Η “Μεγάλη Κυρία” του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι και πάλι εδώ. Η πρόκρισή της κόντρα στην αλαζονική Ρεάλ Μαδρίτης του ανήμπορου να βοηθήσει τα “αστέρια” του, Κάρλο Αντσελότι, ήταν πέρα για πέρα άξια. Είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν και τις δύο αυτές ομάδες, ωστόσο είμαι και από εκείνους που ονειρευόμουν τον τελικό των τελικών ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης.
Η Ρεάλ όμως δεν το άξιζε. Και δεν το άξιζε καιρό. Και δικαιολογημένα δεν θα γίνει αυτή η πρώτη ομάδα που θα κάνει το back to back στο Champions League. Η περσινή κατάκτηση του τροπαίου έκρυψε τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Το 4-0 στο Μόναχο στον περσινό ημιτελικό ήταν ένα κανονάκι στις “ζωές” του Κάρλο Αντσελότι.
Η εκκωφαντική αρχή στην φετινή σεζόν, ο ξεκούραστος μέχρι τον Δεκέμβριο (λόγω έλλειψης σωστής προετοιμασίας ελέω Μουντιάλ) Ρονάλντο, οι Κρόος και Ροντρίγκες και η άνοδος τους Μπενεζεμά σε συνδυασμό με την βελτιωμένη αμυντική λειτουργία δημιούργησαν τεράστια αισιοδοξία στις τάξεις της “βασίλισσας”. Κι όμως τα προβλήματα εξακολουθούσαν να υπάρχουν.
Ο Κάρλο Αντσελότι, είχε βάλει την ομάδα στον αυτόματο και οι παίκτες με βάση τα ατομικά τους χαρακτηριστικά έβγαζαν τα κάστανα από την φωτιά. Τώρα όμως που άρχισαν τα δύσκολα, τώρα που το μυαλό θολώνει και το γαλακτικό οξύ σκληραίνει τους μύες, τώρα ήταν που χρειαζόταν ένας καθοδηγητής. Το πρωτάθλημα χάθηκε. Και στο Champions League, ο “κλέφτης” την τρίτη φορά δεν χαρίστηκε.
Στους “16” με την Σάλκε, παρά την πρόκριση, τα λευκά μαντήλια στο Μπερναμπέου “χόρευαν” σε ρυθμούς απόλυσης του Κάρλο Αντσελότι. Η ομάδα όμως προκρίθηκε και τα προβλήματα κρύφτηκαν ξανά. Ο πρώην (Χούντελααρ) δεν ολοκλήρωσε το θαύμα της Σάλκε. Με την φοβική Ατλέτικο ο Τσιτσαρίτο διατήρησε την μάσκα οξυγόνου στους Μερένχες που πλέον πάλευαν μόνοι τους με τα κύματα και χωρίς καπετάνιο.
Στην τρίτη και φαρμακερή, ένας πρώην, αυτή τη φορά ξεσκέπασε την Ρεάλ του Αντσελότι. Ο Μαδριλένος Αλβάρο Μοράτα των 18 εκατομμυρίων ευρώ, χάρισε την πρόκριση στην Γιουβέντους, αφήνοντας έξω την Ρεάλ του Ρονάλντο (120εκ. ευρώ), του Μπέιλ (80 εκ. ευρώ), του Μπενζεμά (50 εκ. ευρώ) και του Χάμες Ροντρίγκεζ (60 εκ. ευρώ).
Ο Αντσελότι έστειλε την ομάδα του στην αρένα χωρίς πλάνο για το πως να διασπάσουν την αμυντική λειτουργία της Γιουβέντους που έπαιζε με 6άρι στον άξονα μπροστά από τα στόπερ τον Πίρλο. Κι όμως, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η Ρεάλ προσπαθούσε από τα πλάγια να δημιουργήσει κινδύνους. Εκεί δηλαδή που την οδηγούσε η ομάδα του Αλέγκρι. Οι σέντρες ήταν εύκολη λεία για τον Μπουφόν και την παρέα του. Από τον άξονα δεν πέρασαν σχεδόν ποτέ. Κανένα τριγωνάκι, κανένας συνδυασμός, ούτε ένα απλό ένα-δύο από τα μεγάλα της αστέρια έξω από την περιοχή.
Η φανταστική προσήλωση της Γιούβε που είχε για πρώτους αμυνόμενους τους Τέβες και Μοράτα “έσκασε” την “σκασμένη” εδώ και καιρό Ρεάλ. Ο Αντσελότι έβλεπε τον Ρονάλντο άφαντο στο δεύτερο ημίχρονο και αδυνατούσε να τον βοηθήσει. Να τον φέρει έξω από την περιοχή. Να του δώσει τη μπάλα στα πόδια να γίνει εκείνος ο δημιουργός-ηγέτης. Ίσως να μη μπορούσε κιόλας. Εδώ όμως χρειάζεται ο προπονητής. Τα ίδια και με την Σάλκε. Τα ίδια και με την Ατλέτικο. Συγγνώμη αλλά αν με αυτά τα αυγά δεν φτιάχνεις την τέλεια ομελέτα τότε δεν αξίζεις να λέγεσαι μάγειρας.
Φαίνεται πως κι ο ίδιος το έχει αντιληφθεί αυτό και ήδη σκέφτεται τον επόμενο σταθμό της καριέρας του με τα δημοσιεύματα να τον φέρνουν στο στόχαστρο της Λίβερπουλ και της Μάντσεστερ Σίτι… Τα μαντήλια ήταν το προμήνυμα.
Από την άλλη ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι που στην αρχή λοιδορήθηκε, αφού οδήγησε την ομάδα του στην εύκολη κατάκτηση του Σκουντέτο, κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα σύνολο που δύσκολα μπορεί να το καταβάλει κανείς. Έχει καταφέρει να κρύβει τα προβλήματα της ομάδας του, να παράγει δίψα για διάκριση, να δίνει σωστούς ρόλους σε κάθε παίκτη, να παίρνει πάνω από 100% από τον καθένα τους (βλέπε Τέβες, Βιδάλ, Μοράτα, Εβρά) και ως ομάδα να κάνει τα μειονεκτήματα πλεονεκτήματα.
Δώδεκα χρόνια μακριά από την κορυφή ήταν πολλά για την Μεγάλη Κυρία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Απέναντι στην διαστημική Μπαρτσελόνα το έργο της δεν θα είναι εύκολο. Ο τελικός έχει φαβορί και αυτό είναι χρώματος κυανέρυθρο. Ποιος όμως μπορεί να υποτιμήσει την φανέλα της Γιουβέντους. Σίγουρα όχι ο Ενρίκε, ο Μέσι και η παρέα τους. Ωστόσο ο Αλέγκρι, σίγουρα ήδη θα σκέφτεται τα πλάνα του μεγάλου τελικού, της μεγάλης ευκαιρίας της καριέρας του, το πως θα σταματήσει το MSN μετά το BBC.
Μπορεί να μην έχουμε ακόμα την τύχη να δούμε το κλάσικο σε έκδοση τελικού Champions League. Ωστόσο εκεί, θα βρεθούν οι δύο ομάδες που το άξιζαν πραγματικά όσο καμιά άλλη καθ’ όλη την διάρκεια της διοργάνωσης. Η Μπαρτσελόνα που απλά επιβεβαίωσε τον τίτλο του φαβορί από πέρσι τον Σεπτέμβριο. Και η Γιουβέντους που συνεχίζει να μεγαλώνει ξανά για να φτάσει στην δόξα του παρελθόντος, και που μεγάλωσε μέσα στην ίδια την φετινή διοργάνωση αντιλαμβανόμενη τις δυνατότητες της παιχνίδι με το παιχνίδι.