Ομάδα : Φεράρι
Χώρα : Ισπανία
Ημερομηνία γέννησης : 29/07/1981
Τόπος γέννησης : Οβιέδο
Συμμετοχές σε γκραν πρι : 159
Παγκόσμια πρωταθλήματα : 2 (2005, 2006)
Υψηλότερη θέση στον τερματισμό: 1η (26 φορές)
Υψηλότερη θέση στην εκκίνηση : 1η (20 φορές)
Φορές στο βάθρο : 63
Βαθμοί : 829
Καριέρα : Μινάρντι (2001), Ρενό (2003-2006), ΜακΛάρεν(2007), Ρενό (2008-2009), Φεράρι (2010)
Διαδικτυακή διεύθυνση : www.fernandoalonso.com
Ιστορία του στα μηχανοκίνητα
1998: Δεύτερος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα καρτ.
1999: Κατακτά τον τίτλο στο πρωτάθλημα Euro-Open Movistar Nissan single-seater series, με εννέα pole positions και έξι νίκες.
2000: «Μετακομίζει» στη Φόρμουλα 3000 και κατακτά με την Astromega τη νίκη στην πίστα του Σπα. Κατατάσσεται τέταρτος στο πρωτάθλημα.
2001: Κάνει το ντεμπούτο του στη Φόρμουλα Ενα με τη Μινάρντι. Η καλύτερη εμφάνισή του είναι στη Γερμανία, όπου κατακτά τη 10η θέση.
2002: Γίνεται επίσημος οδηγός δοκιμών στη Ρενό. Επίσης, δοκιμάζεται και από την Τζάγκουαρ.
2003: Ως οδηγός της Ρενό, χαρακτηρίζεται γρήγορα από πολλούς ως ο επόμενος Μίκαελ Σουμάχερ. Στο γκραν πρι της Μαλαισίας γίνεται ο νεώτερος οδηγός στην ιστορία που κατακτά την πρώτη θέση στην εκκίνηση ενός γκραν πρι. Παίρνει την pole position και τη νίκη στην Ουγγαρία, καταφέρνοντας, μάλιστα, να «ρίξει γύρο» στον Μίκαελ Σουμάχερ. Κατακτά την έκτη θέση στο πρωτάθλημα των οδηγών.
2004: Δυνατή, αν και απογοητευτική στο τέλος της, σεζόν. Κυριαρχεί έναντι του «ομοσταύλου» του, Γιάρνο Τρούλι, και κατακτά την τέταρτη θέση στη βαθμολογία των οδηγών. Παίρνει την pole position στο Μανί-Κουρ και ανεβαίνει τέσσερις φορές στο βάθρο των νικητών στη διάρκεια της χρονιάς, συμπεριλαμβανομένης της δεύτερης θέσης στο γαλλικό γκραν πρι.
2005: Σημειώνει επτά νίκες και γίνεται ο νεώτερος σε ηλικία παγκόσμιος πρωταθλητής, μόλις στα 24 του (σ.σ. το 2008 ο Λιούις Χάμιλτον του «έκλεψε» το συγκεκριμένο επίτευγμα). Οι ώριμες και μετρημένες εμφανίσεις του στους τελευταίους αγώνες του χαρίζουν τον τίτλο στο γκραν πρι της Βραζιλίας, με αποτέλεσμα να αφήσει πίσω του τον Κίμι Ραϊκόνεν με την πιο γρήγορη ΜακΛάρεν.
2006: Κυριαρχεί στο πρώτο μισό της σεζόν με τη Ρενό, όπου σημειώνει έξι νίκες σε εννέα αγώνες, ενώ στη συνέχεια αντέχει στην αντεπίθεση του Μίκαελ Σουμάχερ και της Φεράρι, με αποτέλεσμα να υπερασπιστεί τον τίτλο του στους οδηγούς.
2007: Στην πρώτη χρονιά του στη ΜακΛάρεν κατακτά την τρίτη θέση στους οδηγούς, ισοβαθμώντας στην κατάταξη με τον «ρούκι» ομόσταυλό του, Λιούις Χάμιλτον. Σημειώνει τέσσερις νίκες, αλλά έρχεται σε ρήξη με την ομάδα μετά το σκάνδαλο κατασκοπείας της Φεράρι. Στο τέλος της σεζόν οι δύο πλευρές λύνουν τη συνεργασία τους και επιστρέφει στη Ρενό για το 2008.
2008: Συμβάλλει ώστε η R28 να μετατραπεί από ένα… ανιαρό αυτοκίνητο σε ένα μονοθέσιο ικανό να πάρει νίκες. Παίρνει την «πρωτιά» σε δύο διαδοχικούς αγώνες, συμπεριλαμβανομένου του νυχτερινού γκραν πρι στη Σιγκαπούρη. Κατακτά την πέμπτη θέση στους οδηγούς και δεσμεύεται με την ομάδα γι΄ ακόμη δύο χρόνια.
2009: Το μη ανταγωνιστικό μονοθέσιο της Ρενό δεν τον βοηθάει να ξεχωρίσει. Κάνει την έκπληξη και παίρνει την pole position στην Ουγγαρία, ωστόσο εγκαταλείπει στον αγώνα. Ανεβαίνει στο βάθρο των νικητών στη Σιγκαπούρη και υπογράφει στη Φεράρι για το 2010.
2010: Στο ντεμπούτο του με τη Φεράρι επιβάλει την κυριαρχία του έναντι του «ομόσταυλού» του, Φελίπε Μάσα, κατακτώντας τη νίκη στο γκραν πρι του Μπαχρέιν. Αντιμετωπίζει προβλήματα με το μονοθέσιο στους επόμενους αγώνες, ωστόσο επιστρέφει στις καλές εμφανίσεις μέχρι τον Ιούλιο. Καλύπτει χάντικαπ 47 βαθμών και «σκαρφαλώνει» στην κορυφή της κατάταξης των οδηγών πριν από τον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, όπου η λανθασμένη στρατηγική των πιτ-στοπ του κοστίζει τον τίτλο, παρότι έχει σημειώσει πέντε νίκες στη διάρκεια της σεζόν.
