Το μόνο σίγουρο είναι πως τόσο ο Νίκος Γκάλης, όσο και ο Βασίλης Σπανούλης είχαν μια λαμπρή καριέρα. Χάρισαν τεράστιες στιγμές στους φιλάθλους των ομάδων που αγωνίστηκαν, αλλά και γενικότερα στους Έλληνες οπαδούς πραγματοποιώντας τρομερές εμφανίσεις με το εθνόσημο στο στήθος.
Το στοιχείο που τους συνδέει
Μπορεί να αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές οι δύο καλαθοσφαιριστές, να είναι διαφορετικό το στυλ παιχνιδιού τους, όμως υπάρχει ένα στοιχείο που τους συνδέει. Αυτό είναι η σκληρή και ταπεινή δουλειά.
Πάντα έφευγαν τελευταίοι από την προπόνηση και δούλευαν όσο τον δυνατόν σκληρότερα, όντας απόλυτα προσηλωμένοι στον στόχο τους. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να προσφέρουν στην ομάδα το μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Αφιέρωσαν άπειρες ώρες στα παρκέ, δοκιμάζοντας σουτ, νέες τρίπλες, και περίπλοκες κινήσεις.
Όταν όλοι οι υπόλοιποι πήγαιναν για ξεκούραση άρχιζε η προπόνηση τους. Αυτή η θέληση και η πίστη που διέθεταν και συνεχίζουν να διαθέτουν τους οδήγησε στην επιτυχία.
Τα μεγάλα τους όπλα
Μπορεί να μην είχαν τρομερά αθλητικά προσόντα, ούτε το τεράστιο ύψος, όμως ο αθλητικός εγωισμός, η μαχητική ψυχή και το μυαλό τους υπερίσχυαν αυτών. Έπαιρναν τις ομάδες τους από το χέρι, τις “ξελάσπωναν” όταν χρειαζόταν και τις οδηγούσαν στην νίκη, γιατί ήταν ηγέτες εκ φύσεως. Έβγαιναν μπροστά σε κάθε δύσκολη στιγμή, θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν “φτιαγμένοι” για αυτό.
Η ομαδικότητα τους
Ποτέ δεν εκμεταλλέυτηκαν την “δύναμη” τους, πότε δεν έπαιξαν για τα ρεκόρ, πότε δεν κοίταξαν τις προσωπικές τους επιδόσεις. Αυτό που τους γέμιζε, που τους έδινε χαρά ήταν η νίκη της ομάδας και έδιναν το εκατό τοις εκατό των εαυτών τους για να επιτευχθεί αυτό.
Είμαστε τυχεροί που είχαμε την δυνατότητα να τους απολαύσουμε στα γήπεδα, όλα τα νέα ταλέντα πρέπει να παραδειγματίζονται από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζαν το μπάσκετ.
