Αλλωστε χθες στον ημιτελικό η εικόνα μιλούσε από μόνη της. Απλά να αναφέρω ότι παιχνίδια σαν το χθεσινό αλλάζουν την εικόνα ενός αθλήματος. Αυτά και τίποτα παραπάνω. Αυτό όμως που ήθελα να σας γράψω είναι μια ωραία ιστορία που την ξέρουν μόνο όσοι είναι πολύ κοντά στον Φοίνικα τα τελευταία χρόνια. Έχει άμεση σχέση με τους ημιτελικούς που ζούμε αυτές τις μέρες και μέσα από αυτή την ιστορία μπορείτε να καταλάβετε πως μπορεί μια ομάδα να βρει αντίδραση μέσα από τα προβλήματά της. Πως δηλαδή ο Φοίνικας από την εντατική που ήταν την προηγούμενη Πέμπτη μετά την ηχηρή σφαλιάρα με 3-0 από τον Ολυμπιακό μπορεί σήμερα να τον κοιτάει και πάλι στα μάτια.
Το ρολόι λοιπόν του χρόνου πάει δύο χρόνια πίσω. Ήταν 24 Απριλίου του 2012 όταν ο Φοίνικας του Κουρνέτα, του Λάππα, του Τσέργα, του Αρβανίτη, του Βουρδέρη και του Αλτουβά υποδεχόταν στον τρίτο τελικό τον Ηρακλή του Χριστοφιδέλη, του Στεφάνου, του Σμαραγδή, του Τακουρίδη και του Πελεκούδα. Η αναφορά των παραπάνω ονομάτων (ελπίζω να μην ξεχνάω κάποιον) μόνο τυχαία δεν είναι αφού και οι έντεκα εμπλέκονται και στις φετινές κόντρες Ολυμπιακού και Φοίνικα. Ο Ηρακλής έχοντας πάρει τα δύο πρώτα ματς στη Μίκρα αποτελεί το ακλόνητο φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Οι Συριανοί όπως και τώρα έτσι και τότε κρατούσαν χαμηλούς τόνους αφού δεν ήταν και σίγουροι αν θα μπορούσαν να ισοφαρίσουν τον αστραφτερό αντίπαλό τους προκειμένου να στείλουν την κούπα – που ήδη είχε έρθει στο νησί – σε πέμπτο τελικό που θα γινόταν στη Μίκρα. Η Nova λοιπόν και η αφεντιά μου, όπως κάθε χρόνο έτσι και τότε, όταν δηλαδή κρινόταν ο τίτλος, είχε προγραμματίσει στον τρίτο τελικό pre game. Πριν λοιπόν ξεκινήσει ο τρίτος τελικός ζητάω από τους ανθρώπους της ΕΣΑΠ την κούπα για να την δείξω στους τηλεθεατές και να τους πω το σύνηθες ότι δηλαδή «αυτή η κυρία μπορεί από σήμερα να καταλήξει στα χέρια του Ηρακλή». Λογικό αφού με 2-0 μπροστά ο Ηρακλής είχε την πρώτη ευκαιρία να πανηγυρίσει στη Σύρο το πρωτάθλημα. Ωραία μέχρι εδώ. Όταν λοιπόν κάνει την εμφάνιση της η κούπα βλέπω ότι στο κάτω μέρος ήταν χαραγμένο το «Ηρακλής πρωταθλητής 2011-2012». Εννοείται ότι δεν το λέω σε κανέναν και μάλιστα με το χέρι μου κρύβω την πινακίδα για να μην τη δουν οι τηλεθεατές. Τι να πω δηλαδή στον κόσμο ότι «φίλες και φίλοι κάποιος έχει αποφασίσει ότι αφού φτάσαμε στο 2-0 σιγά μην δεν γίνει το 3-0». Αυτός ο κάποιος λοιπόν χάραξε πρόωρα στην κούπα το όνομα του πρωταθλητή Ηρακλή αλλά για κακή του τύχη αυτό έπεσε στην αντίληψη των Συριανών. Ποιος τους είδε και δεν τους φοβήθηκε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αντίδραση του Λάππα και του Κουρούπη όταν μετά τη λήξη, του νικηφόρου για αυτούς τρίτου ημιτελικού, στήθηκαν δίπλα μου για να κάνουν δηλώσεις. Τους ξέρω 15 χρόνια και τους δύο αλλά εκείνη τη στιγμή τους φοβήθηκε πραγματικά το μάτι μου. Σε κατάσταση αμόκ πανηγύριζαν και έβριζαν ταυτόχρονα τους πάντες. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό έγινε και μετά τη λήξη του τέταρτου και πάλι νικηφόρου τελικού για τους Συριανούς. Το «Ηρακλής πρωταθλητής 2011-2012» ήταν αυτό λοιπόν που τότε τσίτωσε και «έφτιαξε» τους Συριανούς. Ήταν αυτό που τους πείραξε το μυαλό και κυρίως την καρδιά τους. Όπως έλεγαν μετά «τιμή και δόξα σε αυτόν που χάραξε πρόωρα το όνομά του Ηρακλή στην κούπα γιατί αλλιώς θα χάναμε με 3-0 την κούπα». Η αντίδραση βγήκε στο γήπεδο με δύο σερί νίκες κόντρα στον ανίκητο τότε Ηρακλή των αστέρων. Λεπτομέρεια που έχει σημασία. Εκείνη η κούπα δεν βγήκε ποτέ ίδια από το γήπεδο. Ο διευθυντής του τωρινού Φοίνικα Σύρου και τότε μέλος του διοικητικού συμβουλίου, Κώστας Νικολούζος την έσπασε. Πάμε στο σήμερα τώρα για να γίνει αντιληπτό πως οι εντάσεις μπορούν να ανεβάσουν μια ομάδα στα ουράνια.
Δεν ξέρω αν την προηγούμενη Πέμπτη μετά την πρώτη ντροπιαστική ήττα του Φοίνικα από τον Ολυμπιακό στον πρώτο ημιτελικό υπήρχε κούπα στο ξενοδοχείο της Γλυφάδας που να έγραφε «Ολυμπιακός φιναλίστ 2013-2014». Ξέρω όμως ότι υπήρχαν αρκετές άλλες .κούπες στα τραπέζια των συζητήσεων και στιγμές έντασης ανάλογες με εκείνες του Απριλίου του 2012, στιγμές που αποδείχθηκαν ότι στα δύο επόμενα ημιτελικά ματς «έφτιαξαν» και πάλι τους Συριανούς. Παρόντες ήταν τουλάχιστον οκτώ πρωταγωνιστές των τελικών του 2012. Μέχρι αυτή την ώρα δεν έχει διασταυρωθεί η πληροφορία που θέλει στο ξενοδοχείο της Γλυφάδας εκείνο το βράδυ να παίζει στην τραπεζαρία στην διαπασών το τραγούδι «θα σπάσω κούπες για τα λόγια που πες» της Αρβανιτάκη. Νομίζω ότι δεν χρειάζονται περισσότερες λεπτομέρειες για να καταλάβετε πως μια ομάδα μπορεί να βγει από την εντατική μέσα σε 24 ώρες…