Ο πιτσιρικάς Ντίμα είχε μπολιαστεί από τότε με το «τριφύλλι» και δεν σήκωνε κουβέντα για την αγαπημένη του ομάδα. Πως ήταν και είναι ακόμη ο Πανταλέων; Κάπως έτσι ήταν τότε και ο Φιλίποφ «τζούνιορ». Σκεφτόταν από μικρός τον εαυτό του στα «πράσινα». Στα 16 του χρόνια λοιπόν σε συνέντευξη που μου παραχωρεί μαζί με τον πατέρα του στο ξενοδοχείο Johns της Γλυφάδας ο Γιούρι μου λέει ότι δεν θα μπορούσε να φανταστεί τον γιο του με άλλη φανέλα.
Ο πιτσιρικάς τότε Ντίμα δίπλα στον πατέρα του χαμογελάει φουσκώνοντας από υπερηφάνια ακούγοντας τον πατέρα του να τον χρίζει διάδοχό του στα «πράσινα». Εκείνη την εποχή ο Σταθοκωστόπουλος τον έχει πάρει «αγκαζέ». Τον έχει στείλει στις προπονήσεις του Παναθηναϊκού με τον Μάουρο Μπερούτο κόουτς να διακρίνει από τότε το ταλέντο του.
Τον βλέπω στην προπόνηση του Παναθηναϊκού να βγάζει άμυνες σαν τρελός. Μου κάνει εντύπωση και το λέω στον Μπερούτο. «Το έχει ο πιτσιρικάς» μου λέει. Ντροπαλός όσο κανένας άλλος τότε ο Ντίμα έκανε το εξής. Η προπόνηση του Παναθηναϊκού άρχιζε στις 5 και εκείνος ερχόταν στις 4 στο γήπεδο.
Καθόταν στα σκαλάκια της εξέδρας που ήταν κοντά στα αποδυτήρια και περίμενε να βγουν από αυτά ο Ντάντε, ο Πανταλέων και οι υπόλοιποι τους οποίους θαύμαζε. «Πώς να μπω εγώ μέσα;» τον θυμάμαι να μου λέει στο πλάι του Τάσου Τεντζέρη που μαζί με τον Ρούλη Αγραπιδάκη είχαν γίνει οι «σκιές» του πιτσιρικά. Αυτοί που τον πρόσεχαν, αυτοί τον είχαν από κοντάσ αφού στα 16 του χρόνια έμενε μόνος του στην Ελλάδα.
Τεντζέρης και Αγραπιδάκης είχαν λιώσει παπούτσια και παπούτσια προκειμένου να εξασφαλίσουν την ελληνική υπηκοότητα στον αμούστακο Ντίμα ο οποίος όσο μεγάλωνε τόσο πιο ώριμος γινόταν. ʼλλωστε αναγκάστηκε από τα 16 του να παίξει ολομόναχος μπάλα στην Ελλάδα και ήξερε ότι για να επιβιώσει έπρεπε να την παίξει καλά, πολύ καλά. Στα 19 του λοιπόν ο Φιλίποφ έσκασε την πρώτη μεγάλη βόμβα στα ελληνικά φιλέ.
Βλέποντας ότι ο τότε προπονητής του Παναθηναϊκού Στέλιος Καζάζης προτιμούσε τον Γκενς και τον Ψάρρα εκείνος γύρισε την πλάτη στην αγαπημένη του ομάδα και αλλαξοπίστησε. Έκλαψε, τα έβαλε με τον εαυτό του αλλά δεν άκουσε την καρδιά του. Ακολούθησε τα βήματα της ώριμης σκέψης του και έβαλε φαρδιά πλατιά στην υπογραφή στο «ερυθρόλευκο» συμβόλαιο που του πρόσφερε τότε ο Στέλιος Κούβαρης στον Ολυμπιακό. Από κει και ύστερα τα έκανε όλα σε υπερθετικό βαθμό.
Αύγουστο του 2010 έκανε την πρώτη του προπόνηση πίσω από τον Ζέκοφ στον Ολυμπιακό και όταν τον Ιανουάριο του 2011 ο Βούλγαρος αποχαιρετά το λιμάνι μαζί με τον Ιταλό κόουτς Γκουλινέλι ο Καλμαζίδης τον ρίχνει στα βαθιά του ντέρμπι της Γλυφάδας. Μαζί με τον Τζούριτς ο Φιλίποφ οδηγεί τον Ολυμπιακό στη νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό και το άστρο του αρχίζει να λάμπει.
Ο Ντίμα στο τέλος της χρονιάς πανηγυρίζει τρεμπλ και στους δύο τίτλους (πρωτάθλημα και Κύπελλο) παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Τον Δεκέμβριο του 2011, στο ΜΕΤΣ ο Ολυμπιακός του Φιλίποφ περνάει σαν άνεμος το εμπόδιο του Παναθηναϊκού αλλά το 3-0 έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ο Ντίμα στο τέλος του αγώνα γυρνάει προς την εξέδρα των «πράσινων» και φιλώντας την φανέλα και το σήμα του Ολυμπιακού απαντάει, προκλητικά είναι η αλήθεια, σε αυτούς που βρίζουν τον ίδιο αλλά κυρίως τον πατέρα του.
«Ήθελα να το κάνω και το έκανα. Ήταν καθαρά δικό μου, προσωπικό θέμα και ήθελα να το βγάλω προς τα έξω» δηλώνει στον υπογράφοντα στην κάμερα της Nova και επιβεβαιώνει το νόμο που θέλει τους καλούς πασαδόρους να είναι όποτε χρειάζεται και προκλητικοί (βλέπε Μπερνατνίνιο, Γκρίμπιτς κτλ.). Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία.
Ο Φιλίποφ πέρσι τραυματίζεται και ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά στην ιστορία του τερματίζει πέμπτος και καταϊδρωμένος. «Εγώ του χρόνου δεν θα παίζω στον Ολυμπιακό» μου εκμυστηρεύεται το καλοκαίρι όταν ήδη έχει ανανεώσει τη συνεργασία του. «Θέλω να πάρω ότι τίτλο βρω μπροστά μου και να φύγω» λέει και εννέα μήνες αργότερα επιβεβαιώνεται.
Με τρεις τίτλους στην αγκαλιά του ο Ντίμα αφήνει το χωριό του ελληνικού πρωταθλήματος που είναι «δήμαρχος» (πρώτος πασαδόρος) στον Ολυμπιακό για να πάει στην πόλη της Πολωνικής Λίγκας και να γίνει «κλητήρας» (δεύτερος πασαδόρος) στην Γιαστρέμπσκι.
Για πόσο θα είναι «κλητήρας» το ξέρει ο ίδιος. Δεν ξέρω αν θα κερδίσει με την πρώτη χρονιά ο πιτσιρικάς το προσωπικό του στοίχημα. Ξέρω όμως ότι σε δύο χρόνια από τώρα ο Φιλίποφ θα παίζει σε μεγάλη ομάδα του Καμπιονάτο. Σε ακόμη καλύτερη από αυτή που δεν μπόρεσε να παίξει φέτος…