Εδρα : Ουόκινγκ, Βρετανία
Διαδικτυακή διεύθυνση : mclaren.com/home
Γενικός διευθυντής : Μάρτιν Γουίτμαρς
Τεχνικός διευθυντής : Πάντι Λόου
Οδηγοί : Λιούις Χάμιλτον, Τζένσον Μπάτον
Οδηγός δοκιμών : Γκάρι Πάφετ
Σασί : MP4-26
Μηχανή : Mercedes-Benz FO 108Y
Ελαστικά : Pirelli
«Ντεμπούτο» : 1966
Παγκόσμια πρωταθλήματα : 8
Υψηλότερη θέση στον τερματισμό: 1η (169 φορές)
Pole Positions : 146
Ταχύτεροι γύροι : 142
Ιστορία στην Φόρμουλα 1
1963: Ιδρύεται η Bruce McLaren Motor Racing Ltd.
1968: Ο Μπρους ΜακΛάρεν κατακτά την πρώτη θέση στο γκραν πρι του Βελγίου, χαρίζοντας στην ομάδα του την πρώτη νίκη της σε αγώνα. Η ΜακΛάρεν κατακτά τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα κατασκευαστών.
1970: Ο Μπρους ΜακΛάρεν σκοτώνεται στην πίστα Γκούντγουντ, καθώς δοκιμάζει το αγωνιστικό αυτοκίνητο Can-Am.
1976: Ο Τζέιμς Χαντ με ΜακΛάρεν κατακτά το πρωτάθλημα στους οδηγούς, με ένα βαθμό διαφορά από τον Νίκι Λάουντα (Φεράρι).
1984: Ο Νίκι Λάουντα, ο οποίος «τρέχει» με τη ΜακΛάρεν, κατακτά το πρωτάθλημα οδηγών με μισό βαθμό διαφορά από τον «ομόσταυλό» του, Αλέν Προστ.
1985-1986: Ο Αλέν Προστ κατακτά δύο διαδοχικά πρωταθλήματα οδηγών για τη ΜακΛάρεν.
1988-1991: Περίοδος απόλυτης κυριαρχίας για τη ΜακΛάρεν. Το 1988 ο Αϊρτον Σένα παίρνει τον τίτλο από τον «ομόσταυλό» του, Αλέν Προστ, ωστόσο ο Γάλλος κατακτά εκ νέου τα πρωτεία την επόμενη χρονιά. Το 1990 ο Σένα ξαναπαίρνει τον τίτλο και τον διατηρεί το 1991.
1998-1999: Η ΜακΛάρεν καταφέρνει να προσαρμοστεί στις αλλαγές κανονισμών και κυριαρχεί. Ο Μίκα Χάκινεν κατακτά και τις δύο χρονιές τον τίτλο στους οδηγούς, ενώ η ΜακΛάρεν στέφεται πρωταθλήτρια στους κατασκευαστές το 1998.
2000-2001: Η ΜακΛάρεν κατακτά τη δεύτερη θέση στα πρωταθλήματα οδηγών και κατασκευαστών για δύο συνεχείς χρονιές, με τους Μίκα Χάκινεν και Ντέιβιντ Κούλθαρντ.
2002: Η ΜακΛάρεν περιορίζεται στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος κατασκευαστών, πίσω από τις Φεράρι και Γουίλιαμς. Ο Ντέιβιντ Κούλθαρντ κατακτά την πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα των οδηγών.
2003: Η ΜακΛάρεν κατακτά ξανά την τρίτη θέση στην κατάταξη των κατασκευαστών, πίσω από τις Φεράρι και Γουίλιαμς. Ο Κίμι Ραϊκόνεν διεκδικεί μέχρι τέλους τον τίτλο στο πρωτάθλημα των οδηγών, τον οποίο χάνει από τον Μίκαελ Σουμάχερ στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς (Ιαπωνία).
2004: Πολύ κακό ξεκίνημα για τη ΜακΛάρεν στη σεζόν, καθώς συγκεντρώνει μόλις πέντε βαθμούς από τα πρωτά επτά γκραν πρι. Στη συνέχεια η ομάδα προσπαθεί να αντεπιτεθεί, ο Κίμι Ραϊκόνεν κατακτά τη νίκη στο Βέλγιο και η ΜακΛάρεν τελειώνει τη χρονιά με την πέμπτη θέση στους κατασκευαστές.
2005: Η MP4-20 αποδεικνύεται το γρηγότερο μονοθέσιο του πρωταθλήματος, ωστόσο η χαμηλή αξιοπιστία της στερεί από τη ΜακΛάρεν τον τίτλο των κατασκευαστών, μολονότι η ομάδα σημειώνει 10 νίκες στη σεζόν, δύο περισσότερες από την πρωταθλήτρια Ρενό. Ο Κίμι Ραϊκόνεν κατακτά τη δεύτερη θέση στους οδηγούς.
2006: Κατακτά την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα, παρά τις καλές εμφανίσεις της στο δεύτερο μισό της σεζόν. Τελειώνει τη χρονιά χωρίς νίκη για πρώτη φορά σε μία δεκαετία. Κυρίαρχος οδηγός είναι ο Κίμι Ραϊκόνεν, ενώ ο Χουάν Πάμπλο Μοντόγια αποχωρεί στα μέσα της σεζόν, προκειμένου να συνεχίσει την καριέρα του στο πρωτάθλημα NASCAR.
2007: Κατακτά τη νίκη σε οκτώ γκραν πρι, αλλά της αφαιρούνται οι βαθμοί στο πρωτάθλημα κατασκευαστών και τιμωρείται με πρόστιμο 100 εκατομμυρίων δολαρίων, επειδή κρίθηκε ότι ωφελήθηκε από την παράνομη κατοχή επιστευτικών τεχνικών δεδομένων της Φεράρι. Ο έντονος ανταγωνισμός έχει ως αποτέλεσμα οι δύο οδηγοί της ομάδας να τελειώσουν τη χρονιά με 109 βαθμούς έκαστος, έναν λιγότερο από τον παγκόσμιο πρωταθλητή, Κίμι Ραϊκόνεν.
2008: Ο Λιούις Χάμιλτον χαρίζει στην ομάδα τον πρώτο τίτλο της στους οδηγούς μετά το 1999, ωστόσο η συνεργασία του με τον Χέικι Κοβαλάινεν δεν είναι τελικά τόσο δυνατή, ώστε η ΜακΛάρεν να κατακτήσει το πρωτάθλημα και στους κατασκευαστές. Αυτό το «στέμμα» καταλήγει στη Φεράρι, η οποία άφησε τη ΜακΛάρεν στη δεύτερη θέση με 21 βαθμούς διαφορά.
2009: Η δύσκολη αρχή της σεζόν αφήνει τους Χάμιλτον και Κοβαλάινεν να καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για να βαθμολογηθούν. Η σκληρή δουλειά μετατρέπει τελικά την MP4-24 σε νικητή, με τον Χάμιλτον να παίρνει την πρώτη θέση σε Ουγγαρία και Σιγκαπούρη και να βοηθάει τη ΜακΛάρεν να κατακτήσει την τρίτη θέση στους κατασκευαστές, ένα βαθμό πάνω από τη Φεράρι.
2010: Το μονοθέσιο της ΜακΛάρεν δεν είναι τόσο γρήγορο όσο αυτό της Red Bull, αλλά είναι πιο αξιόπιστο, ενώ «λάμπει» σε αγώνες υπό βροχή. Οι επιδόσεις του αυτοκινήτου της ΜακΛάρεν υποβοηθούνται από το καινοτόμο σύστημα F-duct, το οποίο επιτρέπει στους οδηγούς να χρησιμοποιούν την πίσω πτέρυγα, προκειμένου να αυξάνουν την ταχύτητα των μονοθεσίων. Προπορεύεται στην κατάταξη στο πρώτο μισό της σεζόν, αλλά τελικά κατακτά την δεύτερη θέση με απολογισμό πέντε νίκες.