Αν μέχρι και πέρσι οι διεθνείς είχαν – αν είχαν – οποιαδήποτε δικαιολογία στην πορεία τους προς την επιτυχία φέτος είναι «καταδικασμένοι» να πετύχουν. Οι δικαιολογίες για κακές συνθήκες προετοιμασίας, απουσίες ή τραυματισμοί βασικών παικτών ανήκουν, ευτυχώς, στο μακρινό παρελθόν με την ομοσπονδία, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, να έχει στρώσει το χαλί για να έρθει αυτή η πολυπόθητη επιτυχία. Η φιλοξενία της Εθνικής στην Θεσσαλονίκη ως τώρα αποδεικνύεται πολύ καλή. Ο ιματισμός ήρθε έγκαιρα και είναι επαρκής για όλους στην Εθνική, κάτι που τα προηγούμενα χρόνια ήταν ένα από τα μόνιμα, απλά, καθημερινά, παράπονα των διεθνών. Γκρίνιες και μουρμούρες στην Εθνική προς την ομοσπονδία δεν υπάρχουν, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν ξέρω αν είναι ο αέρας της συμμετοχής στο World League που έχει φέρει και άνεμο αισιοδοξίας στην «γαλανόλευκη». Ότι και αν είναι, ένα είναι το σίγουρο. Για πρώτη φορά μετά το 2009 και την καταραμένη, όπως αποδεικνύεται, 8η θέση στο Ευρωπαϊκό, αυτή η Εθνική και μπορεί και πρέπει να πετύχει. Τι θα σημαίνει τώρα επιτυχία για αυτή την 12άδα. «Να γίνουμε ομάδα πάνω από όλα» λέει και ξαναλέει ο ομοσπονδιακός εκλέκτορας Σωτήρης Δρίκος.
Η λέξη «επιτυχία» είναι σίγουρα στην …καθημερινότητα του κόουτς που ξέρει όμως ότι μόνο αν η Εθνική γίνει ΟΜΑΔΑ μπορεί να την φέρει. Ο Δρίκος θα κριθεί φέτος περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά για τις επιλογές του. Μετά από χρόνια έχει όλους τους παίκτες (αυτούς που ήθελαν να έρθουν στην Εθνική) στην διάθεσή του. Ούτε αυτός λοιπόν έχει δικαιολογία στο φετινό καλοκαίρι. Αυτός επέλεξε τον Αρμενάκη αντί του Παντακίδη στο κέντρο, αυτός δεν έβαλε τον Γκαρά στα λίμπερο, αυτός ακούει καθημερινά σχόλια για την μη κλήση παικτών του πρωταθλητή ΠΑΟΚ στην Εθνική. Αυτός τα ακούει και αυτός όμως ξέρει καλύτερα από εμάς για τις επιλογές που έχει κάνει. Ας αφήσουμε λοιπόν την γκρίνια και ας δούμε που και πως θα το πάει το …καράβι.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες και για τους ακραίους μας όμως που πρέπει να κάνουν την υπέρβαση. Από αυτούς, κυρίως, εξαρτάται η επιτυχία της «γαλανόλευκης». Από τον Ανδρέα (Φράγκο) που έχει να παίξει δύο χρόνια στην Εθνική (είχε βγάλει ματιά στην τελευταία του εμφάνιση στο Βέλγιο). Από τον «Ράφα» (Κουμεντάκη) που περιμένουμε επιτέλους να βγάλει το ταλέντο του και στην Εθνική. Περιμένουμε περισσότερα και από τον Ανέστη (Δαλακούρα) που έχει δείξει τα τελευταία δύο χρόνια ότι του λείπει μια μεγάλη εμφάνιση με τους «μπλε» για να αλλάξει ταχύτητα στην καριέρα του. Τον Πρωτοψάλτη και τον Κοκκινάκη δεν τους φοβάμαι. Έχουν άγνοια κινδύνου και παίζουν πάντοτε στα …κόκκινα με όσο ύψος (γιατί ταλέντο έχουν απεριόριστο) τους έχει προικίσει ο Θεός. Αν η Εθνική λοιπόν πάρει βοήθεια από τους ακραίους τότε ο Τζούριτς, ο Φιλίποφ και η παρέα τους θα τον βρουν το δρόμο προς την επιτυχία.
Ήμουν, είμαι και θα είμαι, όπως και δύο τρεις άλλοι συνάδελφοι, «τρελαμένος» με αυτή την ομάδα από την δεκαετία του 80. Αυτή που το 1987 (ευρωπαϊκό Γάνδη) μας έκανε να κλάψουμε από χαρά όπως και το 1994 (Παγκόσμιο Πειραιά), την τριετία 2001-2004 (World League) αλλά και το 2009 (Ευρωπαϊκό Σμύρνη).
Μιζεριάσαμε είναι η αλήθεια με αυτή την ομάδα αρκετές φορές. Το 1996 (Προολυμπιακό στην Πάτρα), το 2000 (Προολυμπιακό στον Πειραιά), το 2004 (Ολυμπιακοί αγώνες), το 2005 (Ευρωπαϊκό στο Βελιγράδι).
Την τελευταία εξαετία απογοητευτήκαμε όσο ποτέ άλλοτε με αλλεπάλληλα χαστούκια από την Τουρκία, την Σλοβακία, την Εσθονία και άλλες ομάδες που παλιότερα τις είχαμε για …πρωϊνό.
Επειδή λοιπόν αυτή η φουρνιά θεωρείται, όχι αδίκως, η πιο ταλαντούχα των τελευταίων δεκαετιών, πρέπει να πετύχει, δεν πάει άλλο. Αν δεν το καταφέρουν και αυτοί τότε «έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες…».