Η καθυστερημένη είσοδος του Τόνι Κούκοτς στο  «Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame» του ΝΒΑ, ήταν μια χρονική «αμαρτία» που θα «εξιλεωθεί» στην τελετή της 11ης Σεπτεμβρίου, στο Σπρίνγκφλιντ. Απόλυτα δικαιολογημένα, ο νέος προπονητής της Εθνικής Σερβίας, Σβέτιλσαβ Πέσιτς, είχε εκφράσει πριν από έναν χρόνο, την απορία του που ήταν και απορία χιλιάδων φίλων του μπάσκετ.

«Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψω ότι ο Κούκοτς δεν είναι Ηall of Famer». Και όντως, τα μέλη της ειδικής επιτροπής του ΝΒΑ που αποφασίζουν, βάση συγκεκριμένων κριτηρίων για τους πρώην παίκτες, προπονητές και παράγοντες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στο παγκόσμιο μπάσκετ για την είσοδο τους στις ετήσιες τάξεις του «Hall of Fame», προκαλούσαν αναπάντητα ερωτήματα, γιατί στην περίπτωση του Κροάτη πρώην παίκτη, πέρασαν 15 χρόνια από την ολοκλήρωση της καριέρας του για να του δοθεί θέση, μαζί με τους καλύτερους όλων των εποχών. Βεβαίως και για τον Νίκο Γκάλη, πέρασαν 20 χρόνια από το τέλος της καριέρας του για να λάβει πρόσκληση εισόδου στο Hall of Fame, στο Σπρίνγκφιλντ.

«Κάλλιο αργά, παρά…», αν και Αμερικάνοι έχουν θέσει, προφανώς, χρονικό κριτήριο για τα μέλη κάθε τάξης και το έτος εισόδου, από την χρονική στιγμή που κάθε «παγκόσμιος» πρώην παίκτης, γράφει την τελευταία σελίδα του βιβλίου στο παγκόσμιο μπάσκετ.

Ο μόνιμος κάτοικος του Σικάγο και φανατικός γκόλφερ, ένιωθε στενάχωρα, κάθε φορά που τον ρωτούσαν οι Αμερικάνοι δημοσιογράφοι για το πως αισθανόταν, λόγω της μη εισόδου στο «Hall of Fame», τα προηγούμενα χρόνια και έχοντας κατακτήσει τρία «δαχτυλίδια» πρωταθλητή με τους Μπουλς (1996-98) και δυο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα με την Γιουγκοπλάστικα/ΠΟΠ 84 (1989-90).

«Ειλικρινά, σημαίνει περισσότερα για μένα ότι έπαιξα δίπλα στον Μάικλ Τζόρνταν και πήρα κατέκτησα δαχτυλίδια στο ΝΒΑ, παρά αυτό. Παραμένει άγνωστο ποιοι αποφασίζουν για αυτά, γιατί δεν έχει ανακοινωθεί ποτέ κάτι στο κοινό. Δεν ξέρω αν τελικά θα μπω ποτέ στο Hall of Fame. Αν θέλω; Προφανώς και θέλω!» ήταν η απάντηση του, πριν α’ έναν χρόνο.

Γιατί, πέραν του χρόνου εισόδου, τα κριτήρια τίτλων, διακρίσεων και επιτυχιών του «Ροζ Πάνθηρα», όπως είναι το παρατσούκλι του Τόνι Κούκοτς, «φώναζαν» για την θέση που δικαιούται να πάρει στην ιστορία του παγκοσμίου μπάσκετ. Η αποδοχή του Μάϊκλ Τζόρνταν να προλογίσει τον Κούκοτς, επιβεβαιώνει την παγκόσμια αναγνώριση του παίκτη που καθιέρωσε τον ορισμό της έννοιας «all around» παίκτη, μαζί και μετρημένους στα δάχτυλα, άλλους Ευρωπαίους, είτε στην γενιά του, όπως ο Φάνης Χριστοδούλου, είτε μετέπειτα, όπως ο Ντέγιαν Μποντίρογκα.

Ο Κούκοτς μπορούσε να αγωνιστεί και στις πέντες θέσεις. Από πλέι-μέικερ μέχρι σέντερ. Και το πιο αξιοθαύμαστο; Το έκανε να φαίνεται υπερβολικά απλό κι εύκολο. Σε τέτοιο βαθμό που να μην προκαλεί εντύπωση σε κανέναν το γεγονός ότι απ’ όπου πέρασε κατέκτησε τίτλους. Είχε σουτ, είχε «drive» στην αντίπαλη ρακέτα, απίστευτη αντίληψη του χώρου, είχε απαράμιλλη πλαστικότητα κινήσεων, αλλά το στοιχείο που του επιδείκνυε καταπληκτικά μέσα στο παιχνίδι, ήταν η πάσα. Λες και είχε «μάτια στην πλάτη» και έστελνε την μπάλα στους συμπαίκτες του, κοιτάζοντας σε άλλο σημείο του γηπέδου, με το «no look assist». Ο Κούκοτς δούλεψε ακαταπαύστα στο ΝΒΑ και στους Μπουλς. Και οι Αμερικάνοι «επεξεργάστηκαν» μυϊκά το σώμα του, χωρίς να χάσει την πλαστικότητα των κινήσεων και της τεχνικής του. Πρόσθεσε μυϊκό βάρος, αλλά παρέμεινε ο «σερβιτόρος» που έστελνε την μπάλα στον συμπαίκτη του και αυτός έπρεπε να σκεφτεί το ίδιο γρήγορα για να σκοράρει.

Oι πάσες-«λέιζερ του Κούκοτς στην θητεία του στην Μπενετόν Τρεβίζο:

TAGS
ΜΠΑΣΚΕΤChicago Bulls - Μπάσκετ