Από την κορυφή της Ευρώπης, με πλήρως ανανεωμένη Εθνική ομάδα, οι Ισπανοί και η σχολή μπάσκετ που έχουν δημιουργήσει με αξιοπιστία, συνέπεια και πίστη στο πλάνο τους, βλέπουν τις άλλες Εθνικές ομάδες, σε χρονική απόσταση πενταετίας, τουλάχιστον. Επειδή, είχαν και έχουν μια έντονη διάθεση αλαζονείας, να πουν ότι δεν τις… «βλέπουν» καν. Τα αποτελέσματα τους, όμως, τους δικαιώνουν απόλυτα για αυτή την αλαζονική και υπεροπτική τάση που εκπέμπουν.
Το τέταρτο «χρυσό» μετάλλιο της «φούριας ρόχας» στο ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ 2022 και σε διάστημα 13 ετών από το πρώτο στην διοργάνωση του 2009, είναι ένας άθλος που δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί από άλλη Εθνική ομάδα. Μόνο στις δεκαετίες που μεσουρανούσε η Εθνική ομάδα της πρώην Σ. Ένωσης, υπήρχε «μονοπώλιο» υπεράσπισης του ευρωπαϊκού τίτλου. Σχεδόν, τίποτα, στην ζωή και στον αθλητισμό, δεν είναι ανέφικτο, αλλά χρειάζεται ένας σταθερός προγραμματισμός, σε βάθος… Εθνικής Παίδων και θα τηρείται απαρέγκλιτα για να αναμένονται οι «καρποί» του στην Εθνική Ανδρών.
Το ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ 2022 διατήρησε την παράδοση του ευρωπαϊκού μπάσκετ. ‘Ο,τι, δηλαδή, το σύνολο και η ομαδικότητα παιχνιδιού υπερτερούν των παικτών και των μονάδων, όσο καλές και αν είναι. Όση λάμψη, ταλέντο και εμπειρία και αν έχουν. Το μπάσκετ ήταν και θα είναι πάντα ένα ομαδικό σπορ. Το…σύστημα «δίνουμε την μπάλα στον σταρ» και τα περιμένουμε, σχεδόν, όλα απ’ αυτόν, διαψεύστηκε περίτρανα. Όπως επίσης, διαψεύστηκαν όσες Εθνικές ομάδες στόχευαν να φτάσουν ψηλά στην διοργάνωση, από την επίθεση τους και τα ποσοστά ευστοχίας τους.
Η Ισπανία έπαιξε άμυνα στα περισσότερα παιχνίδια της και ειδικά στον τελικό, έλεγξε τον ρυθμό σε σημείο να τον «κλειδώσει» εκεί που ήθελε αυτή και στα 4 δεκάλεπτα. Μπορεί τα 7/9 τρίποντα του «Μπο Κρούζ» Χουάντσο Ερναγκόμεθ, να ήταν καταλυτικά για τη σταθερή διαφορά ασφαλείας στο σκορ, αλλά όταν οι Γάλλοι ισοφάρισαν (59-59), η ισπανική άμυνα με παραλλαγές σε μαν-του-μαν, αλλά και «ζώνη» δημιούργησε τις προϋποθέσεις να δημιουργηθεί εκ νέου, νέα διαφορά ασφαλείας, μέχρι την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου.
Στο θέμα της εμπειρίας των παικτών και της αξιολόγησης τους για το πόσο «μπαρουτοκαπνισμένοι» είναι και σε ποια ευρωπαϊκή διοργάνωση αγωνίζονται οι διεθνείς με τις ομάδες τους, οι Ισπανοί επεφύλαξαν μια ακόμα…διάψευση. Μ’ έναν, μόλις, παίκτη της Ρεάλ, κανέναν από την Μπαρτσελόνα και όλους τους άλλους διεθνείς να προέρχονται από τις άλλες ομάδες του κορυφαίου ισπανικού πρωταθλήματος και τρείς NBAers…τρίτης γραμμής και συμπληρωματικού ρόλου στις ομάδες τους, η «φούριας ρόχας», η Εθνική Ισπανίας εφάρμοσε την φιλοσοφία του Παναγιώτη Γιαννάκη στην δεύτερη, «χρυσή» θητεία του στην Εθνική ομάδα.
«Την Εθνική ομάδα δεν την απαρτίζουν, απαραιτήτως, οι καλύτεροι παίκτες, αλλά οι παίκτες που δημιουργούν και συνθέτουν με το παιχνίδι τους, την καλύτερη Εθνική ομάδα».
Αυτό έκανε ο Σέρτζιο Σκαριόλο, αναγκαστικά, την μετά Γκαζόλ εποχή στην Ισπανία και ύστερα από τον αποκλεισμό του τραυματία, Σέρχιο Γιούλ. Έπαιξε με παίκτες που είχαν την ευκαιρία και την «άρπαξαν από τα μαλλιά» να γίνουν πρωτοκλασσάτοι. Και όχι μόνο ανταποκρίθηκαν, αλλά έγραψαν ιστορία στην πρώτη απόπειρα τους.