Ο Γιάννης Καραλής γράφει στο προσωπικό του blog για όσα θα θυμάται από το Βερολίνο και τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα σε Γιουβέντους και Μπαρτσελόνα.
Ο τελικός κάθε χρονιάς στο champions league αφήνει στη μνήμη μας μια σειρά πραγμάτων αναλλοίωτων στον χρόνο. Όπως ο νικητής. Ο χαμένος φιναλίστ. Το τελικό σκορ. Η χώρα και το γήπεδο που τον φιλοξένησε. Ενίοτε (σπάνια, ευτυχως) ο διαιτητής. Αυτά είναι τα βασικά, αλλά και τετριμμένα, χωρίς καμμία διάθεση μείωσής τους.
Κάθε σεζόν, λοιπόν (έχω αποκτήσει ένα… βίτσιο να) ψάχνω να εντοπίσω και να κρατήσω στη μνήμη μου τα ΠΡΟΣΩΠΑ και τις ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ του τελικού. Γι΄ αυτές θα ήθελα να σας γράψω δυο κουβέντες σήμερα, κάτι παραπάνω από δύο 24ωρα μακριά από τη φόρτιση των όσων είδα και έζησα στο Βερολίνο.
Νο1, λοιπόν, στη δική μου λίστα των… “top moments”, ο Τσάβι. Γενικώς. Ως παρουσία, με την είσοδό του αντί του “διόσκουρού” του, του Ινιέστα, με το περιβραχιόνιο στο μπράτσο του. Ως εικόνα, μετά τη λήξη του αγώνα, “κυοφορώντας” τη μπάλλα του τελικού, ακριβό ενθύμιο της τελευταίας “μπλαουγκράνα” παράστασής του. Ως φιγούρα ανεξίτιλη στο πέρασμα των χρόνων, τη στιγμή που ΑΥΤΟΣ πρώτος σηκώνει το “ιερό δισκοπότηρο” στον ουρανό του Βερολίνου. Και -πέρα από συμπαίκτης ή ίνδαλμα των οπαδών- ως ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ, στον συγκινητικό εναγκαλισμό του με τον Πίρλο…
Ακολούθως, ο… ίδιος ο Πίρλο. Το κλάμα του -ήδη 2 φορές πρωταθλητή Ευρώπης με τη Μίλαν- Ιταλού μαέστρου, εκφράζει όλη την ΕΠΙΘΥΜΙΑ ενός πραγματικού πρωταθλητή!
Στο Νο3, το απλανές βλέμμα του Τζίτζι Μπουφόν, μετά το σφύριγμα της λήξης. Ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ portiere, που, παρότι εκ μετεγγραφής, έγινε το ΑΠΟΛΥΤΟ ίνδαλμα των μπιανκονέρι όταν παρέκαμψε τις… κασσάνδρες και έμεινε στη Γιούβε παίζοντας στη Β΄ κατηγορία. Ίσως να σκεφτόταν την, χαμένη, τελευταία ευκαιρία. Ίσως να αναπολούσε τις μαγικές στιγμές του μουντιάλ του 2006, στο ίδιο γήπεδο. Ποιός ξέρει;
Και τέλος, ο κόσμος της “Γηραιάς Κυρίας”. Πληγωμένος από το σκάνδαλο Μότζι και τον υποβιβασμό της ομάδας του, έκανε ό,τι ακριβώς μπορεί να κάνει ένας οπαδός, αφου ομάδα… ποτέ δεν αλλάζουμε: Υπομονή. Και δικαιώθηκε από το φετινό ντάμπλ, που συνοδεύτηκε από την παρουσία στον τελικό του Βερολίνου. Γι΄ αυτό, παρά την πίκρα της ήττας, δεν το κούνησε κανείς από το γήπεδο. Έμειναν εκεί, χειροκροτώντας την προσπάθεια των δικών τους, αλλά και την ανωτερότητα των… άλλων. Χρυσό μετάλλιο ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!
Όλα τα υπόλοιπα, η συμμετοχή του Μέσσι στα 2 πρώτα γκολ, η απόκρουση του Μπουφόν στη βολίδα του Άλβες, η κεφαλιά-άουτ του Πογκμπά, το ακυρωθέν γκολ του Νεϊμάρ, η χαμένη ευκαιρία για 2η ισοφάριση από τους Γιορέντε και Τέβεζ και το 1-3 του Νεϊμάρ στο τελευταίο δευτερόλεπτο, αποτελούν την ποδοσφαιρική ιστορία του τελικού, που τη ζήσαμε και θα την βλέπουμε ξανά και ξανά (τουλάχιστον) κάθε φορά που θα ετοιμαζόμαστε για έναν τελικό!
Και του χρόνου με υγεία…