Το έβλεπα από την αρχή της προκριματικής φάσης του Euro 2016, αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Νόμιζα ότι πέφτω έξω κι έλεγα να κάνω υπομονή. Γι αυτή τη φουρνιά των παικτών της Εθνικής ομάδας με τα… καμμένα μυαλά λέω!
Έχασαν από τη Ρουμανία στο Καραϊσκάκη και είπα, όπως και πολλοί ακόμα Έλληνες, ότι ήταν μια κακή παρένθεση. Ότι μετά το Μουντιάλ υπήρχε κούραση, κορεσμός και μια παραπάνω δόση πίστης από τους Ρουμάνους που ήθελαν να πάρουν εκδίκηση για τον αποκλεισμό τους από τα γήπεδα της Βραζιλίας.
Στη Φινλανδία η εικόνα δεν άλλαξε όμως. Απλά κάπως βελτιώθηκε. Μετά την ήττα από τη Β. Ιρλανδία ολοένα κι ερχόταν πάλι στο μυαλό μου.
Ότι η φουρνιά του 2004 και με τις προσθήκες που την έφτασαν μέχρι τη Βραζιλία το 2014 είχε τελειώσει και τη θέση της είχε πάρει μια… καμμένη ποδοσφαιρικά φουρνιά με… καμμένα μυαλά!
Μια φουρνιά που (με ελάχιστες εξαιρέσεις) έμαθε ευκαιριακά το ποδόσφαιρο. Δεν προσπάθησε για να φτάσει σε υψηλό επίπεδο, αλλά έτυχε…
Έτυχε να κάνει γρήγορα ακριβές μεταγραφές (Μήτρογλου, Μανωλάς, Σάμαρης). Έτυχε να φύγει για Ιταλία (Κονέ, Χριστοδουλόπουλος, Φετφατζίδης), έτυχε να έχει 9 στους 11 σε πιο προηγμένα από το ελληνικό πρωταθλήματα, αλλά δεν έτυχε να διαθέτει άλλα προςόντα.
Όπως ομαδικό και οικογενειακό πνεύμα, πάθος, πίστη, αίσθημα ευθύνης για το εθνόσημο, προσωπικότητα, καρδιά, φιλότιμο και γνώση των βασικών του αθλήματος.
Η επιβεβαίωση ήρθε από τις δύο κολλητές ήττες από τα Ν. Φερόε.
Καμία εθνική ομάδα στην Ευρώπη, που γνωρίζει τα στοιχειώδη του ποδοσφαίρου δεν χρειάζεται Ρανιέρι ή Μαρκαριάν στον πάγκο, Γκιρτζίκη, Σαρρή, Πιλάβιο ή Γκαγκάτση στα ηνία της ΕΠΟ για να κερδίσει τα Φερόε.
Όχι ότι δεν υπάρχει επιμερισμός ευθυνων. Δεν λέω αυτό. Όμως λίγος ποδοσφαιρικός εγωϊσμός θα ήταν αρκετός. Αλλά ποιος τον έχασε για να τον βρει αυτή η φουρνιά που τα βρήκε όλα τόσο βολικά και τόσο γρήγορα!
Να πηγαίνει στη Βραζιλία επειδή άλλοι πάσχισαν μερικά χρόνια πριν. Να βρίσκεται στην κορυφή του life style, να φωτογραφίζεται με μοντέλες, να κολλάει το μαλί από τον ζελέ και μαζί με τα in χτενίσματα να γεμίζει το κορμί της τατουάζ.
Και σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας μπορεί να κάνει ότι γουστάρει. Δικός του λογαριασμός.
Όταν όμως εκπροσωπεί άλλους οφείλει να σκύψει, να δουλέψει και να σοβαρευτεί. Το να μην αντιδράς όταν κάποιοι ερασιτέχνες και ημιεπαγγελματίες σου κάνουν… πλάκα δείχνει έλλειμμα ποιότητας και προσωπικότητας.
Το δυστύχημα για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ότι αυτοί είναι οι… καλύτεροι που διαθέτουμε. Δεν έχουμε άλλους. Άντε να υπάρχουν 5-6 ακόμα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά για διάφορους λόγους δεν ήταν στην αποστολή.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για τον παράγοντα τύχη (γκολ που ακυρώθηκε, δοκάρια κ.α.) αλλά την τύχη τη χτίζεις μόνος σου. Δεν την περιμένεις να έρθει ουρανοκατέβατη.
Άλλωστε όταν μιλάς εςύ ο ίδιος για «τελικό» και αντιμετωπίζεις έτσι (όπως τα Φερόε) τον οποιοδήποτε τελικό, τότε κάθε συζήτηση λαμβάνει τέλος διότι αποδεικνύεσαι αφερέγγυος, για να μη πω αςόβαρος!
ΥΓ: Τις συνέπειες του πισωγυρίσματος της Εθνικής, που μετά το καλοκαίρι του 2016 θα βρεθεί μεταξύ 32ης και 40ης θέσεις στην κατάταξη της ΟΥΕΦΑ, θα την πληρώσει πρώτη απ όλες η επόμενη φουρνιά των διεθνών. Και δυστυχώς θα την βλέπει να υποφέρει και το αφεντικό των Εθνικών ομάδων πλέον, ο Γιώργος Καραγκούνης.