Μπορεί αυτό το κείμενο να πληκτρολογείτε από τα δάχτυλα ενός δημοσιογράφου, σ’ ένα λαπ τοπ, στο σαλόνι, δίπλα στο παράθυρο, παρέα μ’ ένα ποτήρι ουίσκι με πάγο, όμως στην πραγματικότητα γράφεται από έναν 13χρόνο πιτσιρικά.
Έναν επίδοξο μπασκετμπολίστα που όταν οι περισσότεροι θαυμάζουν, δικαίως, τον Γιάννη (μην ρωτάτε ποιον Γιάννη, ένας Γιάννης υπάρχει στον γαλαξία), εκείνος επέλεξε να θαυμάζει και να έχει ως πρότυπο του τον Γιώργο Πρίντεζη. Τον εμβληματικό αρχηγό του Ολυμπιακού που στον τρίτο τελικό του Πρωταθλήματος απέναντι στον Παναθηναϊκό δεν κατέκτησε απλά τον τίτλο, αλλά “κρέμασε” τα παπούτσια του, ολοκληρώνοντας μία τεράστια καριέρα.
Ο παίκτης που συνέδεσε το όνομα του με την κατάκτηση της Ευρωλίγκας όσο κανένας άλλος, που μπήκε στο πάνθεον των κορυφαίων παικτών, αλλά και στις πιο “παιγμένες” στιγμές στην ιστορία της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, εκείνο το περίφημο “πεταχτάρι” που έδωσε στην Πόλη τον ευρωπαϊκό τίτλο στον Ολυμπιακό.
Ήρθε όμως η ώρα να μιλήσει η ψυχή του πιτσιρικά που… τελικά δεν θα παίξει ως συμπαίκτης με τον ίνδαλμα του, αλλά θα κρατήσει ζωντανό το όνειρο να παίξει ως παίκτης του, εφόσον ο Πρίντεζης αποφασίσει να γίνει προπονητής.
Ήρθε η ώρα του “αντίο” και του “ευχαριστώ”
Ήρθε η ώρα. Εκείνη που έρχεται για όλους κάποια στιγμή αλλά πάντα είναι διαφορετική για τον καθένα. Είναι αλλιώς να λες “αντίο” παίζοντας σε μία μικρή κατηγορία, σε μία μικρή ομάδα και είναι αλλιώς να ολοκληρώνεις την τεράστια καριέρα σου ως Πρωταθλητής στην ομάδα που λατρεύεις και που έδωσες και την ψυχή σου και μάλιστα με 3-0 απέναντι στον “αιώνιο” αντίπαλο. Να λες “αντίο” και μαζί με ‘σενα να κλαίει όλο το γήπεδο και όλοι όσοι το βλέπουν από την τηλεόραση γιατί κύριε Γιώργο καταφέρατε να είστε ένα με τον κόσμο, να είστε οπαδός, παίκτης μα πάνω απ’όλα άνθρωπος με ευαισθησίες.
Δύσκολα θα συνηθίσω να βλέπω παιχνίδια χωρίς να ξέρω πως κάποια στιγμή θα μπει το νούμερο 15, ο αρχηγός, ο πραγματικός αρχηγός, εκείνος που μου είπε να πιστέψω σε μένα και να συνεχίσω να παίζω μπάσκετ.
Γιώργο Πρίντεζη σ ‘ευχαριστώ για την έμπνευση και για τις στιγμές μαγείας, για κάθε καλάθι, για κάθε μάχη που έδωσες μέσα στο παρκέ. Ευχαριστώ και ίσως κάποια μέρα ακούσω να μου λέτε “Δήμο μπαίνεις…”.
