«Το λαχείο…»

Με τον  Πέτρο  τον Κώστα και τον  Στέλιο  δεν ήμασταν αυτό ακριβώς  που λες κολλητοί, ήμασταν όμως φίλοι από το σχολείο και  είχαμε διατηρήσει αυτή τη φιλία καθώς και μία «παράδοση» ,τον πρώτο αγώνα που έδινε η ομάδα μας στο ξεκίνημα  της  νέας  χρονιάς  να μην τον  χάνουμε με τίποτα.  Είτε η ομάδα έπαιζε εντός είτε εκτός  είτε έβρεχε είτε χιόνιζε εμείς  θα δίναμε το παρών . Μία παράδοση που κράταγε κοντά  10 χρόνια.  Όμως, όπως  λένε και στο ποδόσφαιρο, οι παραδόσεις υπάρχουν για να σπάνε. Το ίδιο ίσως να συνέβαινε και στη δική μας περίπτωση  εκείνη τη χρονιά .Μπορεί όμως οι παραδόσεις να σπάνε οι αληθινές φιλίες όμως αντέχουν και δε σπάνε και έτσι  οι παραδόσεις συνεχίζονται ! 

 Θυμάμαι ήτανε μέσα  Δεκέμβρη   όταν ο Στέλιος με πήρε τηλέφωνο και μου είπε , «φίλε δε το βλέπω να συνεχίζεται η παράδοση,  κάπως περίεργα μου  τα λένε οι άλλοι»  Ο ένας  μου λέει ο αγώνας είναι μακριά  που να τρέχουμε ας  τον  δούμε  στην τηλεόραση  ο άλλος μου λέει  άσε να το δούμε προς  το τέλος του μήνα και τέτοια πράγματα. Τελευταία στιγμή θα τρέχουμε να κανονίσουμε με τι μέσο θα πάμε , θα κάνουμε διανυκτέρευση δε θα κάνουμε   ;» Τι να σου πω του απάντησα, ήξερα ότι ο Κώστας αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα με τη δουλειά του   για τον Πέτρο δεν ξέρω κάτι. Άσε να κανονίσω να πιούμε ένα καφέ όλοι μαζί και να δούμε του απάντησα .

Τρείς  μέρες αργότερα έγινε η συνάντηση.  Ο Κώστας επιβεβαίωσε αυτό που γνώριζα το μαγαζί  του  δεν πήγαινε και τόσο καλά πλησίαζε τέλος  του έτους και οι υποχρεώσεις του ήταν ιδιαίτερα αυξημένες . Το παιχνίδι ήταν εκτός έδρας και η πρόσβαση ήταν δυνατή είτε με αεροπλάνο είτε με πλοίο αν ήταν να κάνουμε και διανυκτέρευση  το κόστος  ανέβαινε οπότε  θα προτιμούσε αυτά τα χρήματα να τα κρατήσει  για τις υποχρεώσεις  της  δουλειάς  του . Εκεί επάνω μας είπε και ο Πέτρος τα δικά του «ευχάριστα» ότι από την καινούργια χρονιά θα έπρεπε να βρει άλλη δουλειά οπότε για τους ίδιους λόγους με τον Κώστα ούτε αυτός ήταν διαθέσιμος .

Παιδιά τους  λέω εάν το πρόβλημα είναι μόνο τα οικονομικό έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσαμε εγώ και ο Στέλιος να καλύψουμε αυτά τα έξοδα και να πάμε , τόσα χρόνια γνωριζόμαστε δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεστε.  Η απάντηση ήταν αρνητική και από τις δύο πλευρές παρά και την δεύτερη απόπειρα  του Στέλιου να τους  μεταπείσει.   Αλλάξαμε το θέμα της συζήτησης  και μετά από μισή ώρα ζητήσαμε  λογαριασμό , την ώρα εκείνη πλησίασε το τραπέζι  ένας πλανόδιος  λαχειοπώλης.  Στην κατάλληλη στιγμή ήρθες φίλε του είπε ο Στέλιος για δώσε ένα Πρωτοχρονιάτικο . Μόλις το πήρε στα χέρια του γύρισε και μας είπε : Λοιπόν κύριοι μόλις κερδίσω το λαχείο θα σας κάνω εγώ τα έξοδα και θα πάμε και μην ακούσω πάλι δικαιολογίες. Του χαμογελάσαμε και του είπαμε  εντάξει ρε Στέλιο αν γίνει έτσι δε θα σου χαλάσει κανείς  χατίρι.  Ανταλλάξαμε τις σχετικές ευχές για Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά και  φύγαμε.

Η Πρωτοχρονιά  ήταν Δευτέρα , Τρίτη μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι, ήταν ο Στέλιος ο οποίος όλος  χαρά μου ανακοίνωνε ότι το Σάββατο φεύγουμε για συνεχίσουμε την παράδοση,  το λαχείο δεν είχε κερδίσει τον πρώτο λαχνό  αλλά το ποσό που κέρδιζε έβγαζε άνετα τα έξοδα  για  όλους . Η παράδοση θα συνεχιζόταν .
Χρειάστηκε να περάσει  σχεδόν ένας  χρόνος  για να καταλάβω  ότι εκείνο το λαχείο δεν είχε κερδίσει ποτέ, τη μέρα όμως που το κατάλαβα  η φιλία μου με το Στέλιο είχε κερδίσει τον πρώτο λαχνό.