Με τον Κώστα υπηρετούσαμε μαζί σε μία μονάδα του Ναυτικού στο Βορειανατολικό κομμάτι της Αττικής . Μπορεί να ακούγεται λίγο «βυσματικό» αλλά μόνο έτσι δεν ήταν αλλά αυτό όμως είναι μία άλλη ιστορία .
Τον Απρίλιο εκείνο η ομάδα μας είχε φτάσει τελικό στο Final Four και περιμέναμε πως και πώς να ακούσουμε την εξέλιξη του αγώνα από το ραδιόφωνο. Στις 21:45 και αφού είχαν λάβει χώρα όλα τα καθιερωμένα, υποστολή σημαίας , βραδινές αναφορές και τα σχετικά μαζευτήκαμε στο θάλαμο για να ακούσουμε τον αγώνα. Στη λήξη του 1ου ημιχρόνου ο αγώνας έμοιαζε μάλλον χαμένος καθώς η διαφορά των 13 πόντων μόνο αισιοδοξία δεν προκαλούσε. Το 2ο ημίχρονο όμως μας φύλαγε δυνατές συγκινήσεις , ακόμα θυμάμαι εκείνα τα τελευταία δραματικά 70 δευτερόλεπτα που έκριναν το αγώνα και το πανηγύρι που ακολούθησε μέσα στο θάλαμο στη λήξη του αγώνα . Απάνω στους πανηγυρισμούς του έριξα και την ιδέα. «Όπως είμαστε φύγαμε για Ομόνοια, με τη μηχανή σου θα πάμε σφαίρα» Και πως θα περάσουμε την πύλη μου απάντησε ; «Μη σε νοιάζει ο Δημήτρης που έχει βάρδια είναι φίλος άμα του πω θα με αφήσει»
Σε λιγότερο από 15 λεπτά ήμασταν μπροστά στην πύλη. «Που πάτε ρε νυχτιάτικα» ρώτησε ο Δημήτρης. Ομόνοια του απάντησα . «Πας καλά Γιάννη ξέρεις ποιος είναι αξιωματικός φυλακής σήμερα και ξέρεις ότι συνηθίζει να «βαράει» γυμνάσια σε περίεργες ώρες θες να φάμε καμιά καμπάνα Πασχαλιάτιακα ; Επέμενα και τον άρχισα στις γαλιφιές, έλα ρε κληρούχα, πως κάνεις έτσι, δε θα αργήσουμε αφού και εσύ θα ήθελες να είσαι εκεί και πάει λέγοντας. Με τα πολλά τον έπεισα και μας άφησε να περάσουμε . Στη Ομόνοια γινότανε το αδιαχώρητο σημαίες κόρνες καπνογόνα χαμός. Αφού το γιορτάσαμε για τα καλά πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Όταν φτάσαμε στη μονάδα η βάρδια στην πύλη είχε αλλάξει, ο Μιχάλης μας υποδέχθηκε κουνώντας το κεφάλι, «καλά τα καταφέρατε μας είπε» ετοιμαστείτε αύριο για μια 10αρα ξεγυρισμένη και άλλες τόσες και παραπάνω ο φίλος σας που σας άφησε να την κοπανήσετε. Το «μοιραίο» είχε συμβεί και μας είχανε πάρει χαμπάρι. Την άλλη μέρα τα πράγματα έγιναν όπως τα είπε ο Μιχάλης από 10 μέρες φυλακή εγώ και ο Κώστας και 15 ο Δημήτρης που μας είχε αφήσει να φύγουμε και αντίο η Πασχαλινή άδεια.
Δώδεκα χρόνια αργότερα η ομάδα μας έπαιζε ένα κρίσιμο αγώνα τον οποίο εάν κέρδιζε έπαιρνε και το πρωτάθλημα. Τα εισιτήρια είχαν γίνει όλα sold out. Είχα κανονίσει να πάω με 2 φίλους στο γήπεδο , ο ένας όμως την τελευταία στιγμή το ακύρωσε , δεν πειράζει μου λέει ο άλλος θα το δώσουμε έξω από το γήπεδο σε τέτοιους αγώνες πάντα κάποιος ψάχνει για εισιτήριο.
Πράγματι στηθήκαμε κοντά στην περίμετρο και ο Στάθης που ήταν μαζί μου ανέλαβε να διαλαλεί την «πραμάτεια» «Παιδιά εισιτήριο στην τιμή του εδώ ποιος ενδιαφέρετε»; . Οι 3 πρώτοι που ρώτησαν δεν το πήραν γιατί έψαχναν εισιτήριο για φθηνότερες θύρες , είχα γυρισμένη την πλάτη στον Στάθη όταν τον άκουσα να μιλά με έναν ενδιαφερόμενο ο οποίος και αυτός όπως και οι προηγούμενοι μουρμούραγε για την τιμή λέγοντας του ότι θα ψάξει για κάτι φθηνότερο και αν δε βρει θα ξανάρθει. Γυρνάω, η φυσιογνωμία μου φάνηκε γνώριμη αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ από πού. Ξαφνικά θυμήθηκα , αρπάζω το εισιτήριο από τα χέρια του έκπληκτου Στάθη και φωνάζω στον «ενδιαφερόμενο» που είχε κάνει μεταβολή για να φύγει , φίλε για σένα τα εισιτήριο είναι δωρεάν ! Ο «ενδιαφερόμενος» κοντοστάθηκε με κοίταξε αμήχανα πάνω από τον ώμο του και γύρισε το κεφάλι μπροστά. Δημήτρη φώναξα θα το πάρεις το εισιτήριο η θα μας σκάσεις ; Γύρισε έκπληκτος και με κοίταξε αναφωνώντας; Γνωριζόμαστε ; Η αλήθεια είναι πω ναι του απάντησα απλά τότε που μας άφησες να πάμε να πανηγυρίσουμε το Ευρωπαϊκό είχα και μαλλιά του απάντησα χαμογελώντας . Γιάννη εσύ ; Ναι εγώ ρε φίλε πάμε να δούμε την ομάδα μας να μου φύγει και εκείνο το βάρος για τις 15 ημέρες που έφαγες εξαιτίας μου !
Ο αγώνας τελείωσε το πρωτάθλημα δεν ήταν γραφτό να το πανηγυρίσουμε παρέα με το Δημήτρη αλλά τσουγκρίσαμε αρκετές φορές τα ποτήρια μας σε ένα μπαράκι που πήγαμε μετά τον αγώνα για να «ξεπεράσουμε» την απώλεια του τίτλου !