Δεν νομίζω ότι προκάλεσε μεγάλη έκπληξη η απόφαση της διοίκησης του Παναθηναϊκού να προχωρήσει στη λύση της συνεργασίας με τους Τάκη Φύσσα και Λεωνίδα Βόκολο. Το τέλος έμοιαζε προδιαγεγραμμένο εδώ και αρκετούς μήνες και απλά αναμενόταν η στιγμή της ανακοίνωσης του επίσημου διαζύγιου.
Οι πρώτοι δυνατοί “τριγμοί” άρχισαν λίγο πριν από την αποχώρηση του Γιάννη Αναστασίου από την τεχνική ηγεσία του Τριφυλλιού. Εκεί φάνηκε η μεγάλη διαφορά φιλοσοφίας προπονητή, διοίκησης και των δύο διευθυντών, ενώ είχε προηγηθεί το καλοκαίρι και η εντυπωσιακά γρήγορη, αλλά -επιεικώς- ατυχής επιλογή αρκετών παικτών, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ουδείς ξέχασε στο στρατόπεδο των Πράσινων τη μηδαμινή προσφορά των νεοαποκτηθέντων – ιδιαίτερα όταν η ομάδα τους χρειαζόταν στα κρίσιμα ευρωπαϊκά παιχνίδια- ενώ δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο και το γεγονός ότι υπήρξε μικρή πρόοδος και στο κομμάτι των “κομμένων” ποδοσφαιριστών. Παράλληλα έγιναν λανθασμένοι χειρισμοί και στην περίπτωση του νεαρού Λάμπρου, με αποτέλεσμα να υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί ένα σπουδαίο ταλέντο από το Κορωπί, ενώ οι …μουρμούρες στα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού για τους Φύσσα και Βόκολο ήταν αρκετές… Και από πολλούς…
Το πρόβλημα άρχισε να γίνεται ακόμα πιο μεγάλο κατά τη διάρκεια της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου. Ο Γιάννης Αλαφούζος έδωσε τα “κλειδιά” της ομάδας στο Στραματσόνι και ο Ιταλός ήταν πλέον το απόλυτο αφεντικό στις επιλογές ποδοσφαιριστών, ενεργώντας ουσιαστικά στα αγγλικά πρότυπα προπονητή. Οι δύο διευθυντές δεν είχαν πια τον πρώτο λόγο στο κομμάτι των μεταγραφών, υπήρξαν σημαντικές ενστάσεις για το πλάνο που ακολουθούσε ο σύλλογος και έγινε ξεκάθαρο ότι το ραγισμένο γυαλί δεν μπορούσε να ξανακολλήσει.
Το φινάλε της μεταγραφικής περιόδου σήμανε και το τέλος της εποχής Φύσσα- Βόκολου στο Τριφύλλι. Το έργο τους δεν μπορεί να κριθεί επιτυχημένο, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με αυτό του προκατόχου τους, Νίκου Νταμπίζα, αν και κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν δούλεψαν με πάθος για την ομάδα που έχουν στην καρδιά τους.