Πόσες φορές από αυτό το λαοφιλές, το «χιλιοτραγουδισμένο», τo αμφιλεγόμενο άθλημα ξεπροβάλλει αραιά και που, μα πάντα προκειμένου να αποδείξει ΚΑΙ τις διαχρονικές αξίες του, το… Déjà vu!!
Στιγμές του παρελθόντος έρχονται μπροστά μας, στο παρών για να μας ανακατώσουν το χθες με το σήμερα σαν «ζωντανές» σκιές σε κάτι που έχουμε βιώσει και μάλλον μας στιγμάτισε – ευχάριστα ή δυσάρεστα, λίγη σημασία έχει – μια φορά κι έναν καιρό..
Έτσι το ‘νιωσα τη στιγμή που Λίβερπουλ, ξεκίνησε κάπου στις αρχές του β΄ημιχρόνου την «άκρως τρελή κι απίστευτη» επίθεσή της κόντρα στις όποιες θεωρίες, την ποδοσφαιρική λογική και τα εις βάρος της προγνωστικά, με αντίπαλο στην Μπαρτσελόνα.
Μόλις έγινε το 2-0 από την κεφαλιά του Βαϊνάλντουμ, ο χρόνος με ταξίδεψε γοργά στο παρελθόν έχοντας ως ηχητική υπόκρουση το ατέρμονο τραγούδι των χιλιάδων πιστών του Άντφιλντ Ρόουντ…
Και οι εικόνες από εκείνο το βράδυ που έζησα στο ιστορικό γήπεδο του Λίβερπουλ, πριν 14,5 χρόνια, ξετυλίχτηκαν μπροστά μου μια – μια… Σαν ένα φιλμ βγαλμένο από κινηματογραφικό σενάριο, όμως τόσο μα… τόσο αληθινό και προπάντων διδακτικά διαχρονικό!!
Ήταν Δεκέμβριος του 2004 όταν ο Ολυμπιακός είχε πάει να παίξει για τρία (!!) αποτελέσματα στο Άνφιλντ στις εξέδρες του οποίου βρέθηκα για πρώτη και μοναδική φορά – από τότε – στη ζωή μου, ικανή όμως να μου μάθει πάρα πολλά…
Τόσα ώστε αποκρυπτογραφώντας το σύγχρονο «θαύμα» της Λίβερπουλ με το ανατρεπτικό 4-0 επί της Μπαρτσελόνα να μην μου προκαλεί εντύπωση, όχι μεγάλη έκπληξη.. Σίγουρα όμως ξανάφερε την ανατριχίλα κατά τρόπο διαπεραστικό πάνω μου!
Πόσα κοινά στοιχεία του «χθες» με το «σήμερα» σε αυτό το γήπεδο, όπου όταν ξεκινά ο ύμνος του – σαν μια μπαλάντα ένα πράμα – νομίζεις πως ακούς τον ραδιοφωνικό σταθμό Galaxy λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όμως δεν χρειάζονται πάνω από ελάχιστα δευτερόλεπτα ώσπου να τρεμουλιάζεις ακόμα κι αν ο όρος… Liverpool FC, μπορεί και να μην σου λέει τίποτα!
Φοβερή ατμόσφαιρα που πεισματικά δεν άλλαξε ούτε όταν ο Ριβάλντο στο 27ο λεπτό έκανε το 0-1… Με φάουλ α-λα Μέσι, λίγο πιο χαμηλά!
Εκείνη τη στιγμή οι οιωνοί ήταν υπέρ του Ολυμπιακού καθώς η διάσημη αντίπαλός του έπρεπε να πετύχει τουλάχιστον τρία γκολ για να τον αποκλείσει!
Όπως περίπου ήταν στο ξεκίνημα του δεύτερου φετινού ημιτελικού υπέρ των πρωταθλητών Ισπανίας, νιώθοντας κι αυτοί το αβαντάζ τερμάτων στο +3..
Από την φετινή Λίβερπουλ έλειπαν οι «στρατηγοί» της επίθεσης (Σαλάχ, Φιρμίνο) ενώ σε εκείνη την ομάδα του Ράφα Μπενίτεθ έπαιξε για ένα 45λεπτο ένας ο απίθανος – ποτέ ως φίλαθλος της Λίβερπουλ δεν μπόρεσα να χωνέψω την παρουσία του στο ρόστερ – επ’ ονόματι Τζίμι Τραορέ (ούτε με βίσμα από την… κλαδική της περιοχής του δεν έβρισκε θέση σε άλλη ομάδα των τριών πρώτων κατηγοριών στο Ηνωμένο Βασίλειο) «προσφέροντας» ένα έξτρα προνόμιο στους «ερυθρόλευκους» – με τα μαύρα, έστω – κόντρα σε… δέκα παίκτες!!
Κι όμως, η αύρα της έδρας και της ιστορικής φανέλας «έπαιξαν» τον καθοριστικό ρόλο.. Όχι, ο Ολυμπιακός δεν αγωνίστηκε τόσο επιθετικά όσο η Μπαρτσελόνα φέτος.
Ναι μεν ο Σιναμά Πογκόλ που αντικατέστησε στο ημίχρονο τον «άφαντο» Τραορέ έκανε την διαφορά από την αριστερή πλευρά. Ναι, ο νεαρός Ρέζιτς που επέλεξε ο Μπάγεβιτς για να κλείσει τους διαδρόμους σε εκείνο το κομμάτι του γηπέδου δεν αποδείχθηκε και η πιο αξιόπιστη επιλογή (κι ενώ μετέπειτα μάθαμε πως στα αποδυτήρια έγινε χαμός με την άρνηση ενός άλλου πιο.. έμπειρου αμυντικού να μπει στο ματς).
Όλα αυτά έπαιξαν το ρόλο τους, όμως εκείνο που αισθανόμασταν έντονα όλοι ήταν το σταδιακά αυξανόμενο «οστικό κύμα» της εξέδρας. Τον πάντα ούριο άνεμο προς τους γηπεδούχους, πάντα κόντρα σε όποιον επισκέπτη ήθελε και θέλει να αντισταθεί στην αναζοπυρωμένη αυτοπεποίθηση όπως αυτή διαχέεται στους παίκτες με τις κόκκινες φανέλες στο Ανφιλντ…
Το γκολ του Τζέραρντ στο 86ο λεπτό έβαλε τέλος στο όνειρο της πρόκρισης του Ολυμπιακού με το γήπεδο να σείεται από τις κραυγές και τους πανηγυρισμούς της Αγγλικής ομάδας..
(Ο αρχηγός της Λίβερπουλ σκοράρει και πανηγυρίζει στο παρά… τέσσερα το γκολ της πρόκρισης)
Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, όπως μου διεμήνυσε μόλις χθες ένας καλός συνάδελφος, σε φιλική κουβέντα μια μέρα μετά τον φετινό ιστορικό θρίαμβο της Λίβερπουλ θυμήθηκε κι αυτός ένα βασικό… μυστικό της επιτυχίας της συγκεκριμένης ομάδας στην συγκεκριμένη έδρα.
«Δύο μέρες μετά το ματς δεν μπορούσα να ακούσω καθαρά. Ένιωθα πως κάποια στιγμή θα σπάσουν τα τύμπανά μου! Είναι όλοι όρθιοι και δεν σταματάνε να φωνάζουν…» λέει μιλώντας για την ατμόσφαιρα του Λίβερπουλ.
(Ο Τζόρτζεβιτς σε μια προσπάθειά του, από το ματς του Άνφιλντ)
Εκεί όπου όλα τα απίθανα μπορούν μεμιάς να μοιάζουν φυσιολογικά, κυρίως για όσους γνωρίζουν κι αναγνωρίζουν τις καταστάσεις..
Ο Ολυμπιακός και ο προπονητής του «άκουσαν» τότε πολλά για εκείνη την «αποτυχία» στην υπέρβαση.. Όπως και τώρα τα ακούει ο Βαλβέρδε.. Αλήθεια, τον Μέσι τον ρωτάει κανείς; Τους αμυντικούς της «Μπάρτσα» που ακόμα δεν πρέπει να έχουν καταλάβει το τι έγινε στο 4ο γκολ τους ρώτησε;
(Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς στον πάγκο του Ολυμπιακού στο Άνφιλντ)
Γιατί στο θαυμαστό κόσμο του ποδοσφαίρου καλό είναι να βλέπει ο κόσμος «καθαρά» αφού η ιστορία δεν καταγράφεται μονάχα από τις έντονες φιγούρες πάνω στον ποδοσφαιρικό καμβά!
Πολλές φορές την σημαδεύουν οι – για πολλούς – αστάθμητοι παράγοντες και στο «Άνφιλντ Ρόουντ» τέτοιους, στις μεγάλες βραδιές της Λίβερπουλ μπορείς να τους μετρήσεις κατά χιλιάδες…
Ναι, ο Ολυμπιακός τότε εάν ήταν λίγο πιο προσεκτικός, λίγο πιο τυχερός πιθανόν να έγραφε μια δικιά του ιστορία.. Το ίδιο θα έλεγε και η Ντόρτμουντ όταν σε προημιτελικό του Γιουρόπα Λιγκ πριν τρία χρόνια ήταν μπροστά στο σκορ 1-3 ως το 65΄κι έπρεπε απλά να μην χάσει για να πάει στους «4» της διοργάνωσης… Όμως, δεν πήγε!
Τι έζησε κι αυτή….