Για τη γενιά μου δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση η απάντηση στο σχεδόν προπατορικό ερώτημα Πελέ ή Μαραντόνα.
Η γενιά μου έζησε τον μύθο του Ντιέγκο και τον έζησε τόσο έντονα που ερωτεύθηκε όχι μόνο τον ίδιο αλλά και το ποδόσφαιρο.
Θυμάμαι ήμουν μόλις 9 ετών, αλλά το ποδόσφαιρο είχε περάσει στο dna μου από… πάππου προς πάππου και το Μουντιάλ του 1986 που έλαβε χώρα στο Μεξικό ήταν η πρώτη μου επαφή με μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση και με τη μαγεία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Να πω την αλήθεια δεν “ήμουν”, όπως λέμε, Αργεντινή, αν θυμάμαι καλά υποστήριζα την Ουρουγουάη. Ήταν αυτή η “παικτάρα” ο Έντσο Φραντσεσκόλι που στα μάτια του 9χρονου έμοιαζε με καλλιτέχνη, με αθλητή του καλλιτεχνικού πατινάζ με μπάλα στα πόδια, αλλά ταυτόχρονα ήταν και Ουρουγουανός, σκληρός, δεν καταλάβαινε τίποτα.
Οι αγώνες αρχίζουν να παίρνουν σειρά, η φωνή του Λουκιανού Κηλαηδόνη μας συντροφεύει μαζί μ’ εκείνη του Γιάννη Διακογιάννη και στα μάτια μου η περίφημη “Ola” (το γνωστό κύμα των θεατών στις εξέδρες) μοιάζει με το απόλυτο θέαμα.
Όσο τα παιχνίδια περνούν, όλο και περισσότεροι μιλούν για τον κοντό με το ανάκατο μαλλί και το 10 στην πλάτη. Παίζει με την σκούρα μπλε φανέλα και το μαύρο σορτσάκι της Αργεντινής. Το πρώτο παιχνίδι της Αργεντινής που θυμάμαι ότι είχα δει είναι το ματς με αντίπαλο την Ιταλία. Εκείνο
το 1-1, με τον Μαραντόνα να ισοφαρίζει το γκολ των Ιταλών. Άρχισα να καταλαβαίνω πως αυτά που έκανε στο χορτάρι ήταν διαφορετικά από εκείνα που έκαναν όλοι οι άλλοι. Ακόμα και ο Φραντζεσκόλι έμοιαζε λιγότερο “αστραφτερός” μπροστά του. Το πρώτο άγγιγμα της μπάλας, το κοντρόλ που λέμε, η απότομη αλλαγή πορείας και το ξεπέταγμα με τη μπάλα στα πόδια, η ντρίπλα, απαπα αυτή η ντρίπλα, η αίσθηση του γκολ, το ότι και να του έκανε ο αμυντικός σχεδόν ποτέ δεν έπεφτε κάτω, όλα αυτά τόσο δύσκολα να τα κάνει κάποιος, αλλά από εκείνον έμοιαζαν ενοχλητικά εύκολα.
Μεγάλωσα με μία μπάλα στα πόδια, τότε παιζόταν από τα παιδιά με τα πόδια, όχι με κουμπάκια, ούτε σε οθόνες, αλλά σε αλάνες, με μελανιές και γδαρσίματα στα γόνατα. Τότε λοιπόν έβλεπα την επιρροή του Μαραντόνα σε όλους μας. Λες και μας έκανε μάγια. Θέλαμε όλοι να κάνουμε τα ίδια και όποιος έκανε κάτι ιδιαίτερο άκουγε το κλασικό “σιγά ρε Μαραντόνα”. Αυτός ο κοντός τύπος λοιπόν είχε ρίξει την αστερόσκονή του παντού, σε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο. Στο μυαλό μου ο Έντσο Φρατζεσκόλι έχανε έδαφος, συγνώμη Έντσο, ο Μαραντόνα όλο και γιγαντωνόταν, φόραγε λευκά, είχε μούσια μακριά, λευκά κι αυτά και βρισκόταν κάπου σ’ ένα σύννεφο γεμάτο μπάλες, εκεί όπου λογικά κάθεται και μας κοιτά ο… Θεός. Βέβαια ο Θεός θέλει και αγγέλους, αποστόλους, όπως θέλετε πείτε το και ο Μαραντόνα είχε μερικούς από τους καλύτερους, Μπουρουσάγκα, Βαλντάνο, Ολαρτικοετσέα, Πουμπίδο. Η Αργενινή καταπίνει τους αντιπάλους της και όταν τα πράγματα σοβαρεύουν, ο Θεός, αποφασίζει να βάλει το χέρι του…κυριολεκτικά. Η Αγγλία είναι το προτελευταίο εμπόδιο στο δρόμο της Αλμπισελέστε για τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το ματς είναι στο 0-0 και στο 51ο λεπτό το λάθος γύρισμα στην περιοχή των Άγγλων βγάζει μία “μάχη” ανάμεσα στον τερματοφύλακα Σίλτον και τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Στη σκέψη ότι ο ψηλότερος τερματοφύλακας που μπορεί να βάλει και τα χέρια του για να πιάσει τη μπάλα έχει απόλυτο πλεονέκτημα απέναντι στον κοντύτερο αντίπαλό του. Όμως η μπάλα πάει στα δίχτυα, ο Μαραντόνα τρέχει πανηγυρίζοντας προς το κόρνερ και ο Σίλτον φωνάζει πως έχει γίνει χέρι. Περισσότεροι από 114 χιλιάδες θεατές στο Αζτέκα Στάντιουμ, σχεδόν όλοι στο πλευρό της Αργεντινής, παραληρούν. Το ριπλέι ξεκάθαρο, ο Μαραντόνα έχει βάλει στο χέρι του, ο ίδιος θα δηλώσει στο τέλος “λίγο το κεφάλι μου, λίγο το χέρι του Θεού” και γράφει ιστορία. Όμως στο παιχνίδι αυτό, οι πλανήτες έχουν ευθυγραμμιστεί ώστε να μείνει για πάντα στα ποδοσφαιρικά κιτάπια των ιστορικών αυτού του μαγικού αθλήματος. Μόλις 4 λεπτά μετά ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα κάνει πολλά σε λίγα δευτερόλεπτα. Παίρνει τη μπάλα 10 μέτρα κάτω από τη μεσαία γραμμή και με τη μπάλα στα πόδια τρέχει 60 μέτρα σε μόλις 10 δευτερόλεπτα κάνοντας παράλληλα σλάλομ ανάμεσα σε 5 Άγγλους, αφήνοντας τους έναν, έναν πίσω του,Steve Hodge, Peter Beardsley, Peter Reid, 2 φορές τον Terry Butcher και τέλος τον Terry Fenwick, απέναντι στον Σίλτον η δουλειά μοιάζει εύκολη, 2-0 και το μυαλό μας αδυνατεί να καταλάβει απόλυτα τι είχαν δει τα μάτια. Όλοι αντιλαμβανόμαστε πως το γκολ αυτό θα μείνει στην ιστορία και έμεινε ως το “Γκολ του Αιώνα”. Οι Άγγλοι θα μειώσουν θα χάσουν και κάποιες ευκαιρίες αλλά η Αργεντινή είναι πλέον στα ημιτελικά. Το όνομα του Μαραντόνα είναι στα χείλη όλων. Λίγο το χέρι, πολύ το 2ο γκολ, αποθέωση άνευ προηγουμένου για το δικό του μοναδικό σόου. Πλέον ο Φραντσεσκόλι είναι στη 2η θέση, ο Βασιλιάς, ο Θεός, ο καλύτερος όλων είναι πλέον μόνος του στην πρώτη θέση της καρδιάς και του μυαλού. Το Βέλγιο θέλει να τον σταματήσει, να βάλει φρένο και να πετάξει εκτός Μουντιάλ την Αργεντινή. Ο Μαραντόνα αντιλαμβάνεται πως οι Βέλγοι τον αμφισβητούν, κυρίως εξ αιτίας του χεριού με την Αγγλία. Η τιμωρία τους θα είναι σκληρή. Τελικό 2-0 με δύο γκολ από τον Ντιέγκο και το ένα απ’ αυτά και πάλι μαγικό. Οι Βέλγοι γονατίζουν μπροστά στον Θεό και οι Δυτικογερμανοί τον περιμένουν στον τελικό. Εκεί ο Μαραντόνα θα δεχτεί όσες κλωτσιές δεν είχε δεχτεί σε όλο το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μένει χωρίς γκολ αλλά ζαλίζει τους αντιπάλους του τόσο που οι συμπαίκτες του κάνουν τη δουλειά για εκείνον. Η Αργεντινή στους δρόμους, ο Μαραντόνα στις πλάτες των συμπαικτών του και είναι ίσως από τα ελάχιστα Παγκόσμια Κύπελλα που έχουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή ενός παίκτη.
Τότε ήταν που γνώρισα τον Μαραντόνα. Ήταν τότε που και οι Ναπολιτάνοι βλέποντάς τον με τη φανέλα της Νάπολη να κατακτά σχεδόν μόνος του και το Πρωτάθλημα Ιταλίας ζουν τον..έρωτά τους. Όπως όλοι μας, “ερωτευθήκαμε” τον Μαραντόνα και το ποδόσφαιρο.