Το… πρώτο της σεζόν, στην Αγγλία, κρίθηκε (ζωντανά κι αποκλειστικά στη NOVA). Η Σίτι το σήκωσε στο Γουέμπλεϊ, με τον… δικό της – τόσο ψυχοφθόρο, αλλά τόσο…ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ- τρόπο…
Ήταν αυτό το 4ο λιγκ καπ στην ιστορία της. Ήταν, ταυτόχρονα, ο 6ος τίτλος από το σάλπισμα της επιστροφής στους τίτλους, το 2010, και μετά από 34 ολόκληρα χρόνια!
Χρόνια σκληρής προσμονής για τους απονταχού Σίτιζενς. Αλλά και… “ατσαλώματος”. Αγάπης και πίστης.
Δεν μιλάω για τα παιδιά που -ανά τον κόσμο- ανακάλυψαν την ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ από το 2008 ή το 2010 και μετά. Που κι αυτά καλοδεχούμενα κι ευπρόσδεκτα είναι και μεγαλώνουν τον σύλλογο παγκοσμίως.
Μιλώ κυρίως για τη γενιά μου, που είμασταν γύρω στα 10-12 το 1976 και που από τότε αγαπάμε πιστά αυτή την ομάδα.
Αδιαφορώντας για τα 34 χρόνια προσμονής. Σιγοψιθυρίζοντας το “μπλου μουν”, όταν η ομάδα έπαιζε στην…Γ΄. Πανηγυρίζοντας έξαλλα για τη νίκη, στα… πέναλτι, επί της Τζίλιγχαμ, με το 2-2 της κανονικής περιόδου να γίνεται στο 90΄ και το… 94΄, από 0-2 ως το 89΄! Τ ο 1999, μέρες μετά την επική ανατροπή και της Γιουνάιτεντ, αλλά… στον τελικό του τσάμπιονς λίγκ. Λεπτομέριες. Οι Σίτιζενς φώναζαν “μπορούμε κι εμείς τέτοιες ανατροπές”!!!
Και μετά ήρθε ο Σεϊκχ Μανσούρ.Που μπορεί, για επικοινωνιακούς λόγους, να μην το παραδεχθεί ποτέ δημοσίως, όμως είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ πως η ύπαρξη της Γιουνάιτεντ, το μπράντ-νέιμ της και η προοπτική της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ του αντίπαλου “μισού” (και… βάλε) της πόλης, τον οδήγησαν να αγοράσει την ομάδα.
H “ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ” ήταν δεδομένη. Το χτίσιμο έγινε με υπομονή και υποδομές σωστές. Ποδοσφαιριστές αστέρια, πρώτης γραμμής, ποιότητας δεδομένης, με πολυετή συμβόλαια. Σιγά-σιγά, έγιναν από λατρεμένοι του κόσμου (Αγουέρο, Σίλβα, Χαρτ,Ζαμπαλέτα, Κλισί, Φερναντίνιο, Νασρί, Κολάροβ, Ντεμιτσέλις, μέχρι τους “καινούργιους” Στέρλινγκ και Οταμέντι), έως ΣΗΜΑΙΕΣ της αναγέννησής της ( Τουρέ, Κομπανί).
Και η ανάπτυξη αυτή, νομοτελειακά, έφερε καρπούς.
Τίτλους, 6 σε έξι σεζόν!
-Το κύπελο του 2011, με τα γκολ του Γιάγια στο 1-0 επί της Γιουνάιτεντ, στον ημιτελικό, και επί της Στόουκ στον τελικό.
-Το πρωτάθλημα του 2012, με το συκλονιστικό φινάλε και την ανατροπή του 1-2 της ΚΠΡ, σε 3-2 μετά το 90΄! Το γκόλ του Αγουέρο έσπασε καρδιές (κυρίως του… σερ-τσίχλα) και έφερε το 1ο πρωτάθλημα στον σύλογο από το 1968…
-Το τσάριτι σιλντ τον Αύγουστο του 2012. Που έμελλε να είναι ο μόνος τ’ιτλος εκείνης της σεζόν…
-Το… ντάμπλ του 2014. Στην 1η του σεζόν ο Πελεγκρίνι πήρε ΚΑΙ το λιγκ καπ ΚΑΙ το πρωτάθλημα. Και όπως το 2012, έτσι και τώρα: Με ανατροπή από -7 και -8, από Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ! Απέναντι στις… “πιο βαριές φανέλες” του νησιού, όπως λένε κάποιοι (και με κάνουν να… γελάω ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ).
-Και χθες, μία από τα ίδια: Καλύτεροι για τα 100΄ από τα 120΄, με δοκάρι, ένα… κάρο ευκαιρίες, ΠΕΝΑΛΤΙ-μαρς στον Αγουέρο που το ΄πνιξε ο “κόραξ” (όπως με Λέστερ εκτός, με Έβερτον μέσα ή όπως ανακάλυψε πέναλτι ο ρεφ. με την Τότεναμ προσφάτως), αλλά δικό της τον ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ.
Το κύπελο 2016 είχε ονοματεπώνυμο: Βίλι Καμπαγιέρο! Τρία πιασμένα πέναλτι κι η κούπα στο Έιτιχαντ…
Και η ζωή συνεχίζεται. Το “γαλάζιο ποτάμι” ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ!
Στην ευρώπη είμαστε -ήδη- στους “8”, ενώ και στο πρωτάθλημα ουδείς δικαιούται να μας ξεγράψει… πριν το τέλος. Ειδικά τώρα που ένας-ένας επιστρέφουν οι (πολλοί, είναι αλήθεια) τραυματίες….
Ίδωμεν!