«Τέσσερα χρόνια πριν, ήμασταν όλοι στα… χαμένα» είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Χάρης Γιαννόπουλος μιλώντας για εκείνο το πρώτο παιχνίδι της εθνικής στο Λέστερ. Τότε που οι ηρωισμοί του Γιάννη Αθηναίου φρόντισαν να μην εκκινήσει η ομάδα με ήττα: η υπόλοιπη διαδρομή ήταν με λιγότερους κραδασμούς.
Πλέον είμαστε όλοι συνηθισμένοι. Πριν τέσσερα χρόνια ουδείς πίστευε πως θα ζούσαμε να δούμε τη μέρα που κάποιος ελληνικός σύλλογος θα έπαιζε την ίδια ώρα με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Πλέον ακόμα και αυτή η μπασκετική δυστοπιά έχει γίνει μέρος της πραγματικότητας μας – όλα τα συνηθίζει κανείς.
Οι παίκτες που στρατολογήθηκαν για την «εθνική των παραθύρων» έπαιξαν με το πάθος και την αφοσίωση οποιουδήποτε φορά την γαλανόλευκη φανέλα χωρίς να έχουν ιδέα αν κάποιος θα προβιβαζόταν. Τώρα ξέρουν πως θα έχουν την ευκαιρία τους, ένας, δύο, μπορεί και παραπάνω.
Πολλοί το έχουν ξαναπεράσει, ο κάπτεν Γιαννόπουλος, ο Χρυσικόπουλος, ο Καββαδάς, ο Αγραβάνης, ο Κακλαμανάκης. Για άλλους είναι η ευκαιρία τους. Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης δεν μπορούσε να μην παραδεχτεί πως νιώθει δικαιωμένος που πριν τρία χρόνια αποφάσισε να φτάσει ως τη Λιθουανία για να βρει σταθερό χρόνο συμμετοχής: πλέον είναι ο ρούκι της παρέας.
Αλλά δεν είναι ο μόνος, τουλάχιστον αν μιλήσει κανείς για όλη την ομάδα. Μοιάζει το λιγότερο περίεργο να αποκαλεί κανείς τον Ζήση και τον Ντικούδη πρωτάρηδες, όμως δεν αποκλείεται στο Νιούκαστλ να έχουν περισσότερο άγχος και από τους 12 παίκτες μαζί.
Ο άτυχος Σωτήρης Μανωλόπουλος ίσως κάνει ντεμπούτο στη Θεσσαλονίκη, ίσως και όχι. Η αναποδιά θα μπορούσε να λείπει, αλλά οι διεθνείς έχουν τον τρόπο να τη διαχειριστούν – επιπλέον ο Σάββας Καμπερίδης έχει τον σεβασμό όλων και αρκετές παραστάσεις ως πρώτος για να ανταποκριθεί και με το παραπάνω.
Στην απέναντι πλευρά οι Βρετανοί έχουν την ομοιογένεια και την επιθυμία. Θα παρατάξουν ό,τι καλύτερο διαθέτουν απόψε και θα προσπαθήσουν να πάρουν ρεβάνς για το Λέστερ. I beg your pardon, αλλά δεν ανεβαίνουμε στο βορρά για τουρισμό. Ποιος άλλωστε πάει στο Νιουκάστλ για αναψυχή;
«Οπωσδήποτε παράθυρο», όπως έγραψε η Λίνα και τραγούδησε η Τάνια.
«Για να πιστέψω πάλι από την αρχή».