Ο Παναγιώτης Στεφάνου γράφει στο προσωπικό του blog για τη νίκη 1-0 του Άρη επί του Πανσερραϊκού και τη συνέχεια της προσπάθειας των «κίτρινων» για την άνοδο στη Football League.

Η νίκη επί του Πανσερραϊκού, σήμανε για τον Αρη το πλησίασμα στον έναν, μόλις, βαθμό από την κορυφή της βαθμολογίας, με άλλα λόγια μία ανάσα από την επόμενη κατηγορία. Επί της ουσίας, αυτό που έπρεπε να κάνει το συγκρότημα του Καλαϊτζίδη, το έκανε. Να κερδίσει, δηλαδή, τον αντίπαλό του και να περιμένει, πια, δική του ‘’γκέλα’’, ώστε να πατήσει στο ρετιρέ. Όμως ο ένας αυτός πόντος είναι, πράγματι, μία ανάσα ή μήπως αποδειχθεί τελικά ατελείωτη απόσταση;  
 
Από την ήττα της Δράμας και μετά, άπαντες γνωρίζουν πως ο Αρης δεν κρατά την τύχη στα χέρια του. Και αυτό, εξακολουθεί να ισχύει. Ο Πανσερραϊκός, με πέντε νίκες ανεβαίνει στη Football League και ουδόλως, τελικώς, θα τον πειράξει το 1-0 του «Κλ. Βικελίδης». Το γεγονός αυτό, το γνωρίζει ο Βασιλακάκης και κάνει το κουμάντο του. Κόντρα στον Αρη, ανακάτεψε την τράπουλα, άφησε ‘’ενδεκαδάτους’’ (Μουτεσίδης, Τάντιτς ) εκτός, τρόπον τινά, αυτοσχεδίασε.
 
Πάντως, είτε έτσι , είτε αλλιώς, τα ‘’λιοντάρια’’ δεν έπεισαν ως πρωτοπόροι. Δεν πλησίασαν την εστία του Φυσέκη, δεν απείλησαν, δεν διεκδίκησαν με αξιώσεις πιθανό θετικό αποτέλεσμα. Όπως δεν είχαν πείσει ούτε στο 2-2 των Σερρών. Επειδή, όμως το πρωτάθλημα δεν κρίνεται στις μεταξύ τους συναντήσεις, αλλά σ΄ ένα σύνολο αγώνων, η κατάταξη λέει τη δική της αλήθεια.
 
Οσο για το αγωνιστικό; Ο Αρης ήταν σαφώς βελτιωμένος και βάζουμε τελεία. Δεν ξέρω αν είναι προϊόν υπερβολικών (δικών μου) απαιτήσεων ή όχι, αλλά η ομάδα, σε ένα ακόμη ματς, έβγαλε χτυπητές αδυναμίες, ειδικά στο α΄ ημίχρονο. Τουλάχιστον, τούτη τη φορά, πίεσε, δεν έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο, είχε μεγαλύτερη υπομονή.
 
Με κορυφαίο τον Γκόλια (στοπάρει με το δεξί, πλασάρει με το αριστερό), όχι απλά γιατί σκόραρε, αλλά για την  εν γένει παρουσία του, με πολύ βελτιωμένο Καλογέρη, με κινητικό Ν΄ Λουντουλού και με σταθερό Γεωργιάδη, οι κίτρινοι έκαμψαν, όχι δύσκολα, αλλά αγχωτικά, μια ομάδα, η οποία δεν έδειξε τίποτα το σπουδαίο (αν δεν υπήρχε ο Ανδρούτσος, το σκορ, ίσως, να ήταν μεγαλύτερο), πατώντας, πια, σε μια λεπτή γραμμή που τους χωρίζει από την άνοδο.