Η ΚΑΕ ΑΕΚ εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία αναφέρεται στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης, στην επέτειο της συμπλήρωσης των 564 ετών.

Η ΚΑΕ ΑΕΚ εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία αναφέρεται στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης, στην επέτειο της συμπλήρωσης των 564 ετών.

Η σχετική ανακοίνωση: «Καμία άλλη ημερομηνία δεν έχει αποτυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο του Ελληνισμού όσο η (αποφράδα) 29η Μαϊου 1453, όταν «η Πόλις Εάλω….» κατά την κραυγή ενός Πολίτη, που επαναλήφθηκε από δεκάδες και έμεινε στην αιωνιότητα. 

Η Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως (Α.Ε.Κ.) δεν ξεχνά. Οι ιδρυτές της επέλεξαν άλλωστε ως έμβλημά του συλλόγου το ΔΙΚΕΦΑΛΟ ΑΕΤΟ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ακριβώς για να θυμίζει στους μεταγενέστερους την ένδοξη ιστορική, πολιτιστική και κατόπιν αθλητική παρακαταθήκη των Ελλήνων της Βασιλεύουσας. 

Ξημερώματα 28ης και 29ης άνοιξε η «Κερκόπορτα» και ακούστηκαν οι πρώτοι κλαυθμοί. Φωτιά και τσεκούρι. Φρίκη. 

«Έχασε μάνα το παιδ? και το παιδ?ν τη μάναν, 
και των κυρούδων τα παιδιά υπάν ασβολωμένα, 
δεμένα απ? το σφόνδυλα όλα αλυσοδεμένα, 
δεμένα απ? τον τράχηλον κα? το ουα? φωνάζουν». 

«Μον? στείλτε λόγο στη Φραγκιά, να ?ρθούν τρία καράβια, το ‘να να πάρει το σταυρ? και τ’ άλλο το βαγγέλιο. Το τρίτο το καλύτερο, την άγια Τράπεζά μας». 

Όλα συντελούσαν στο μαύρο κακό, που ερχόταν. Δέκα αιώνες δόξας έγιναν στάχτη και θρύψαλα. Πόνος και αίμα. 

Ήταν μόνο οι προδότες Βενετοί, που αυτομόλησαν η αιτία; Ήταν οι εσωτερικές έριδες, οι επονομαζόμενοι βυζαντινισμοί, που κλόνισαν το ηθικό των Πολιτών; Τόσα χρόνια μετά και οι ιστορικοί του μέλλοντος ακόμα δεν κατέγραψαν την πλήρη αλήθεια… 

Ο χαμός του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου, που έπεσε τελευταίος κάπου στα Άγια Τείχη της Βασιλίδος, εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη τραγωδία του χριστιανισμού, αλλά και στη γέννηση ενός νέου κόσμου. 

«Γιατί είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει…» 

Σύμφωνα με τους θρύλους μια ημέρα ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» θα «ξυπνήσει» πάντως για να κυβερνήσει ξανά. Και η σημαία με το Δικέφαλο θα κυματίζει ξανά στην Πόλη. 

«Σώπασε Κυρα-Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις/ πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας είναι».