Νατ Λοφτχάους: «Το Λιοντάρι της Βιέννης»

Ο Νατ Λοφτχάους υπήρξε ένας καταπληκτικός Άγγλος επιθετικός, δυνατός και γρήγορος, με το παρατσούκλι «Το Λιοντάρι της Βιέννης», εξαιτίας ενός μνημειώδους παιχνιδιού και ενός τέρματος που είχε πετύχει το 1952, εναντίον της Αυστρίας.
Ο Άγγλος κεντρικός επιθετικός Νατ Λοφτχάους (Nathaniel “Nat” Lofthouse), γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου του 1925, στο Μπόλτον. Υπηρέτησε με θρησκευτική προσήλωση τον σύλλογο της γενέτειράς του, τη Μπόλτον Γουόντερερς για ολόκληρη σχεδόν τη ζωή του, αναδείχθηκε στην πιο εμβληματική μορφή στην ιστορία της και ένας πραγματικός μεταπολεμικός γίγαντας του αγγλικού ποδοσφαίρου! Έκανε 33 διεθνείς συμμετοχές για την εθνική ομάδα της Αγγλίας μεταξύ 1950 και 1958, σκοράροντας 30 γκολ, πετυχαίνοντας μια από τις υψηλότερες αναλογίες γκολ ανά παιχνίδι, εκπροσωπώντας την Αγγλία στο υψηλότερο επίπεδο. Είχε το παρατσούκλι «Το Λιοντάρι της Βιέννης», εξαιτίας ενός μνημειώδους παιχνιδιού και ενός τέρματος που είχε πετύχει το 1952, εναντίον της Αυστρίας!
Υπέγραψε το δελτίο του με τη Μπόλτον Γουόντερες στα 14 του χρόνια, ενώ πήγαινε ακόμα σχολείο, στις 4 Σεπτεμβρίου του 1939, ενώ την ίδια ημέρα είδε με θλίψη όλη την ομάδα της να επιβιβάζεται σε στρατιωτικά μεταφορικά μέσα για να πάρει μέρος στον πόλεμο που είχε κηρυχθεί μόλις την προηγούμενη ημέρα! Ο έφηβος Νατ, που ήταν ανακάλυψη του, τότε μάνατζερ της Μπόλτον, Τσάρλς Φόουρεκερ (Charles Foweraker) κατά την διάρκεια της παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης συνέχισε να παίζει ποδόσφαιρο και εξασφάλιζε τα προς το ζωή εργαζόμενος ως ανθρακωρύχος. Η αμοιβή για την υπογραφή του στο σωματείο ήταν 10 στερλίνες και ο ίδιος παραδέχθηκε αρκετό καιρό αργότερα ότι …
« … ξέρω ότι οι 10 στερλίνες δεν φαίνονται πολλά χρήματα αυτή την εποχή, αλλά ήταν 4 φορές περισσότερα από όσα κέρδιζε ο πατέρας μου από την δουλειά του, ολόκληρη την εβδομάδα στα ανθρακωρυχεία»!
Επαγγελματίας έγινε μετά το πέρας του Πολέμου, αλλά έκανε ντεμπούτο με την ομάδα, στις 22 Μαρτίου του 1941 στο ματς κόντρα στη Μπέρι και πέτυχε δύο γκολ στο θριαμβευτικό 5-1. Η παρθενική του εμφάνιση στο πρωτάθλημα ήρθε περισσότερο από πέντε χρόνια αργότερα και πιο συγκεκριμένα στις 31 Αυγούστου του 1946 όταν και σκόραρε επίσης δυο φορές, αλλά η ομάδα του ηττήθηκε 4-3 από την Τσέλσι. Ήταν τα πρώτα από τα συνολικά 255 γκολ που πέτυχε με τη φανέλα της, από την χρονιά εκείνη ως το 1960 όταν και κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, έπειτα από 452 συνολικά παρουσίες με τον ένα και μοναδικό σύλλογο της ζωής του. Υπήρξε ένας χαρισματικός επιθετικός με ικανότητα τόσο στα δύο του πόδια αλλά και εξαιρετικός στις κεφαλιές.
Τη σεζόν 1952/53, ονομάστηκε Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς. Είχε την τιμή να φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού της, δυο φορές σε τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας στο «Γουέμπλεϊ», με αποκορύφωμα φυσικά τον αλησμόνητο τελικό του 1953, τον αποκαλούμενο «Ο Τελικός του Μάθιους» (The Matthews Final), όταν η Μπόλτον ηττήθηκε 3-4 από την Μπλάκπουλ, σ’ ένα από τα σπουδαιότερα ματς της ιστορίας της αρχαιότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης του πλανήτη! Πέτυχε ένα από τα γκολ της ομάδας του, για τη παρουσία της οποίας στον τελικό, είχε καταλυτική συμβολή καθώς είχε βρει δίκτυα σ’ όλα τα ματς των προηγούμενων γύρων εκείνης της περιόδου! Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι την ίδια χρονιά αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 30 γκολ!
Όμως, 5 χρόνια αργότερα κέρδισε το μετάλλιο του νικητή καθώς ήταν ο σκόρερ των 2 γκολ της αναμέτρησης στη νίκη κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το 2ο εξ αυτών όμως ήταν λίαν αμφισβητούμενο, καθώς ο γκολκίπερ της Γιουνάιτεντ Χάρι Γκρέγκ (Henry “Harry” Gregg) βγήκε νοκ-άουτ και κατέληξε στα δίκτυα της ομάδας του μαζί με τη μπάλα έπειτα από μαρκάρισμα του Λοφτχάους με τον ώμο. Αργότερα παραδέχθηκε ότι ήταν φάουλ η ενέργεια του, αν και οι κανονισμοί τότε του αγγλικού ποδοσφαίρου χαρακτήριζαν νόμιμο ανάλογο μαρκάρισμα! Το ματς εκείνο είχε γίνει 3 μήνες μετά την Τραγωδία του Μονάχου, όταν είχαν βρει τραγικό θάνατο πολλά στελέχη της ομάδας των μεγάλων ηττημένων του τελικού, έχοντας γι’ αυτό το λόγο την υποστήριξη σχεδόν σύσσωμου του αγγλικού έθνους!
Η διεθνής καριέρα του ήταν επίσης εντυπωσιακή. Ντεμπούτο με την αγγλική εθνική ομάδα, έκανε στις 22 Νοεμβρίου του 1950, σε ηλικία 25 ετών και με τα δύο του γκολ στο 2-2 κόντρα στην Γιουγκοσλαβία, στο «Χάιμπουρι», δικαίωσε περίτρανα όσους χαρακτήρισαν την κλήση του λίαν καθυστερημένη. Μαζί με τους επίσης θρυλικούς επιθετικούς Στάνλεϊ Μάθιους (Sir Stanley Matthews) και Τόμι Φίνεϊ (Sir Thomas “Tom” Finney), αποτέλεσαν τη γραμμή πυρός των «λιονταριών» και πέτυχε 30 γκολ σε μόλις 33 παρουσίες. Επίτευγμα που τον διατηρεί έως και σήμερα, ως τον αναλογικά πιο παραγωγικό παίκτη που έχει φορέσει τη φανέλα της εθνικής Αγγλίας! Κανένα τους όμως, δεν ήταν καλύτερο από το 2ο του και νικητήριο κόντρα στην Αυστρία (3-2) στις 25 Μαΐου του 1952, όταν το σλάλομ του από τη μεσαία γραμμή και το αποτελεσματικό τελείωμα, τού χάρισε το παρατσούκλι «Το Λιοντάρι της Βιέννης»! Για να κερδίσει εκείνη τη διάκριση, στη διαδρομή της ιστορικής του ενέργειας, είχε δεχθεί αγκωνιά στο πρόσωπο, τάκλιν από πίσω και τελικά γκρεμίστηκε στο έδαφος από τον αντίπαλο γκολκίπερ, αλλά αυτή η συνδυαστική …άμυνα απέτυχε να τον σταματήσει να σημειώσει το πιο θρυλικό γκολ της καριέρας του!
Στις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του ασφαλώς και τα 6 γκολ που πέτυχε, στο θριαμβευτικό 7-1 της Αγγλικής ποδοσφαιρικής Λίγκας επί εκείνης της Ιρλανδίας, στις 24 Σεπτεμβρίου του 1952, στο Γουλβερχάμπτον. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, σκόραρε δύο γκολ, το ένα εναντίον του Βελγίου, σ’ έναν αγώνα που έληξε 4-4. Τραυματίστηκε στον επόμενο αγώνα, στον προημιτελικό εναντίον της Ουρουγουάης, ισοφαρίζοντας στο 16ο λεπτό, με σουτ μέσα από τη μεγάλη περιοχή. Η τελευταία του παρουσία με την εθνική ομάδα, ήταν στις 26 Νοεμβρίου του 1958 κόντρα στην Ουαλία, σε ηλικία 33 ετών, ενώ επίσημα είπε το αντίο στην ενεργό δράση τον Ιανουάριο του 1960, αν και το τελευταίο του ματς στο πρωτάθλημα ήταν στις 17 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, όταν και υπέστη τραυματισμό στο γόνατο σε ένα ματς κόντρα στη Μπέρμιγχαμ. Βρίσκεται στην 7η θέση στη λίστα των Κορυφαίων Σκόρερ του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Η σχέση λατρείας με το σύλλογο του, τη Μπόλτον, συνεχίστηκε για περισσότερο από μισό αιώνα καθώς διατέλεσε γυμναστής (από τις 10 Ιουλίου του 1961), κόουτς (το 1967), μάνατζερ (από τις 18 Δεκέμβρη του 1968), επικεφαλής του σκάουτινγκ, μέλος της διοίκησης (το 1978) και τελικά, αφού το 1985 σε ηλικία 60 ετών ανέλαβε προσωρινά μάνατζερ της ομάδας για 2η φορά, πρόεδρος της το 1986! Για τη συνολική του προσφορά στο αγγλικό ποδόσφαιρο τιμήθηκε από την Βασίλισσα της Αγγλίας με τον τίτλο του Αξιωματικού του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας την 1η Ιανουαρίου του 1994! Ο εκτελεστικός διευθυντής της Ένωσης Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών, γεννημένος, παιδιόθεν οπαδός και πρώην άσος της Μπόλτον, Γκόρντον Τέιλορ (Gordon Taylor), έχει ξεκινήσει καμπάνια για να τιμηθεί ο Λοφτχάους με τον τίτλο του ιππότη και το 2002 εισήχθη στο Hall of Fame του Αγγλικού Ποδοσφαίρου.
«… Το παιχνίδι άλλαξε πολύ από τις ημέρες μου. Οι εμφανίσεις άλλαξαν, η μπάλα άλλαξε και τα χρήματα άλλαξαν. Αλλά εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι ποδοσφαιριστές εισπράττουν μεγάλη υπερηφάνεια από το παιχνίδι. Δεν ξέρω για εμένα, αλλά άτομα όπως ο Μάθιους και ο Φίνεϊ, θα θεωρούνταν και σήμερα πολύ καλοί παίκτες, δεν έχω καμία αμφιβολία για αυτό»,
δήλωσε κάποια στιγμή με την χαρακτηριστική ταπεινοφροσύνη της γενιάς του, ο θρυλικός αυτός άνθρωπος του ποδοσφαίρου, που στις 2 Δεκεμβρίου του 1989, τιμήθηκε με τον τίτλο «Freeman of Bolton», ενώ στις 18 Ιανουαρίου του 1997, η Μπόλτον αποφάσισε να δώσει στην ανατολική εξέδρα του «Ρίμποκ» τ’ όνομα του! Τα 80α του γενέθλια γιορτάστηκαν με ένα μεγάλο πάρτι στο ίδιο γήπεδο!
Παντρεύτηκε την Alma Foster το 1947 και παρέμειναν παντρεμένοι μέχρι το θάνατό της το 1985. Είχαν 2 παιδιά, ένα γιο, τον Jeff και μια κόρη, την Vivien. Ο Νατ Λοφτχάους, πέθανε στις 15 Ιανουαρίου του 2011, σε ηλικία 85 ετών, σε έναν οίκο ευγηρίας στο Μπόλτον. Στις 24 Αυγούστου του 2013, στον περίβολο του γηπέδου της Μπόλτον, έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός αγάλματος αφιερωμένου στη μνήμη του. Ο πρόεδρος της Μπόλτον, Φιλ Γκάρτσαϊντ επεσήμανε για τον κορυφαίο αυτό επιθετικό ότι
«… ο σύλλογος σήμαινε για αυτόν ότι εκείνος για εμάς, θα μας λείψει πολύ αλλά θα τιμήσουμε τη ζωή, την διαθήκη και τις σπουδαίες στιγμές που έφερε στην Μπόλτον»
ενώ σύμφωνα με τον επικεφαλής του ποδοσφαιρικού τμήματος του «BBC Radio 5», Μάικ Ίνγκαμ
«… υπήρξε ο απόλυτος άνδρας ενός συλλόγου και η επιτομή του παραδοσιακού Άγγλου σέντερ φορ, ο Άλαν Σίρερ (Alan Shearer) της εποχής του»!
ΠΗΓΗ: Ευλογημένο ποδόσφαιρο, wikipedia