Ομάδες χωρίς δικό τους γήπεδο μοιάζουν με ζωγράφους χωρίς πινέλα και μπογιές, με ηθοποιούς χωρίς πάλκο, με παθολόγους χωρίς ακουστικά (στηθοσκόπιο). Ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ, που παραδοσιακά προσπαθούν να συναγωνιστούν τον Ολυμπιακό, όπως και ο Ολυμπιακός αυτούς, έχουν μείνει χιλιόμετρα πίσω κυρίως λόγω έλειψης μιας μοντέρνας και ισχυρής έδρας, όπως για παράδειγμα το Καραϊσκάκη.

Όχι, δεν παραγνωρίζω ότι υπήρξαν σοβαρά προβλήματα στη συνεργασία μεταξύ των μετόχων στο πράσινο στρατόπεδο, καθώς και αδιαφορία των συναδέλφων τους στο κιτρινόμαυρο. Ούτε ότι το Καραϊσκάκη μπήκε στο φάκελο του 2004 αντί της Φιλαδέλφειας.

Οι ευθύνες όμως στις περιπτώσεις των διοικήσεων ΑΕΚ και ΠΑΟ είναι μεγάλες. Αν οι δύο ομάδες είχαν το ΔΙΚΟ τους γήπεδο τα πράγματα που σήμερα είναι οριακά θεωρώ πως θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Στον Παναθηναϊκό οι «καθαρές» περιπτώσεις σε Ελληνικό και Γουδί απορρίφθηκαν και επελέγη η «δύσκολη» περίπτωση του Βοτανικού με την ανταλλαγή της Λεωφόρου. Έτσι φτάσαμε στη ΓΗΠΕΛ, που αποτελεί σήμερα το «αγκάθι» μεταξύ Βαρδινογιάννη και Βγενόπουλου.

Στην ΑΕΚ η κακή αρχή έγινε με το βιαστικό γκρέμισμα του «Νίκος Γκούμας» και συνεχίστηκε με τους «αγανακτισμένους» πολίτες της Ν. Φιλαδέλφειας, που δεν ήθελαν ένα γήπεδο-μεγαθήριο, αλλά σήμερα πάνε πάσο. Και λίγο αργότερα με την ουσιαστική απόρριψη της προσφοράς του Δημήτρη Μελισσανίδη, που θέλησε να διεκδικήσει την ερασιτεχνική, αλλά η τότε διοίκηση Νικολαϊδη τον εξέθεσε.

Τώρα που οι δύο ιστορικές ομάδες είναι στο χείλος της καταστροφής, όσο κι αν ακούγεται ουτοπικό, το σχέδιο της σωτηρίας τους μπορεί να βασιστεί μόνο στην ανέγερση των γηπέδων τους.
Με την ΑΕΚ τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, αφού ψηφίστηκε ήδη ο νόμος που ανοίγει τον δρόμο κατασκευής γηπέδου στη Ν. Φιλαδέλφεια, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι η χρηματοδότηση του έργου σε μια δύσκολη οικονομικά εποχή.

Ο Ντέμης Νικολαϊδης, που δείχνει να προσπαθεί να τραβήξει το κάρο από την λάσπη, ξέρει ότι ο δρόμος είναι πολύ πιο δύσκολος από εκείνον του 2004. Αλλά τουλάχιστον προσπαθεί και επιχειρεί να κινητοποιήσει όποιον μπορεί να προσφέρει, έχοντας μάθει από τα λάθη του.

Και μόνο το γεγονός ότι έχει συναντήσει τον Μελισσανίδη σημαίνει ότι έχει αποδεχθεί την λάθος επιλογή του παρελθόντος. Και επιστρέφει στο καράβι την ώρα που αυτό κινδυνεύει να βουλιάξει.
Στον Παναθηναϊκό το πρόβλημα της χρηματοδότησης είναι πολλαπλάσιο γιατί και το γήπεδο είναι μεγαλύτερο και οι εμπλεκόμενοι φορείς περισσότεροι, με πολλές ρήτρες υπογεγραμμένες από όλους. Και οποιοσδήποτε από αυτούς ενδέχεται να διεκδικήσει αποζημιώσεις για ζημίες που υπέστη λόγω καθυστέρησης υλοποίησης του έργου ή ΜΗ υλοποίησής του τελικά.

Αλλά εκτός από τις τυχών διεκδικήσεις αποζημιώσεων από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, μέσω της ΓΗΠΕΛ, υπάρχει και η δέσμευση Βγενόπουλου για την χορηγία της ονοματοδοσίας του γηπέδου. Δέσμευση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Γι αυτό άλλωστε και η ΓΗΠΕΛ αποτελεί «αγκάθι».

Σε κάθε περίπτωση και σε κάθε προσπάθεια εξεύρεσης λύσης για τις δύο αθηναϊκές ομάδες το ΓΗΠΕΔΙΚΟ πρέπει να υπάρχει σε πρώτο πλάνο. Όποιος το αφήσει απέξω δύσκολα θα επιβιώσει.