Όποιος δεν σέβεται τον διπλανό του, πρώτα και κύρια δεν σέβεται τον εαυτό του. Στην Εθνική ομάδα ακούσαμε και διά στόματος Βαγγέλη Μόρα ότι κάπου χάθηκε και ο σεβασμός ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές. Ακούσαμε επίσης τον Παναγιώτη Κονέ να λέει στην κάμερα των καναλιών novasports πως οι παίκτες αντιμετώπισαν τα προκριματικά με την μύτη ψηλά. Ακούσαμε τον Ορέστη Καρνέζη να λέει πως πρέπει να μπει περισσότερη αγάπη στην Εθνική και λιγότερα μαχαίρια συμπεριλαμβάνοντας σε αυτή του την ατάκα και τους ποδοσφαιριστές. Και ακούσαμε τον Βασίλη Τοροσίδη να λέει ότι είναι αδύνατον 25 ποδοσφαιριστές να είναι όλοι φίλοι μεταξύ τους.
Επανερχόμενος στην ατάκα του Μόρα περί σεβασμού και προσθέτοντας όλα τα υπόλοιπα, υπερτονίζω πως το να μην είναι φίλοι οι παίκτες μεταξύ τους δεν είναι μεμπτό, το να μην σέβονται όμως ο ένας τον άλλον είναι κατάπτυστο, διότι έτσι δεν σέβονται ούτε την ίδια την Εθνική ομάδα αλλά ούτε και τον κόσμο που με τόσο κόπο η γαλανόλευκη είχε φέρει κοντά της τα προηγούμενα χρόνια.
Δεν είναι θέμα αποτελεσμάτων. Δεν είναι θέμα ούτε καν οι δύο ήττες από τα Νησιά Φερόε. Άλλωστε κάπως έτσι μας αντιμετώπιζαν κι εμάς πριν το 2004. Αυτή είναι η ομορφιά του αθλήματος. Είναι όμως μέγα θέμα να μην υπάρχει αλληλοσεβασμός στους κόλπους της Εθνικής ομάδας. Δεν είναι κλισέ η φράση “είναι τιμή μου που κλήθηκα στην Εθνική ομάδα”. Όποιος το λέει αυτό πρέπει να το νιώθει και να το πιστεύει.
Η ευθύνη βαρύνει πρωτίστως τον Παπασταθόπουλο και τον Τοροσίδη, τους αρχηγούς δηλαδή της ομάδας. Πρέπει οι δυο τους να συσπειρώσουν τους παίκτες. Με πνεύμα ηγετικό, με πνεύμα αρχηγικό κι όχι με πνεύμα διχόνοιας και επίρριψης ευθυνών. Ας μην πάνε όλοι για καφέ. Κανέναν δεν ενδιαφέρει αυτό. Σε καμία δουλειά, σε καμία εταιρεία δεν κάνουν όλοι οι εργαζόμενοι παρέα μεταξύ τους. Εργάζονται όμως για το κοινό καλό της εταιρείας τους. Αλλιώς απολύονται!
Πρέπει να αποβληθεί από την ομάδα η ελληνική νοοτροπία “για όλα φταίει ο άλλος”. Ακόμα κι αν δεν συμπαθιούνται μεταξύ τους κάποιοι παίκτες, τα φαινόμενα “κλίκας” πρέπει να απομονωθούν με απώτερο στόχο το συμφέρον της Εθνικής ομάδας και κατ’ επέκταση το προσωπικό συμφέρον του καθενός ώστε να μην γελοιοποιούνται.
Πρέπει και πάλι ο ένας να παίζει για τον άλλον, ακόμα και αν δεν θέλει σε προσωπικό επίπεδο να του μιλάει. Πρέπει να επικρατήσει το πνεύμα αυτοθυσίας για το οποίο τόσο πάλεψαν ο Νικοπολίδης, ο Δέλλας, ο Φύσσας, ο Μπασινάς, ο Καραγκούνης, ο Κατσουράνης, ο Τσιάρτας και τα υπόλοιπα παιδιά. Κι αν κανείς νομίζει ότι εκείνη η φουρνιά ήταν μια φουρνιά από κολλητούς, τότε πλανάται πλάνην οικτρά.
Όμως εκείνοι ήταν έξυπνοι. Είχαν προσωπικότητα. Είχαν τον Ότο μπαμπούλα και μπαμπά. Κι ο Σάντος το συνέχισε σωστά. Δεν είναι δυνατόν τώρα ο Σωκράτης, ο Τοροσίδης, ο Καρνέζης, ο Τζιόλης, ο Βύντρα, ο Κονέ, ο Σάμαρης, ο Μήτρογλου να σκέφτονται “εγώ δεν φταίω, φταίει ο άλλος”. Διότι αν αυτό ισχύει τότε το παιχνίδι είναι χαμένο κι ο πάτος δεν έχει φτάσει. Και να δεχτώ ότι η ΕΠΟ έκανε πολλά λάθη από το Μουντιάλ κι έπειτα. Ε και; Μεταξύ τους τί κάνουν; Είναι ομάδα ή όχι; Χαίρονται να παίζουν με το εθνόσημο ή όχι; Μήπως επιστρέφουμε στις εποχές της αγγαρείας;
Καλό είναι όποιος δεν θέλει να είναι μέλος της Εθνικής να το πει στον νέο προπονητή που θα έρθει, ώστε να δημιουργηθεί και πάλι μια ομάδα που θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της έννοιας της ομάδας. Δηλαδή επειδή έκανε λάθη η ΕΠΟ, σταματάμε να παίζουμε με πάθος σε διεθνές επίπεδο; Αν η ΕΠΟ ξεφτιλίζεται σε εθνικό επίπεδο, τότε ένας απαθής ποδοσφαιριστής μπορεί να ξεφτιλιστεί σε διεθνές επίπεδο. Ας διαλέξουν λοιπόν τί θέλουν. Και το 2004 είχε η ΕΠΟ προβλήματα, έχει και τώρα.
Η Εθνική είναι κάτι πολύ ανώτερο από την ΕΠΟ. Η Εθνική είναι κάτι πολύ ανώτερο από κάθε ποδοσφαιριστή που φοράει την φανέλα της. Η Εθνική ομάδα, απαιτεί σεβασμό σε όλα τα σπορ και από όλους όσους έχουν την τιμή να φορούν την φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος.