Στις 8 Μαρτίου, ο Χοζέφα Αχμάντ Χαζντίμπο, κλείνει 24 χρόνια ζωής. Ο τελευταίος χρόνος, ωστόσο, ήταν, κυριολεκτικά, ξεχωριστός για εκείνον και αναμφίβολα, θα μείνει αξέχαστος….Για μια ζωή…
Για τον ποδοσφαιριστή από την Συρία, που διαπρέπει με την νεοσύστατη Αθλητική Ελπίδα Προσφύγων, την ομάδα που εμπνεύσθηκε, δημιούργησε και υποστηρίζει σε καθημερινή βάση, η Οργάνωση Γή ( σε υλοποίηση ιδέας του Γραμματέα της Οργάνωσης, Πέτρου Κόκκαλη ), όλα ήταν διαφορετικά την 1η Μαρτίου 2016.
Τότε, ξεκινούσε το ταξίδι του για την επιβίωση, για ένα καλύτερο αύριο, στο κυνήγι των ονείρων του.
Ο Χοζέφα πήρε την γενναία απόφαση και άφησε την πατρίδα του, που σπαρασσόταν από τον εμφύλιο πόλεμο, αποχαιρετώντας, ίσως για πάντα, τους γονείς του και τα 9 αδέλφια του.
Εκείνος είναι ο μικρότερος από τα 10 παιδιά της οικογένειας και αποδείχθηκε, ίσως, ο πιο τολμηρός.
Πήγε με σκάφος στη Χίο, έμεινε εκεί μία εβδομάδα και στη συνέχεια βρέθηκε στον Πειραιά, όπου για 3 μήνες ήταν στο λιμάνι, στην πύλη Ε2. Ακολούθησε η μετακίνηση του στη δομή φιλοξενίας στο Σκαραμαγκά, όπου προσπαθεί να βρεί τα βήματα του, να φτιάξει την επόμενη ημέρα στη ζωή του.
Με ματιά που σε καίει, από ζωντάνια, αυθορμητισμό και φιλοδοξία, αλλά και με δυνατές, συναισθηματικές, μεταπτώσεις, λέει με τις πιο εκφραστικές λέξεις της αγγλικής γλώσσας, που πρόλαβε να μάθει θαυμάσια μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα : ΄΄Εφυγα από την πόλη μου, το Εγκλίμπ, γιατί στην πατρίδα δεν είχα μέλλον. Ισως, γενικά, δεν έχω μέλλον…Ο πόλεμος τα διέλυσε όλα. Οι σπουδές μου κόπηκαν. Ημουν στο Πανεπιστήμιο, σε σχολή προγραμματιστών ηλεκτρονικών υπολογιστών και τώρα, όλα χάθηκαν. Θέλω, όμως, να αγωνισθώ και το ποδόσφαιρο, με την Αθλητική Ελπίδα Προσφύγων και την Οργάνωση Γή, μου δίνει δύναμη, όχι μόνο ελπίδα….΄΄.
Σε καθημερινή βάση, ο Χοζέφα μιλά με το σπίτι του στη Συρία.
΄΄Μου λείπουν οι δικοί μου, ειδικά η μητέρα μου, αλλά, πίσω θα γυρίσω μόνο ως επισκέπτης, για να τους δώ, δε θα πάω ξανά στη Συρία, θέλω να προσπαθήσω να ζήσω εδώ, στην Ελλάδα. Αισθάνομαι, τόσο, μόνος…Είναι πολύ άσχημο. Και δύσκολο. Ομως, δε θέλω να γυρίσω πίσω. Δεν το αντέχω. Εζησα τον πόλεμο, τον κίνδυνο, είδα να τινάζονται όλα στον αέρα…Δε ζητώ πολλά. Μόνο, μία κανονική ζωή΄΄.
Χαρισματικός ως δεξιός εξτρέμ ή κεντρικός μέσος, ο Χοζέφα έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία της Συρίας, στην Ομάγια.
Αγωνίζεται με την Αθλητική Ελπίδα Προσφύγων ενώ παράλληλα, μαθαίνει ποδόσφαιρο τα προσφυγόπουλα στον Σκαραμαγκά.
Πηγή ζωής, χαρισματικός συζητητής, ιδανικός συμπαίκτης, δυναμικός χαρακτήρας, ο Χοζέφα εξελίσσεται, παίρνει ζωή από την Αθλητική Ελπίδα Προσφύγων, αλλά, είναι έτοιμος να στηρίξει κάθε συμπαίκτη του, χωρίς να φοβάται να μπεί μπροστά, να ρισκάρει, να κυνηγήσει το καλύτερο.
΄΄Χαμογελάω γιατί ασχολούμαι με αυτό που μου αρέσει, το ποδόσφαιρο. Αναπνέω γιατί ελπίζω. Νιώθω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Το όνειρο μου είναι να παίξω ποδόσφαιρο ως επαγγελματίας, όπως και στην πατρίδα μου. Πρότυπα μου είναι δύο παίκτες που ανήκουν στις αγαπημένες ομάδες μου : Ο Καμπιάσσο του Ολυμπιακού και ο Μόντριτς της Ρεάλ Μαδρίτης. Το ποδόσφαιρο μου δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα να έχω ένα στόχο, να είμαι μέσα στην κοινωνία, ενεργός, να αισθάνομαι ότι μπορώ να τα καταφέρω, να αγωνισθώ και να νικήσω. Ξέρω ότι είναι δύσκολα, αλλά, μπορώ να τα καταφέρω. Εχουμε κοντά μας ανθρώπους που μας βοηθούν. Αξίζει να προσπαθήσουμε και για εμάς και για εκείνους’’.
