠΑΟΚ. Έχει αγωνιστεί με την Εθνική Ελλάδος σε 31 αγώνες και έχει σημειώσει 141 πόντους. Έχει κατακτήσει την 4η θέση στο Μουντομπάσκετ 1998 και έχει συμμετάσχει στο Ευρωμπάσκετ 1999.
Απίστευτη στιγμή που δεν ξεχνάει
Τίτλοι, επιτυχίες. Εντονες στιγμές. Στην ερώτηση όμως ποια είναι η πιο έντονη που του έρχεται στο μυαλό, ξαφνιάζει με την απάντησή του. Δεν διαλέγει την κατάκτηση κάποιου τροπαίου.
Λέει: “Είναι η πρώτη μου χρονιά στον ΠΑΟΚ και έρχεται το πρώτο ντέρμπι με τον Αρη στο Παλέ. Οταν μπήκαμε στο γήπεδο, εκείνο το συναίσθημα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ασπρισαν τα πάντα από τα χαρτάκια. Την εικόνα εκείνη την είχαμε από την τηλεόραση. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι το όνειρο που είχα, το πραγματοποίησα. Είμαι εδώ”.
Για τα παιχνίδια με τον Αρη που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή, λέει: “Υπήρχε η έχθρα εκτός γηπέδου αλλά μέσα στο γήπεδο δεν υπήρχαν παρατράγουδα, δεν υπήρχαν επεισόδια. Υπήρχαν βρισιές, φωνάζανε συνθήματα, το γήπεδο ήταν ασφγυκτικά γεμάτο αλλά δεν υπήρχαν τα εξωπραγματικά που γίνονταν μετά. Νιώθω τυχερός που το έζησα αυτό”.
Ιβκοβιτς: “Θέλω να είσαι καμικάζι”
Συνεργάστηκε με σπουδαίους προπονητές. “Από κάθε προπονητή έχεις κάτι να κερδίσεις και στον καθένα χρωστά ένα λιθαράκι από την καριέρα μου”.
Αναφέρει τον Γεωργιάδη, τον προπονητή που είχε στο παιδικό του ΒΑΟ και τον Γιωργή Μπουσβάρο λίγο μετά.
Λέει για τον Ιβκοβιτς: “Τι να πω; Μιλάει η ιστορία του ίδιου για αυτόν. Ερχόταν στους νέους παίκτες και τους έλεγε, το θυμάμαι συγκεκριμενα, θέλω να μπαίνετε μέσα και να είστε καμικάζι. Μην το λες σε μένα, εγώ έμπαινα μέσα (χαμογελάει) και ήμουν σαν τον τρελό, σαν τον παλαβό που λένε, πάνω-κάτω”.
Και λέει μετά για τον Παναθηναϊκό: “Και ο κ.Ομπράντοβιτς με βοήθησε πολύ παρ’ όλες τις ατυχίες που είχα όταν ήμουν στον Παναθηναϊκό”.
Το “ευχαριστώ” στον Σπανίδη, τον προπονητή της Κελεσίδου
Με συγκίνηση στέκεται σε δύο ακόμη ανθρώπους. “Ο ένας έχει φύγει από τη ζωή, ο Κώστας Σπανίδης που ήταν και ο προπονητής της Τασούλας Κελεσίδου. Με βοήθησε και αυτός και η οικογένειά του. Του χρωστάω αυτό το μεγάλο ”ευχαριστώ” έστω και αργά, που δεν του το είπα ποτέ. Κι ένας ακόμη άνθρωπος, ο Γιώργος Καμπερίδης, ο δάσκαλος που λένε οι βολεϊμπολίστες”.
“Βλέπω Ευρωλίγκα, όχι NBA”
Η Ευρωλίγκα τον ενθουσιάζει. “Είναι πολύ ανταγωνιστικό Πρωτάθλημα. Εχει αλλάξει ο τρόπος παιχνιδιού, οι προπονητικές διαδικασίες, έχει γίνει πιο γρήγορο το μπάσκετ, έχει δύο και τρία παιχνίδια την εβδομάδα που ο προπονητής πρέπει να διαχειριστεί τους αθλητές. Το παρακολουθώ, είναι πολύ ενδιαφέρον, οι ομάδες είναι σε υψηλό επίπεδο, μου αρέσει που βλέπω παλιούς συμπαίκτες και αντιπάλους που συνεχίζουν και είναι προπονητές σε ομάδες. Χαίρομαι που τους βλέπω και είναι καλά. Χαίρομαι που έχουν μείνει μέσα στον χώρο και θα έπρεπε να είναι και περισσότεροι. Εχουν και το ήθος και την ηγετική ικανότητα και μένουν στον χώρο σε υψηλό επίπεδο”.
Προσθέτει: “Είναι πολύ ενδιαφέρον, το προτιμώ από το NBA. Δεν παρακολουθώ σχεδόν καθόλου. Εκτός από την εμπορικότητα του θεάματος, δεν έχει να σου προσφέρει κάτι ιδιαίτερο. Θα έλεγα ότι και οι προπονητές εκεί, πατάνε σε ευρωπαϊκά πρότυπα”.
“Ή είσαι ΠΑΟΚτσής ή δεν είσαι”
Η αγάπη του για τον ΠΑΟΚ είναι δεδομένη. Είναι το συναίσθημα, είναι τα χρόνια παρουσίας του στην ομάδα που ήταν και αρχηγός της.
Λέει για τον ΠΑΟΚ και τη στήριξη που πρέπει να έχει ο Πρέλεβιτς και ο Σταυρόπουλος. “Λένε κάποιοι ότι θέλουνε να δούνε 2-3 μεγάλα ονόματα αθλητών για να πάνε στο γήπεδο. Για μένα δεν είναι έτσι. Τα παιδιά κάνουνε μεγάλη προσπάθεια και ο Μπάνε και ο Νίκος και όλοι. Ή είσαι ΠΑΟΚτσής ή δεν είσαι. Βλέπω ότι όλα αυτα τα χρόνια γίνεται μεγάλη προσπάθεια”.
Ο Παναθηναϊκός και ο νόστος
Λέει για τα χρόνια στον Παναθηναϊκό: “Είναι ένα κομμάτι της αθλητικής μου πορείας. Πολύ έντονες στιμγές και εκεί. Είναι ένα κομμάτι που αγάπησα. Στάθηκα άτυχος. οι τραυματισμοί, δύο μέσα σε μια χρονιά”.
Προσθέτει: “Με βοήθησαν πάρα πολύ και ο κ.Ομπράντοβιτς και ο κ. Ιτούδης αλλά και οι Ελληνες, ο Αλβέρτης, ο Καλαϊτζής, ο Φώτσης, ο Λάζαρος ο Παπαδόπουλος που ήρθε αργότερα, παιδιά που τα ήξερα από την Εθνική Ομάδα
Την τρίτη μου χρονιά είχα τους τραυματισμούς και σε αυτή τη δυσκολία μπήκε ο νόστος, μπήκε η σκέψη της επιστροφής (σ.σ. στη Θεσσαλονίκη) και άμα μπει στο Μπαλογιαννέικο που λέω εγώ αυτή η σκέψη, δύσκολα υπάρχει επιστροφή”.
“Ηταν ευκαιρία για τη Θεσσαλονίκη”
Η τωρινή μπασκετική Θεσσαλονίκη είναι πολύ διαφορετική από τη δικιά του. Η απάντηση που δίνει για την ευκαιρία που έπρεπε να εκμεταλλευθούν οι ομάδες της Θεσσαλονίκης ακόμη και σε αυτά τα χρόνια της κρίσης με το να βγάλουν δικούς τους παίκτες. “Οι ομάδες έπρεπε να επανδρωθούν με δικούς τους παίκτες. Καλοί είναι και οι ξένοι, να έχεις όμως και έναν κορμό από δικούς σου παίκτες. Κι ο κόσμος κάνει υπομονή όταν βλέπει ότι υπάρχει πλάνο”, λέει μεταξύ άλλων.
Τα “θέλω” με τον Αστέρα Σίνδου
Τα τελευταία χρόνια τον βρίσκουμε στον πάγκο του Αστέρα Σίνδου, ομάδας Γ’ Εθνικής, με συγκεκριμένα “θέλω” στην προσπάθεια. “Τα τελευταία πέντε χρόνια αυτό το εγχείρημα έχει αγκαλιαστεί με αγάπη, θέληση και πάθος για το άθλημα. Προσπαθούμε να μεταδώσουμε στα παιδιά την αγάπη για το μπάσκετ και τον αθλητισμό, μαθαίνοντας τις αξίες, τον σεβασμό, για το συνάνθρωπο, για τον συμπαίκτη, για το άθλημα για όλους. Που θα μάθουν να συγχωρούν τα λάθη του άλλου. Και, αν μάθουνε να συγχωρούνε μέσα στο γήπεδο, να αλληλοβοηθιούνται και να συμπαραστέκονται, το ίδιο θα κάνουνε και στην κοινωνία”.
Προσθέτει: “Αν τα παιδιά, οι αθλητές μάθουνε να παίζουν μόνο για να κερδίζουν, για μένα είναι σε λάθος κατεύθυνση. Η επιτυχία δεν είναι μόνο η νίκη, επιτυχία είναι να κάνεις το καλύτερο, να δώσεις το 100%. Ολοι θέλουν να καρδίζουν. Το αν χάσαμε πρέπει να σεβαστούμε την ανωτερότητα του αντιπάλου κάποια στιγμή”. Και προσθέτει: “Δεν λέω ότι είμαι ο σοφός ή ο πιο έξυπνος προπονητής. Δεν έχω να κερδίσω κάτι, ούτε υστεροφημία χρειαζομαι. Θέλω να μεταφέρω την αγάπη μου για το άθλημα. Αυτό που ένιωσα εγώ μπαίνοντας στο γήπεδο την πρώτη φορά και έπιασα την μπάλα, αυτό θέλω να νιώσουν και τα παιδιά.
Οι “Φίλοι του Πέτρου”
Εδώ και χρόνια ο Γιώργος Μπαλογιάννης με τους συνεργάτες του, μέσα από το μη κερδοσκοπικό σωματείο κοινωνικού χαρακτήρα με την επωνυμία ” ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ”, με σκοπό την παροχή κάθε δυνατής επιστημονικής, κοινωνικής, οικονομικής και ηθικής συμπαράστασης προς τα παιδιά που παρουσιάζουν επιληπτικές κρίσεις ή πάσχουν από νευρολογικές παθήσεις και τις οικογένειές τους, περνάνε δυνατά μηνύματα. Στις κατά καιρούς δράσεις, οι φίλοι του μέσα από τον αθλητισμό δεν τον ξεχνάνε, έρχονται και δίνουνε το παρών.
Ο Γιώργος λέει: “Η ιδέα του συλλόγου για μένα είναι ξεκάθαρη. Μπορείς να κάνεις πράγματα για τον συνάνθρωπό σου, τα οποία μπορεί να μην τα βλέπει και κανένας. Μπορεί να μην τα προβάλεις, να μην τα διαφημίζεις. Πιστεύω ότι η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη άλλο από εκδηλώσεις και φαντασμαγορικές καταστάσεις φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης. Εχει ανάκγη από την καθημερινότητα από το ενδιαφέρον που θα δείξεις για τον συνάνθρωπό σου στην καθημερινότητα. Η προσπάθειοα είναι συνεχής. Τίποτε δεν είναι εύκολο ειδικά σε μια εποχή όπως αυτή που οι έγνοιες είναι πάρα πολλές από το πρωί μέχρι το βράδυ. Θεωρούμε δεδομένα πράγματα που δεν θα έπρεπε. Δεν θα έρεπε γιατί με ένα “τσαφ” αλλάζουν τα πάντα”.