Στο γραφείο προέδρου της ΕΟΚ, από τα λίγα αντικείμενα και αναμνηστικά που παραμένουν, είναι μια κορνίζα που αναφέρει το γνώριμο απόφθεγμα του Νομπελίστα ποιητή, Οδυσσέα Ελύτη: «Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα. Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα».
Η «κλεψύδρα» του χρόνου για το τέλος της παραγοντικής πορείας του Γιώργου Βασιλακόπουλου στο ελληνικό μπάσκετ, ύστερα από 40 χρόνια, μετρά αντίστροφα για τον τυπικό επίλογο που θα γραφτεί στις εκλογές της 30ης Μαίου, στο γήπεδο της Λεωφόρου. Ο αποκλεισμός του Βασιλακόπουλου, διά νόμου, στις επερχόμενες εκλογές, από το καλοκαίρι του 2020, ήταν και η μοναδική, νομοθετική «οδός» για να μην του επιτραπεί να τεθεί στην κρίση των σωματείων μπάσκετ. Η «κληρονομιά» των πεπραγμένων του θα μείνει στο ελληνικό μπάσκετ, στου οποίου την «απογείωση» έχει αφήσει αναμφισβήτητα το στίγμα του. Υπήρξαν και αποτυχίες ή όπως ο ίδιος ήθελε να εξωραϊζει «μη επιτυχίες», αλλά και ο πιο μισητός επικριτής του, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει τα πραγματικά, ιστορικά γεγονότα. Ακόμα και αν είναι «antifa»-Βασιλακόπουλος.
Ο πρόεδρος, λοιπόν, λέει «αντίο» και όχι στο επανιδείν. Θα έχει μια δύσκολη καθημερινότητα, χωρίς το μπάσκετ, βάζοντας τελεία στην ενασχόληση του με τα κοινά. Ο εγωϊσμός του δεν θα τον αφήσει να το παραδεχτεί. Θα του λείψει η ομοσπονδία κι ας ένιωθε μια μεγάλη εσωτερική «μοναξιά», τα εφτά τελευταία χρόνια, όταν την ίδια «καταραμένη» χρονιά του 2014, έφυγαν από την ζωή, με διαφορά λίγων μηνών, οι δυο πιο «δικοί» του άνθρωποι, φίλοι, συνεργάτες και καλοί συμβουλάτορες του.
Ο Βασιλακόπουλος, ο ισχυρός ανήρ του αθλήματος, «φεύγει» και η επόμενη ημέρα στην διοίκηση του αθλήματος, θα χαράξει από το αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών. Αποτέλεσμα για τον πρόεδρο και τους διοικητικούς συμβούλους που θα εκλεγούν από τις μεμονωμένες υποψηφιότητες. Η μόνη βέβαιη πρόβλεψη για το αποτέλεσμα των εκλογών της ΕΟΚ, είναι ότι η επόμενη ημέρα θα είναι άκρως διαφορετική από τη προηγούμενη. Με την αλλαγή του εκλογικού συστήματος και την δυνατότητα μεμονωμένων, έστω και «ομόσταυλων» υποψηφίων μελών του επόμενου, διοικητικού συμβουλίου με τους τρείς υποψήφιους πρόεδρους, είναι εξαιρετικά αβέβαιο, αν η ψήφος των σωματείων, θα δώσει στον νέο πρόεδρο και την πλειοψηφία του Δ.Σ.
Μόνο στις εκλογές της ομοσπονδίας μπάσκετ, συγκριτικά με τα άλλα αθλήματα που έχουν γίνει οι εκλογές, υπάρχουν τρείς υποψήφιοι πρόεδροι και οι μεμονωμένοι, υποψήφιοι συμβούλοι τους. Η διάσπαση των ψήφων, θα φανεί στο εκλογικό αποτέλεσμα για τους συμβούλους που θα εκλέξει ο κάθε υποψήφιος πρόεδρος, ακόμα κι αν ο ίδιος δεν εκλεγεί.
Είναι ευκόλως αντιληπτό, ότι η ΕΟΚ θα αλλάξει σελίδα στον τρόπο διοίκησης της από τον όποιο πρόεδρο εκ των τριών εκλεγεί, αλλά κυρίως από την σύνθεση του επόμενου, 18μελούς διοικητικού συμβουλίου, στο οποίο θα συμμετέχουν και θα ψηφίζουν σε όποιο θέμα τίθονται διαφορετικές προτάσεις, οι τρείς εκπρόσωποι του ΕΣΑΚΕ και ο παίκτης-εκπρόσωπος του ΠΣΑΚ. Ήτοι 23 ψήφοι.
Η ΕΟΚ κλείνει τον κύκλο της ηγεμονικής διοίκησης, στην οποία η πρόταση του ενός λάμβανε, απλά, την συγκατάθεση των συμβούλων για την υλοποίηση της και περνά στην διοίκηση της επιτακτικής ενότητας, των συμφωνιών, των «συμμαχιών» και των δημοκρατικών ψηφοφοριών, αν ο επόμενος πρόεδρος δεν έχει και «δική» του πλειοψηφική, τουλάχιστον, διοίκηση.
Η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος, δεν αποτύπωσε περιθώρια συμφωνιών. Το αντίθετο, μάλιστα. Εφόσον, στις θέσεις των συμβούλων καθίσουν με την στατιστική διάσπαση των ψήφων, εκπρόσωποι και από τις τρείς πρωτοβουλίες του Παναγιώτη Φασούλα, του Βαγγέλη Λιόλιου και του Άγγελου Παπανικολάου, απ’ αυτό το «μωσαϊκό» διοίκησης και ανεξαρτήτως του ποιος θα καθίσει στην προεδρική θέση, θα πρέπει, μέσω διαφωνιών, διαφορετικών προτάσεων και νοοτροπιών, να επιλυθούν μεγάλα και «καυτά» θέματα του αθλήματος. Και φυσικά, αν οι ισορροπίες είναι εύθραστες και υπάρξουν «ακροβασίες» και διάθεση αντιπολίτευσης, στην επόμενη ημέρα, η ΕΟΚ θα πρέπει να αποδείξει ότι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα και το μπάσκετ θα πρέπει να διοικηθεί με καίριες αποφάσεις, χωρίς τον… «Μάο» του παρελθόντος.