Παπανικολάου: «Αισθάνομαι ευλογημένος»

Ο Δημήτρης Παπανικολάου αποφάσισε να κρεμάσει τη φανέλα του και να βάλει ένα τέλος σε αυτή τη πλούσια καριέρα 20 ετών. Ο 34χρονος φόργουορντ με δηλώσεις του στην εφημερίδα «Goal» τόνισε πως αποχωρεί με ψηλά το κεφάλι. Παράλληλα εξέφρασε την ευτυχία του που κατάφερε να αγωνιστεί είτε ως συμπαίκτης είτε ως αντίπαλος με τα «ιερά τέρατα» του ελληνικού μπάσκετ ενώ δεν έκρυψε πως στα σχέδια του είναι να ασχοληθεί με την προπονητική. Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Δημήτρης Παπανικολάου: «Κατάφερα μέσα από…χίλια κύματα να σταθω όρθιος και να αποχωρήσω αξιοπρεπώς.
Θέλω να είμαι ειλικρινής. Σε ατομικό επίπεδο μπορούσα να κάνω περισσότερα, αλλά όλοι γνώριζαν πόσο δύσκολη ήταν η διαδρομή μου αλλά και η καριέρα μου. Κάποιοι παράγοντες λειτούργησαν ανασταλτικά στην καριέρα μου και δεν μου επέτρεψαν να φτάσω εκεί που όλοι προσδοκούσαν. Είμαι υπερήφανος, όμως, επειδή κατάφερα να σταθώ όρθιος». Όσον αφορά τα λάθη που έκανε στην καριέρα του τόνισε: «Σε μια διαδρομή εικοσαετίας αναμφισβήτητα κάνεις λάθη. Μαθαίνεις απ’ αυτά όμως. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, όταν πρωτοβγήκα στην επιφάνεια, το μπάσκετ ήταν αλλιώς. Υπήρχε τεράστια δημοσιότητα κι έπρεπε να έχεις γερές βάσεις.
Όταν περνούσα την εφηβεία, όλα τα φώτα της δημοσιότητας ήταν επάνω μου κι έκανα λάθη, για τα οποία έχω μιλήσει πολλές φορές. Και πάλι, όμως, το γεγονός ότι ξαναστάθηκα στα πόδια μου, αγωνίστηκα σε μεγάλες ομάδες, όπως ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η Εθνική, και κατέκτησα τίτλους είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι ευλογημένος». Αναφερόμενος στο επόμενο βήμα της καριέρας του δήλωσε: «Θέλω να ασχοληθώ με το μπάσκετ, είναι τρόπος ζωής για μένα και είναι δύσκολο να το αλλάξω. Θέλω να ασχοληθώ με την προπονητική, είναι κάτι που μ’ ενδιαφέρει. Μιλάμε όμως για έναν… ωκεανό μέσα από τον οποίο πρέπει συνεχώς να μαθαίνεις πράγματα. Στριφογυρίζει στο μυαλό μου η ιδέα την τελευταία διετία και θα μου άρεσε να γίνω προπονητής». Για το αν ξεχωρίζει κάποια πρόσωπα από το ελληνικό μπάσκετ είπε: «Είμαι ευτυχής που έπαιξα είτε ως συμπαίκτης είτε ως αντίπαλος με τα ιερά τέρατα του σύγχρονου μπάσκετ, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Φάνη, τον Διαμαντίδη, τον Αλβέρτη κι άλλους. Έπαιξα σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες και σίγουρα μπορεί να μου έχει μείνει κάποιο απωθημένο το ότι δεν κατέκτησα μετάλλιο με τη μεγάλη Εθνική…Όμως και πάλι είμαι περήφανος διότι πάντα ήμουν παρών. Μπορείτε να επιβεβαιώσετε κι από τον τότε γιατρό της Εθνικής πόσες φορές… έκρυψα ότι είμαι τραυματίας». Τέλος ερωτηθείς για το ποιος αγώνας του έχει μείνει αξέχαστος είπε: «Είναι αρκετές…Ο τελικός με τον Ολυμπιακό στη Ρώμη, ο πέμπτος τελικός του 2007 με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, το Μουντομπάσκετ Εφήβων. Προτιμώ, όμως, να σας… ξενερώσω.
Μου έχει μείνει ο αγώνας ανάμεσα στα Τρίκαλα και τον Πανιώνιο. Όχι επειδή είχα σκοράρει αρκετά, αλλά επειδή στα τελευταία 2-3 λεπτά της αναμέτρησης έλεγα στον πλέι μέικερ που είχαμε στον Πανιώνιο, τον Ράις, τι θα ακολουθούσε σε άμυνα κι επίθεση! Ήμουν πολύ συγκεντρωμένος».