Η άφιξη του Βινς Χάντερ ταυτόχρονα με την παρουσία του έτερου νέου αποκτήματος του Παναθηναϊκού, του Ελιοτ Γουίλιαμς, σηματοδοτεί ενδεχόμενα την έναρξη μιας νέας εποχής στη λογική των μεταγραφικών κινήσεων των ελληνικών ομάδων. Είναι η πρώτη φορά που μια ελληνική ομάδα εμπιστεύεται όχι έναν αλλά δύο ταυτόχρονα αμερικάνους παίκτες με ελάχιστη η μηδενική παρουσία εκτός ΗΠΑ και οι οποίοι προέρχονται από την αναπτυξιακή λίγκα του ΝΒΑ, την NBDL. Κίνηση που είχε δοκιμάσει με πολύ θετικά αποτελέσματα το καλοκαίρι και ο Άρης φέρνοντας την Ελλάδα τον Τζερέλ Μακνίλ που αν εξαιρέσουμε μια σεζόν, πίσω στο 2009, στη Βελγική Ντέξια Μονς και μερικούς μήνες στην Κίνα πέρασε το υπόλοιπο μέρος της καριέρας του στην ίδια λίγκα.
Αξίζει εδώ να ανοίξουμε μια παρένθεση για να γίνει αντιληπτή η λογική που κινούνται στην απόκτηση ξένων παικτών, και δη Αμερικάνων, οι ελληνικές ομάδες μπάσκετ τα τελευταία 27 χρόνια. Από το 1988 δηλαδή που μπήκαν στη ζωή του πρωταθλήματος οι αλλοδαποί παίκτες. Στο ξεκίνημα και για αρκετά χρόνια οι δρόμοι επιλογής των Αμερικάνων ήταν δύο: Οι πλουσιότεροι σύλλογοι ψώνιζαν παίκτες συνήθως με παρελθόν και προέλευση το ΝΒΑ, οι μικρότερης οικονομικής εμβέλειας προτιμούσαν παίκτες με εμπειρία στα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Ήταν σπάνιο και σχεδόν μη αποδεκτό να φέρει ομάδα παίκτη απευθείας από το κολεγιακό πρωτάθλημα για παράδειγμα. Κυρίως, γιατί επικρατούσε το στερεότυπο ότι νεαροί παίκτες χωρίς επαγγελματική εμπειρία εγκλιματίζονται πιο δύσκολα σε μια ξένη χώρα και λόγω του νεαρού της ηλικίας τους κουβαλάνε ενδεχόμενα διάφορα ‘’κουσούρια’’ ή παραξενιές.
Με την αλλαγή του αιώνα και την σταδιακή μείωση των εσόδων των ομάδων αλλά και την παράλληλη αύξηση της συλλογικής σύμβασης των παικτών στο ΝΒΑ οι αγορές από το επαγγελματικό πρωτάθλημα έγιναν απαγορευτικές. Στη δεκαετία του ’90 ένας δευτεροκλασάτος παίκτης του ΝΒΑ έπαιρνε τον βασικό μισθό των 350-400.000 δολαρίων και ήταν προσιτός. Με τη θέσπιση της νέας συλλογικής σύμβασης μετά την απεργία του 1999 ο βασικός μισθός ανέβηκε στις 750.000 δολάρια και σήμερα έχει ξεπεράσει το εκατομμύριο. Με την εξαίρεση του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού καμία άλλη ελληνική ομάδα δεν έχει τη δυνατότητα να δαπανήσει τέτοια ποσά για ένα παίκτη!
Αυτό έφερε μια νέα λογική στην επιλογή των ξένων παικτών. Οι ομάδες στράφηκαν σε απόφοιτους κολεγίων που μόλις έμπαιναν στη μπασκετική αγορά εργασίας που ήταν σαφώς πιο φτηνοί και άρα πιο προσιτοί ή σε παίκτες που είχαν κάποια Ευρωπαϊκή εμπειρία αλλά σε πρωταθλήματα μικρών χωρών και μπορούσαν να δουν τη χώρα μας και το ανταγωνιστικό ελληνικό πρωτάθλημα ως ένα προθάλαμο για να ανέβουν επίπεδο.
Για αρκετά χρόνια η αναπτυξιακή λίγκα του ΝΒΑ έμοιαζε σαν κάτι μακρινό, άγνωστο λες και βρισκόμαστε στην εποχή που ο Μάρκο Πόλο εξερευνούσε την….Κίνα ή ο Κολόμβος ανακάλυπτε την Αμερική. Παίκτες με μικρή θητεία στην NBDL είχαν περάσει από ελληνικές ομάδες αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά που στο ελληνικό πρωτάθλημα αγωνίζονται τρεις αμερικάνοι με μηδενική –σχεδόν- προϋπηρεσία σε οποιοδήποτε άλλο επαγγελματικό επίπεδο. Αν κρίνουμε από την παρουσία του Τζερέλ Μακνίλ στον Άρη και τα πρώτα δείγματα γραφής του Ελιοτ Γουίλιαμς στον Παναθηναϊκό μάλλον η πόρτα έχει ανοίξει για τα καλά. Εφόσον ανταποκριθεί και ο νεοφερμένος Βινς Χάντερ στους ‘’πράσινους’’ τότε το τελευταίο οχυρό θα έχει πέσει και θα σκορπίσει στον άνεμο η δικαιολογία ‘’καλοί παίκτες αλλά δεν έχουν Ευρωπαϊκή εμπειρία’’.
Όσο για το τι αντιπροσωπεύει ακριβώς η NBDL; Για πολλά χρόνια μέχρι και το 2001 η μοναδική αμερικάνικη λίγκα-τροφοδότης του ΝΒΑ ήταν το ημιεπαγγελματικό CBA. Εκεί έπαιζαν παίκτες που δεν έβρισκαν άμεσα χώρο στο ΝΒΑ ή περίμεναν μια καλή Ευρωπαϊκή πρόταση. Τότε, το ΝΒΑ αποφάσισε να υιοθετήσει ένα δικό του πρόγραμμα ανάπτυξης που μοιάζει πολύ με το αντίστοιχο που τρέχει εδώ και πολλές δεκαετίες το μπέιζμπολ στην Αμερική. Το μπέιζμπολ έχει δημιουργήσει ‘’φάρμες’’ ανάπτυξης παικτών και έχει τις minor leagues, πρωταθλήματα που παίζουν οι νεαροί ταλαντούχοι παίκτες. Το ΝΒΑ ξεκίνησε ένα παρεμφερές πρόγραμμα-πρωτάθλημα με την ίδια ακριβώς λογική. Οι ομάδες της NBDL, όπως και οι αντίστοιχες ‘’φάρμες’’ του μπέιζμπολ εδρεύουν σε μικρές πόλεις και όλες πλέον είναι είτε συνδεδεμένες, είτε ανήκουν ιδιοκτησιακά σε κάποιο σύλλογο του ΝΒΑ. Η NBDL ξεκίνησε με οκτώ ομάδες το 2001 και σήμερα έχει 19 από τις οποίες μόνο μια (το Φορτ Γουέιν) δεν έχει οποιαδήποτε σύνδεση (οικονομική ή ιδιοκτησιακή) με σύλλογο του ΝΒΑ κάτι που θα τελειώσει το καλοκαίρι αφού η ομάδα περνάει ολοκληρωτικά στη δικαιοδοσία των Ιντιάνα Πέισερς.
Σήμερα, πλέον το 33% των παικτών που αγωνίζονται στο ΝΒΑ έχουν παίξει ένα τουλάχιστον παιχνίδι στη ζωή τους σε κάποια ομάδα του ΝΒDL και αρκετοί έχουν ήδη κάνει καριέρα και εκτός Αμερικής ή έχουν βρει θέση στα ρόστερ ομάδων του ΝΒΑ. Ο πιο προβεβλημένος παίκτης του ΝΒDL που έπαιξε στην Ευρωλίγκα –την περσινή σεζόν- ήταν ο Αντριου Γκάουντλοκ που φόρεσε τη φανέλα της Φενέρ και ήταν ο MVP της D-League την περίοδο 2013-14. Ένα χρόνο νωρίτερα τον ίδιο τίτλο είχε κερδίσει ο Τζάστιν Ντέντμον τον οποίο έφερε στην Ευρώπη μερικούς μήνες αργότερα ο Ηλίας Ζούρος για λογαριασμό της Ζαλγκίρις και πλέον αγωνίζεται στην Κίνα. Ο Τζερέλ Μακνίλ που παίζει στον Άρη είχε πάρει τη σεζόν 2014-15 τον τίτλο του impact player. Πρόκειται στην ουσία για τον MVP του πρωταθλήματος με βάση την ειδική ψηφοφορία στην οποία λαμβάνουν μέρος μόνο οι προπονητές των ομάδων. Ο Ελιοτ Γουίλιαμς που παίζει πλέον στον Παναθηναϊκό ήταν πρωταθλητής στην NBDL πέρσι και MVP των τελικών. Αυτά όλα δείχνουν ότι εφόσον το πείραμα τόσο του Άρη, όσο κυρίως του Παναθηναϊκού στεφθούν με επιτυχία η NBDL θα μας απασχολήσει πολύ περισσότερο τα επόμενα χρόνια.