Αλήθεια Νο1: Δίκαια προκρίθηκε το Βέλγιο
Όσο και αν μας πικραίνει λοιπόν, όσο και αν δεν μας αρέσει, το Βέλγιο δίκαια προκρίθηκε. Στα δύο μπαράζ που παίχτηκαν με την Ελλάδα, ο αντίπαλός μας παρουσιάστηκε και στα δύο γήπεδα. Στα 9 σετ που παίχτηκαν συνολικά, οι Βέλγοι ήταν μέσα και στα 9. Οι διεθνείς μας ήταν στα 6 από τα 9. «Απουσίαζαν» στα δύο τελευταία σετ στην Ορεστιάδα και στο πρώτο στο Κορτράικ. Συνολικά λοιπόν το Βέλγιο δικαιούταν την πρόκριση ασχέτως αν οι διεθνείς μας έκαναν συγκινητική υπερπροσπάθεια στο δεύτερο ματς.
Αλήθεια Νο2: Ήθελαν περισσότερα φιλικά
Δικαίως ο Λεώνης όπου σταθεί και όπου βρεθεί λέει ότι η Εθνική με περισσότερα φιλικά στα πόδια της θα μπορούσε να είχε καλύτερη προετοιμασία. Και λέω εγώ τώρα: Γνώριζαν ή δεν γνώριζαν στην ομοσπονδία ότι η πρόκριση στο ευρωπαϊκό του 2013 ήταν, με κεφαλαίο γράμμα, Ο, στόχος της τριετίας; Το γνώριζαν και το είχαν κάνει και κορνίζα. Έπρεπε λοιπόν, δεν ξέρω με ποιο τρόπο, ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες οικονομικά εποχές που βιώνουμε, να βάλουν περισσότερο
πλάτη σε αυτήν Εθνική. Διαβάζω τώρα δηλώσεις τύπου «η ΕΟΠΕ θα στηρίξει αυτή την Εθνική» και τρελαίνομαι. Πότε και πως θα στηρίξει αυτή την ομάδα; Τον Ιανουάριο θα ξαναβρεθούν μαζί οι 12 του Βελγίου και μετά άντε πάλι τον Μάιο για τα νέα προκριματικά του EURO 2015. Μέχρι τότε η Εθνική βάζει λουκέτο. Το χειρότερο όμως είναι ότι μετά τον αποκλεισμό από το ευρωπαϊκό η θέση της Εθνικής στην παγκόσμια κατάταξη θα είναι χειρότερη κατά συνέπεια τον ερχόμενο Μαίο θα έχουμε δυσκολότερο έργο πρόκρισης στο επόμενο τουρνουά. Πάμε όμως πίσω στο Βέλγιο. Έγραφα για την ελλιπή προετοιμασία και το άδειο ταμείο της Εθνικής που δεν επέτρεπε στους διοικούντες την να ανοιχτούν. Λογικό. Αλήθεια πάντως δεν είναι δικό μας θέμα που και πως θα βρεθούν χρήματα για να προετοιμαστεί καλύτερα η Εθνική. Το να φέρνεις τη Λετονία για τρία φιλικά για την Εθνική μας που οι παίκτες της προέρχονται πλέον από τρία εντελώς διαφορετικά πρωταθλήματα δεν λέει το παραμικρό. Οι διεθνείς μας λοιπόν μαζεύτηκαν 13 Μαΐου στην Ορεστιάδα όταν οι περισσότεροι από αυτούς είχαν ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις τους μέσα Απριλίου. Έναν μήνα εκτός δράσης ήταν οι περισσότεροι από αυτούς και προσπαθούσαν με βάρη και προσωπικές προπονήσεις να κρατήσουν την φυσική τους κατάσταση. Έκαναν λοιπόν τέσσερις προπονήσεις, έπαιξαν τρία φιλικά με τους Λετονούς, βγήκαν, λογικό, τραυματισμοί και πήγαν στην Σουηδία να παίξουν τον προκριματικό όμιλο του Παγκοσμίου. Τα τρία εκείνα παιχνίδια λειτούργησαν ως φιλικά για την Εθνική που παραλίγο να την
πατήσει κόντρα στους ψαράδες από τη Νορβηγία στο πρώτο ματς. Μετά λοιπόν την πρόκρισή της η Εθνική πήγε και έπαιξε με το πιο έτοιμο Βέλγιο. Και μην μου πείτε, μα καλά πως το Βέλγιο ήταν πιο έτοιμο; Έ λοιπόν όποιος ήταν στην πρώτη και τελευταία προπόνηση των Βέλγων την Παρασκευή το απόγευμα στην Ορεστιάδα κατάλαβε την ετοιμότητά τους. Εμείς πάντως τρομάξαμε. Η μπάλα δεν έπεφτε κάτω
Αλήθεια Νο3: Ο τραυματισμός του Κώστα
Στον πρώτο αγώνα της Ορεστιάδας συμφωνούμε όλοι ότι η ομάδα έπαιξε το χειρότερο βόλεϊ που έχει παίξει τα τελευταία 10 χρόνια. Ούτε με τον Μέιφορθ δεν έχουμε παίξει έτσι αλλά υπάρχει εν μέρει δικαιολογία και αυτή δεν είναι άλλη από τον τραυματισμό του Χριστοφιδέλη. Ο Κώστας δεν ήταν απλά ένας παίκτης της Εθνικής. Πάνω του είχε στηθεί όλη η Εθνική. Από αυτόν ξεκινούσαν και σε αυτόν κατέληγαν όλες οι αναφορές των ομοσπονδιακών τεχνικών και όχι μόνο. Ήξεραν άπαντες λοιπόν ότι ο Χριστοφιδέλης ήταν το Α και το Ω της Εθνικής. Όταν λοιπόν στα τελειώματα του πρώτου σετ οι συμπαίκτες του είδαν τον Καβαλιώτη ακραίο να αποχωρεί, τα έχασαν. Έχασε το ρυθμό της, την ανάσα της η Εθνική, έχασε τα πατήματά της, τα έχασε όλα. Στο δεύτερο ματς λοιπόν οι Φράγκος και Κοκκινάκης, γνωρίζοντας ότι ο Χριστοφιδέλης, βλέπει πλέον από την τηλεόραση το ματς, δεν είχαν άλλη επιλογή. Απελευθερώθηκαν και έπαιξαν αυτό που μπορούν να παίξουν. Ειδικά ο Φράγκος έκανε το παιχνίδι της ζωής του. Πήρε όσες μπάλες πήρε και ο Τζούριτς και έκανε φοβερή δουλειά σε όλους τους τομείς. Το κίνητρο παιδιών όπως ο Φράγκος και ο Κοκκινάκης είναι πολύ μεγαλύτερο από του Χριστοφιδέλη και των άλλων παλιών της Εθνικής. Αφήστε που η απουσία του Χριστοφιδέλη «έδεσε» κόμπο τα χέρια των ομοσπονδιακών που έμειναν με δύο ακραίους και χωρίς αλλαγές στα άκρα στην Ορεστιάδα. Και για αυτό βέβαια δεν έπρεπε να είχαν προνοήσει στο «γαλανόλευκο» στρατόπεδο. Καμία ομάδα δεν πρέπει να κρέμεται από έναν παίκτη. Ήταν όμως θέμα προεπιλογής. Ήθελαν δύο λίμπερο και τρεις ακραίους. Συνεπώς εκ των προτέρων δεν υπήρξε εναλλακτικό πλάνο
Αλήθεια Νο4: Τρίκαλα και πάλι Τρίκαλα
Η επιλογή της Ορεστιάδας για προετοιμασία της Εθνικής αλλά και για την φιλοξενία του πρώτου αγώνα δεν έπιασε τόπο. Οι ντόπιοι είχαν όλη τη διάθεση και έδωσαν, είναι η μεγαλύτερη αλήθεια αυτή, τα πάντα στους διεθνείς οι οποίοι όμως δεν ένιωσαν ποτέ καλά στην πόλη. Ένιωθαν περισσότερο «φαντάροι», δεν είχαν επιλογές και κοινώς είχαν «πήξει». Ακόμη και στο ρεπό τους δεν ήξεραν τι να κάνουν. Μα καλά θα πείτε στη Μύκονο έπρεπε να πάνε για προετοιμασία για να νιώσουν καλύτερα; Όχι αλλά μιλάμε για Έλληνες παίκτες και όχι για Γερμανούς ή για Βέλγους που έχουν μάθει να ζουν στρατιωτικά. Πάμε στο γήπεδο τώρα. Το «Νίκος Σαμαράς» την ημέρα του αγώνα δεν γέμισε όπως έλεγαν συνέχεια οι διοικούντες την Ορεστιάδα και το χειρότερο είναι ότι και αυτοί που ήρθαν ήταν πολύ χαλαροί. «Νεκροταφείο» ήταν το γήπεδο την ώρα που οι παίκτες του Λεώνη ήθελαν κάποιους να τους «ξυπνήσουν». Οι διεθνείς νοστάλγησαν για όλα τα παραπάνω τα Τρίκαλα εκεί όπου πέρσι ένιωσαν τι εστί έδρα.
Αλήθεια Νο5: «Σκασμένος» ο Τζούριτς
Ο «Μήτσος» ήρθε στην Ορεστιάδα πέντε μέρες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος με την Τρεντίνο. Ήρθε «σκασμένος» και δεν πρόλαβε να
αναρρώσει, αγωνιστικά και όχι μόνο, από την πολύ δύσκολη χρονιά που είχε στην Ιταλία. Ήταν θολωμένος τις δύο πρώτες εβδομάδες στο μυαλό. Αφήστε ότι στο πρώτο παιχνίδι είχε τρομερό άγχος. Ήθελε να ικανοποιήσει τους συντοπίτες του αλλά δεν τα κατάφερε. Τον έπνιξε το άγχος και τρελάθηκε. Στο δεύτερο ματς τώρα ήθελε να αποδείξει πολλά σε πολλούς και τα κατάφερε. Έκανε πλάκα στους Βέλγους και πέρναγε τη μπάλα πότε με πλασόκαρφο και πότε με δύναμη. Ο
μισός Τζούριτς του δεύτερου ματς να έπαιζε στο πρώτο ματς τότε το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό.
Αλήθεια Νο6: Δεν ρίσκαρε κανένας
Μια ακόμη μεγάλη αλήθεια είναι ότι σε αυτά τα μπαράζ δεν ρίσκαρε κανείς. Πρώτα από όλα η ομοσπονδία, η οποία δεν ρίσκαρε να επενδύσει περισσότερο σε αυτή την ομάδα. Δεν ρίσκαραν καθόλου οι ομοσπονδιακοί. Έπρεπε να τραυματιστεί ο Χριστοφιδέλης για να παίξουν ως δίδυμο Φράγκος και Κοκκινάκης. Αλλιώς δεν θα έπαιζαν ποτέ. Αφήστε που όταν ο Τζούριτς δεν πέρναγε την μπάλα στο πρώτο μπαράζ δεν είδαμε ποτέ τον Τζιουμάκα στο γήπεδο. Ρίσκο μηδέν λοιπόν στην ομάδα.
Αλήθεια Νο7: Αποτύχαμε αν δεν το έχουμε καταλάβει
Δυστυχώς η πιο πικρή αλήθεια από όσες αναφέρουμε είναι ότι για μια ακόμη φορά αποτύχαμε. Ωραίοι οι τίτλοι εντυπωσιασμού που άπαντες γράψαμε μετά την εκπληκτική εμφάνιση στο Βέλγιο, αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Οι διεθνείς μας για δεύτερο συνεχόμενο Ευρωπαϊκό θα είναι τηλεοπτικοί παρατηρητές της διοργάνωσης και τίποτα παραπάνω. Μετά τους Τούρκους το 2011 με Μέιφορθ αναστήσαμε και το Βέλγιο το 2013 με Λεώνη. Δεν μιλάμε για Ιταλία, Ρωσία και τις υπόλοιπες σχολές του ευρωπαϊκού βόλεϊ. Μιλάμε για ομάδες που κάποτε ήταν της
σφαλιάρας για μας. Δυστυχώς όμως εμείς μείναμε πίσω και αυτοί έκαναν βήματα μπροστά. Σε όλα τα επίπεδα.
Αλήθεια Νο8: ΕΟΠΕ-ΕΣΑΠ μίζερη κόντρα
Η αλήθεια Νο8 βάζει στο παιχνίδι και την ΕΣΑΠ, την διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος. Αν και εφόσον μίλαγαν Μαυρομάτης και Ταρνατώρος είμαι σίγουρος ότι ο δεύτερος θα βοηθούσε, ως όφειλε, την Εθνική ομάδα. Αλλά επειδή εδώ και καμιά δεκαριά μήνες οι δύο πρόεδροι του αθλήματος περισσότερο μαλώνουν και λιγότερο μιλάνε η συνεργασία αποτελεί άγνωστη λέξη. Κάνει πολύ κακό σε όλα τα επίπεδα αυτή η κόντρα και όσο πιο γρήγορα τελειώσει τόσο καλύτερα θα πάει το άθλημα. Το επαναλαμβάνω χωρίς να μου το έχει πει κάποιος. Ο Ταρνατώρος θα βοηθούσε ακόμη και οικονομικά την Εθνική ομάδα αν και εφόσον ήταν νορμάλ οι σχέσεις του με την ομοσπονδία. Έλα όμως που δεν είναι
Αλήθεια Νο9: Αγχωμένοι άπαντες
Η τελευταία αλήθεια έχει να κάνει με το άγχος της ομάδας. Δεν ξέρω ποιος δεν είχε άγχος πριν το πρώτο ματς. Πολύ άγχος βρε παιδί μου. Λες και ήξεραν ότι θα έρθει η συντέλεια του κόσμου έκαναν όλοι στο στρατόπεδο της Εθνικής. Ανατρέξτε στις δηλώσεις πριν το πρώτο ματς και θα καταλάβετε γιατί λέμε ότι το άγχος είχε «πνίξει» τα μέλη του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. «Σφιγμένα» πρόσωπα, δηλώσεις που παρέπεμπαν σε όλεθρο, πριν ακόμη έρθει αυτός, και γενικά ένα κλίμα απαισιοδοξίας έβγαζε η Εθνική στην Ορεστιάδα. Το αντίθετο, απίστευτο και όμως αληθινό, νιώσαμε όταν τελείωσε το πρώτο ματς. Το έγραψα και την προηγούμενη εβδομάδα και το ξαναγράφω τώρα. Οι παίκτες όταν έχασαν από το Βέλγιο ένιωσαν σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω τους. Δεν υπήρξε παίκτης που να μην μίλησα και να μην μου είπε ότι η Εθνική είναι έτοιμη για την έκπληξη στο Κορτράικ. Και ας είχαν φάει τη σφαλιάρα της δεκαετίας λίγη ώρα πριν. Τέτοια αισιοδοξία μετά από ένα τέτοιο «μπούρμπουλο» δεν έχω ξαναζήσει. Αυτή είναι η δική μου μεγάλη αλήθεια
