Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΛΑΒΑΝΗ
Πενήντα πόντοι από τα χέρια έξι, μόλις παικτών του Άρη, αποδείχτηκαν υπεραρκετοί για την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου της ομάδας που έπαιξε σε τρία, συνεχόμενα φάιναλ φορ του πρώην Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά έμελλε να…εξιλεώσει την ιστορία της, στον επεισοδιακό τελικό του Τορίνο. Το βράδυ της 16ης Μαρτίου 1993, χωρίς τον Νίκο Γκάλη που είχε μεταγραφεί στον Παναθηναϊκό, με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να φορά το περιβραχιόνιο του αρχηγού και με τον αείμνηστο Ρόι Τάρπλει να «χορεύει» στο παρκέ του «Παλακανέστρο Ρουφίνο Οξίλιουμ», ο Άρης νίκησε 50-48 την Εφές Πίλσεν και χάρισε στο ελληνικό μπάσκετ, το τρίτο τρόπαιο του Κυπελλούχων, μετά από αυτά της ΑΕΚ (1968) και του ΠΑΟΚ (1991).
Ο Άρης έφτασε στην κατάκτηση του πορσελάνινου τροπαίου, με το εκπληκτικό ρεκόρ των 16 νικών και της μίας μόνο ήττας. Ο παντοδύναμος Άρης της δεκαετίας του ’80, διένυε την μετά Γκάλη και Ιωαννίδη εποχή, αντιμετώπιζε σημαντικά οικονομικά προβλήματα, αλλά η διοίκηση του Θεόφιλου Μητρούδη, οι προπονητές Στηβ Γιατζόγλου που άρχισε την σεζόν και ο Ισραηλινός Σβί Σέρφ που τον αντικατέστησε, καθώς και οι παίκτες, απέδειξαν ότι δεν υπήρχε άλλη ευκαιρία δόξας για τον άλλοτε «αυτοκράτορα» του ελληνικού μπάσκετ.
Ο Άρης είχε απέναντί του την Εφές Πίλσεν, στην παρθενική συμμετοχή της τουρκικής ομάδας στον τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ήταν η «ναυμαχία» του Αιγαίου, όπως έγραφαν οι ελληνικές και οι τουρκικές εφημερίδες. Ο τελικός εθνικοποιήθηκε, λόγω των ελληνοτουρκικών σχέσεων των δυο εθνών και κρατών, στο βάθος των αιώνων. Και η κατάληξη του τελικού, εξελίχθηκε σε «μαύρη» σελίδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ από τα επεισόδια που έγιναν εντός του αγωνιστικού χώρου και την εισβολή των οπαδών του Άρη και της Εφές, αλλά και σε μερικά σημεία των εξεδρών. Από…τύχη, το τρόπαιο δεν έσπασε, γιατί ο Γιαννάκης που το κρατούσε βρέθηκε για δυο λεπτά, εν μέσω των επεισοδίων και τις «μάχες», σώμα με σώμα…
Εκνευρισμένος από τα επεισόδια, ο πρώην πρόεδρος της ΦΙΜΠΑ αρνήθηκε να κάνει την απονομή, η οποία έγινε μαζί με δεκάδες οπαδούς του Άρη. Οι «κίτρινοι» κινδύνεψαν με διετή αποβολή από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και τελικά τιμωρήθηκαν με αποκλεισμό της έδρας για έναν χρόνο, παίζοντας όλους τους ευρωπαϊκούς αγώνες της επόμενης περιόδου, στην Αθήνα.
Η ιταλική πόλη είχε «βαφτεί» στα «κίτρινα» καθώς 5.000 φίλαθλοι του Άρη ήταν πιστοί στο μεγάλο ραντεβού. Στην ψυχολογική προετοιμασία των παικτών του Άρη, ο Σέρφ είχε «ντυθεί» Ιωαννίδης, ο οποίος είχε απομονώσει την ομάδα του ’88, πέντε χιλιόμετρα έξω από την Γάνδη. Ο Ισραηλινός είχε εγκαταστάσει την αποστολή του Άρη, σε υψόμετρο 1.500 μέτρων και οι παίκτες είχαν φορτωθεί με πίεση, λόγω του περιορισμού τους.
Ο τελικός, όχι μόνο δεν έδρεψε δάφνες ποιότητας και θεάματος, αλλά καταχωρήθηκε στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ως ένας από τους χειρότερους. Κατά διαβολική σύμπτωση, την ίδια χρονιά, ακολούθησε και ο τελικός του Πρωταθλητριών, στο ΣΕΦ, με την Λιμόζ του Μάλκοβιτς να σκοράρει 53 πόντους κόντρα στην Μπενετόν Τρεβίζο και να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δεύτερη, αλήστου μνήμης κακοποίηση του σπορ. Ο τελικός στο Τορίνο, είχε μόνο σασπένς, γκραν γκινιόλ φινάλε και τον Άρη να χαμογελά τελευταίος, όταν στην τελευταία επίθεση της Εφές, ο Πέταρ Ναουμόφσκι είχε αστοχήσει σε τρίποντο που επιχείρησε, αντί σουτ δυο πόντων που θα οδηγούσε το παιχνίδι σε παράταση, αν ευστοχούσε.
Οι παίκτες του Άρη κέρδισαν τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο του συλλόγου, χωρίς να ευστοχήσουν σε κανένα από τα 13 τρίποντα που εκτέλεσαν, αλλά ήταν καταλυτική η παρουσία του Τάρπλει, με ντάμπλ-ντάμπλ (19 πόντοι-18 ριμπάουντ).
Φυσικά, η Θεσσαλονίκη φωταγωγήθηκε εκείνο το ιστορικό για τον Άρη, βράδυ του Μαρτίου, πριν από 28 χρόνια και στο αεροδρόμιο «Μακεδονία», έγινε υποδοχή της αποστολής, από 5.000 φιλάθλους.
Οι παίκτες του Άρη που έπαιξαν στον τελικό του Τορίνο και οι πόντοι τους: Γιαννάκης 2, Βουρτζούμης 2, Άντερσον 15, Μισούνοφ 10, Τάρπλεϊ 19, Αγγελίδης 2, Ιωάννου, Γάσπαρης.