Η χρήση του ριπλέι, όπως πειραματικά το δοκίμασαν οι Ολλανδοί στο πρωτάθλημά τους, με διαιτητές σε ειδικούς χώρους του γηπέδου που ανέλυαν τις φάσεις των αγώνων και συμμετείχαν στις κρίσιμες αποφάσεις των διαιτητών αγώνων, μπορεί να περιορίσει στο ελάχιστο τα ανθρώπινα λάθη.
Το αν πέρασε ή όχι η μπάλα τη γραμμή, αν υπάρχει οφ-σάιντ ή κανονική ανατροπή και πέναλτι, σωστή ή λάθος κόκκινη κάρτα είναι σαφέστατα σημεία που θα δημιουργήσουν σχεδόν την απόλυτη αίσθηση δικαιοσύνης στο ποδόσφαιρο.
Το να μπορεί ο προπονητής να αμφισβητήσει μία απόφαση του διαιτητή ανά ημίχρονο (challenge) είναι επίσης κάτι που μπορεί να βοηθήσει.
Μόνο όμως αν ο προπονητής έχει δει σωστά μια φάση. Γιατί μπορεί να τη δει (ή να του τη μεταφέρουν) και λάθος και να μην έχει αντίκρυσμα το δικαίωμα της αμφισβήτησης.
Φυσικά και η εγκατάσταση ενός τέτοιου συστήματος τεχνολογίας κοστίζει ακριβά. Αλλά εξασφαλίζει πολλά πράγματα στην πορεία ενός πρωταθλήματος για τις διαγωνιζόμενες ομάδες, οι οποίες θα το πληρώσουν μία φορά και τέλος.
Από την άλλη θα γλιτώσουν έξοδα τύπου… Χιου Ντάλας και θα προκαλέσουν καίριο χτύπημα στα μεγάλα συμφέροντα διαφόρων μικρών ή μεγάλων «παραγόντων» που έχουν μάθει να προσφέρουν εδώ και δεκαετίες τις… υπηρεσίες τους!
Κι αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα, αφού το λεγόμενο… παραγοντιλίκι το «πουλάνε» όλοι και μάλιστα ακριβά. Και στη ΦΙΦΑ και στην ΟΥΕΦΑ και όπου υπάρχει ποδόσφαιρο!
Ο κίνδυνος να χάσει το άθλημα την γοητεία του απρόβλεπτου είναι βεβαίως, υπαρκτός. Γιατί αν δεν γίνουν λάθη, δεν κερδίζει καμμία ομάδα.
Φαίνεται όμως, πως οι Ολλανδοί και οι Άγγλοι, με τους Γερμανούς και τους Αμερικάνους, των οποίων ζητήθηκε η συνδρομή για να υπάρξει κοινό αίτημα στη ΦΙΦΑ, θέλουν να εξασφαλίσουν ότι τα λάθη δεν θα γίνονται από τους διαιτητές.
Γιατί οι παίκτες και οι προπονητές είναι δεδομένο ότι θα συνεχίσουν να κάνουν πολλά στη διάρκεια των αγώνων.
