Ο Νικήτας Αυγουλής κλεισμένος στην καραντίνα του σκέφτεται κι αναπολεί τι άλλο εκτός από την αγαπημένη του Εθνική ομάδα; Καταλαβαίνει μπάσκετ από το 1987 και φτιάχνει την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών που εκείνος έχει δει με τα μάτια του...

Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας, όλοι έχουμε παίκτες που από μικροί αγαπήσαμε ή στην συνέχεια μας κέρδισαν με την εξέλιξη τους και τις επιτυχίες τους. Η Εθνική ομάδα μπάσκετ για όλους εμάς στην Ελλάδα που ασχολούμαστε με αυτό το σπορ είναι κάτι περισσότερο από μια “αθλητική αγάπη”. Είναι φετίχ, είναι λατρεία, είναι κάτι που μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους και δυστυχισμένους μέσα στο ίδιο τουρνουά. 

Είμαι γεννημένος το 1977 ανήκω στο κύμα που σηκώθηκε μετά το έπος του ’87 και από τότε δεν έχω χάσει από κοντά ή από την τηλεόραση ούτε φιλικό παιχνίδι της “επίσημης αγαπημένης”. Μετά από πολύ σκέψη και αδικώντας ίσως μεγαθήρια του ελληνικού μπάσκετ, αποφάσισα να φτιάξω την δική μου καλύτερη Εθνική όλων των εποχών. Με έψησε ένας καλός συνάδελφος που ξεκίνησε να φτιάχνει τέτοιες “φανταστικές ομάδες” για Ολυμπιακό Παναθηναϊκό κτλ. Να σαι καλά Χρήστο! 

Πάμε λοιπόν: 

Θα πήγαινα με πέντε κοντούς σίγουρα: 

Γκάλης, Γιαννάκης, Διαμαντίδης, Παπαλουκάς, Σπανούλης 

Περιφέρεια που σκοτώνει, θα έλεγα στον Γκάλη να την δίνει λίγο παραπάνω κι από 50 να σταματάει εκεί γύρω στους 30. Με τον “δράκο” θα είχα όλες τις ειδικές αποστολές στην άμυνα, με Διαμαντίδη – Παπαλουκά παιχνίδι πάνω, κάτω πλάι. Ο Σπανούλης, δεν θα χάσει παιχνίδι που θα κριθεί στο τέλος. Δυνατή περιφέρεια, ίσως με μικρό πρόβλημα στο μακρινό σουτ. 

Φόργουορντ

Φάνης, Φώτσης, Αντεντοκούνμπο, Κακιούζης

Μπορεί να λείπει ένας παίκτης γιατί προτίμησα περισσότερους κοντούς, αλλά στα φόργουορντ είμαστε δύναμη. Χριστοδούλου να παίζει πέντε θέσεις σε άμυνα κι επίθεση. Φωτσένκο να σουτάρει από παντού και να είναι η πιο ήρεμη δύναμη της ομάδας, Αντετοκούνμπο από Ελαφιακό να βάζει μπουρλώτα και Κακιούζης να την πετάει κάτω από μασχάλες πάνω από κεφάλια και πολλά – πολλά πάρα πολλά ριμπάουντ… 

Σέντερ

Φασούλας, Μπουρούσης, Τσαρτσαρής

Η “αράχνη” είναι ένας ψηλός που θα έπαιζε μπροστά ακόμα και το 2020, όποτε αυτός ήταν έξω ο Μπουρούσης θα έκανε τα δικά του. Με το δεξί με το αριστερό με τις πάσες του απέναντι Γκάλης και Σπανούλης θα έκαναν πλάκα. Τρίτος ψηλός ο Τσαρτσαρής που θα έβαζε πλάτη και στο “4” που ξέρει το μπάσκετ όσο λίγοι και που θα έπεφτε στη φωτιά για μια άμυνα. 

Οι αδικημένοι: 

Τρεις παίκτες πέρασαν από το μυαλό μου φτιάχνοντας αυτή την ομάδα, αλλά δεν κατάφερα να τους χωρέσω. Ο Καλάθης κι ο Ζήσης έμπλεξαν στην πιο ταλαντούχα και μυθική γραμμή που έχει αυτή η ομάδα κι είναι οι γκαρντ της. Ο τρίτος ήταν ο Γιώργος Πρίντεζης που έμεινε πίσω λόγω διακρίσεων!

Η ομάδα αυτή αποτελείται από καθαρά προσωπικές επιλογές, προσθήκες αφαιρέσεις κτλ υπό συζήτηση…