Αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχει έστω κι ένας Έλληνας φίλος του ποδοσφαίρου, για να μη πω του αθλητισμού, που δεν θα ήθελε να δει την Εθνική μας να αγωνίζεται το καλοκαίρι του 2014 στα γήπεδα της Βραζιλίας.

Διότι το προσεχές Παγκόσμιο Κύπελλο δεν θα είναι ένα απλό Μουντιάλ, αλλά ένα… ευλογημένο Μουντιάλ για τους ποδοσφαιριστές και τους φιλάθλους που θα έχουν τη χαρά και τη δυνατότητα να το ζήσουν από κοντά.

Μια χώρα που ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο κι ένας λαός, που όσο ταλαιπωρημένος κι αν είναι από τη φτώχια και την ανέχεια σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού του, εξακολουθεί να γεννά παιδιά με μια… μπάλα στα πόδια!

Αλλά ακόμα και αυτή η αντίθεση με τους ακριβοπληρωμένους άσους των ομάδων που θα βρεθούν στη γιορτή του ποδοσφαίρου, τα νέα υπέροχα στάδια και τους αμέτρητους οπαδούς των ομάδων, με τις εικόνες από τις φτωχογειτονιές της Βραζιλίας έχουν τη δική τους αξία για καθέναν που θα τα ζήσει από κοντά.

Η Εθνική λοιπόν, θέλει να κάνει το ταξίδι και μπορεί να τα καταφέρει αποκλείοντας σε δύο αγώνες τη Ρουμανία, που επιθυμεί επίσης «τρελά» να ζήσει το όνειρο.

Οι Ρουμάνοι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από εμάς τους Έλληνες θέλουν να μετάσχουν ξανά σε μια μεγάλη διοργάνωση. Και πιστεύουν ότι έχουν τη δυνατότητα να το καταφέρουν στηριζόμενοι στο ταλέντο της ομάδας τους και στο πάθος ενός ολόκληρου λαού, που υποφέρει σε ένα άθλιο οικονομικό περιβάλλον περισσότερα χρόνια από τον δικό μας.

Ωστόσο, η Ελλάδα δείχνει να έχει το Know How. Ξέρει πως να τα καταφέρνει στα δύσκολα. Το πέτυχε κόντρα στην Ουκρανία του Σεφτσένκο, που ήταν μια ομάδα σκάλες ανώτερη από τη σημερινή Ρουμανία.

Αρκεί το μηδέν στην άμυνα και ένα γκολ είτε στο Καραϊσκάκη, είτε στο Βουκουρέστι για να κλείσει θέση για το Ρίο. Και σε αντίθεση με τα ματς του ομίλου, όπου η γκρίνια περίσσευε για την κακή απόδοση της Εθνικής και τις νίκες που έπαιρνε με 1-0, σε αυτά τα δύο ματς των μπαράζ το αγαπημένο σκορ της Ελλάδας δεν θα μας χάλαγε με τίποτα.

Εδώ που φτάσαμε το να… σιχτιρίζει κάποιος την ομάδα που πάει στο Μουντιάλ κερδίζοντας μόνο 1-0 είναι εκτός πραγματικότητας. Ας βρεθεί η Ελλάδα για 4η σερί φορά σε μια κορυφαία διοργάνωση κι ας το κάνει με 1-0 ή και με 0-0 και 1-1 στο Βουκουρέστι.

Κανένας δεν θα θυμάται μετά από χρόνια «πώς» έγινε αυτό, αλλά θα θυμάται την συμμετοχή στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. 
Γι αυτό προτιμώ την πρόκριση έστω και με το μίζερο… μισό-μηδέν, παρά τη… μίζερη κριτική που θα ακολουθήσει τον Σάντος και τους παίκτες του μετά από έναν αποκλεισμό.