Ο Νουάνκο Κανού πέτυχε πολλά ως ποδοσφαιριστής, όμως ο μεγαλύτερος τίτλος του κατακτήθηκε εκτός αγωνιστικών χώρων.
Ο 42χρονος Νιγηριανός, πρώην επιθετικός των Άγιαξ, Ίντερ, Άρσεναλ, Γουέστ Μπρόμιτς και Πόρτσμουθ, το 1996 διαγνώστηκε με πρόβλημα στην καρδιά που απείλησε την συνέχεια της καριέρας του. Τελικά, μετά από χειρουργική επέμβαση κατάφερε να επανέλθει, όμως η περιπέτειά του τον οδήγησε στην ίδρυση του Kanu Heart Foundation.
Το ίδρυμα του Κανού, καλύπτει τα ιατρικά έξοδα σε φτωχές οικογένειες από την Αφρική, τα παιδιά των οποίων αντιμετωπίζουν καρδιολογικά προβλήματα.
«Έχουμε σώσει 542 ζωές και συνεχίζουμε. Αυτή την εβδομάδα τέσσερις ασθενείς πήγαν για επέμβαση στο Σουδάν και μάθαμε ότι όλα πήγαν καλά. Άλλοι έξι είναι έτοιμοι να ταξιδέψουν. Συνεργαζόμαστε με νοσοκομεία, μιλάμε με γονείς και παίρνουμε τα παιδιά σε άλλες χώρες για χειρουργεία. Ο στόχος μας είναι να χτίσουμε τα δικά μας καρδιολογικά κέντρα στην Αφρική, ξεκινώντας από τη Νιγηρία. Ως ποδοσφαιριστής κερδίζεις τρόπαια και όλα είναι ωραία. Όμως αυτό είναι κάτι περισσότερο», τονίζει, χωρίς ποτέ να ξεχνά την στιγμή που έμαθε ότι αντιμετώπιζε καρδιολογικό πρόβλημα:
«Πήγα από τον Άγιαξ στην Ίντερ, έπαιξα σε δύο φιλικά πριν τα ιατρικά, αλλά έμεινα εκτός για το τρίτο χωρίς κανείς να μου πει το γιατί. Την άλλη ημέρα άνοιξα την τηλεόραση και έλεγαν ότι είχα πρόβλημα στην καρδιά και δεν θα μπορούσα να ξαναπαίξω. Έτσι το έμαθα, από τις ειδήσεις. Δεν έπρεπε να γίνει έτσι».
Τελικά, ο Νιγηριανός κέρδισε την ζωή και την καριέρα του μετά από επέμβαση στο Κλίβελαντ και το έβαλε σκοπό να βοηθήσει παιδιά που δεν είχαν τις ίδιες δυνατότητες με εκείνον:
«Αυτό με έκανε πολύ πιο δυνατό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δοκιμασία από το να είσαι ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Αν το ξεπεράσεις αυτό τότε μπορείς να χειριστείς οτιδήποτε. Μου έδωσε την ώθηση να κάνω αυτό που ήθελα, αλλά άλλαξε και τον τρόπο που έβλεπα τον κόσμο. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από το να κάθεσαι στην άνεσή σου, να πίνεις την σαμπάνια σου και να κάνεις τις διακοπές σου. Ένιωσα τον πόνο ως ενήλικας, φαντάσου να περνάς κάτι τέτοιο όταν είσαι παιδί».
Κατά την διάρκεια της λειτουργίας του ιδρύματος, ο Κανού έζησε μερικές πολύ συγκινητικές ιστορίες, όπως την ημέρα που μία μητέρα τον πλησίασε κρατώντας το παιδί της στην αγκαλιά:
«Ήθελε να μου δείξει ότι το παιδί χρειαζόταν βοήθεια και ήρθε στο ξενοδοχείο που ήμουν με την Εθνική για ένα παιχνίδι του Κυπέλλου Εθνών. Ξαφνικά το παιδί λιποθύμησε. Της υποσχέθηκα ότι το πρώτο παιδί στο οποίο θα κάναμε επέμβαση θα ήταν το δικό της. Ήταν ένα μικρό παιδί και δεν είχε ενέργεια, δεν έπαιζε, δεν κουνιόταν, δεν χαμογελούσε. Μετά την επέμβαση όμως, επισκέπτεσαι τα παιδιά και όλα είναι γεμάτα χαμόγελο, χοροπηδούν και παίζουν μαζί σου. Όταν βλέπεις τις μαμάδες, νιώθεις την ευτυχία τους».
Εκτός από τα παιδιά όμως, ο Κανού ασχολείται και με το θέμα των ποδοσφαιριστών που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα και ζητά συνεχείς ελέγχους από συλλόγους και ομοσπονδίες:
«Είδαμε παίκτες να πεθαίνουν στο γήπεδο, όπως ο Μαρκ Βιβιέν Φοέ. Υπάρχουν και άλλοι, όπως ο Σέικ Τιοτέ. Πρέπει να δούμε σοβαρά το θέμα των ελέγχων. Που είναι το πρόβλημα να γίνονται έλεγχοι κάθε τρεις μήνες; Είναι κάτι που λέω για χρόνια. Αν το δικό μου πρόβλημα δεν είχε διαγνωστεί στα ιατρικά, τότε μπορεί να ήμουν κι εγώ ένας από τους ποδοσφαιριστές που πέθαναν ενώ έπαιζαν».