Ο Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Σταύρος Κοντονής, θα συναντηθεί με την αντιπροσωπία της FIFA και της UEFA, αρνούμενος πάντως να δεχτεί το τελεσίγραφο που του έστειλαν και να επιτρέψει τη συνέχιση του κυπέλλου Ελλάδος. Οι δυο συνομοσπονδίες έχουν ξεκαθαρίσει ότι, αν μέχρι τις 2 Απριλίου δεν υπάρχει συμμόρφωση της ελληνικής κυβέρνησης, θα προχωρήσουν σε κυρώσεις κατά της ΕΠΟ και των ελληνικών ομάδων. Δεν είναι η πρώτη φορά που υπάρχουν αυτού του είδους οι απειλές: πάνω από μια δεκαετία οι κυβερνήσεις επιχειρούν με διάφορους τρόπους να περιορίσουν το αυτοδιοίκητο της ομοσπονδίας φτάνοντας σε σύγκρουση με τη FIFA συνήθως. Ο Κοντονής δεν κάνει κάτι πρωτότυπο: στη θέση του έχουν βρεθεί ο κ. Φλωρίδης, ο κ. Εξαρχος, ο κ. Λιάνης, ο κ. Ορφανός – όλοι αρνούνταν να καταλάβουν ότι για τα του αθλητισμού υπεύθυνες να αποφασίζουν είναι οι αθλητικές ομοσπονδίες. Το καινούργιο (;!) στην τελευταία ιστορία είναι ότι υπάρχουν αρκετοί υποστηρικτές, όχι τόσο των πρωτοβουλιών του Υφυπουργού, όσο των συνεπειών που μπορεί να έχουν αυτές οι πρωτοβουλίες. Αφήνοντας κατά μέρους όσους ονειρεύονται αποκλεισμούς των ελληνικών ομάδων πιστεύοντας βλακωδώς ότι η ομάδα τους θα πάρει μικρότερη ζημιά από αυτή που θα πάθουν άλλες, (το να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα είναι μύχιος πόθος πολλών, ένα είδος Greek dream…), ακούω με ενδιαφέρον τα επιχειρήματα εκείνων που ισχυρίζονται ότι ένας αποκλεισμός των ελληνικών ομάδων ή μια επ αόριστο διακοπή του πρωταθλήματος, θα προκαλούσε στο πρωτάθλημα μας ένα είδος αυτοκάθαρσης. Συνήθως αυτοί που το επικαλούνται, προσθέτουν ότι «έτσι τα κατάφερε κάποτε η Θάτσερ». Μόνο που όλα αυτά ελάχιστα με πείθουν.
Αγνοούν τι έκανε η Θάτσερ
Οσοι φέρνουν το παράδειγμα της Θάτσερ συνήθως αγνοούν τι έκανε η Θάτσερ. Η Θάτσερ δεν απέκλεισε τις αγγλικές ομάδες: η αγγλική ομοσπονδία το έκανε και το έκανε… τιμωρητικά και αφού προηγουμένως εξασφάλισε από την FIFA και την UEFA ότι οι εθνικές ομάδες της Αγγλίας θα αγωνίζονται κανονικά στις διεθνείς διοργανώσεις. Οι σύλλογοι δεν έφεραν τότε μεγάλες αντιρρήσεις. Στη δεκαετία του ΄80 αγωνίζονταν στην Αγγλία ελάχιστοι ξένοι παίκτες και τα ματς που έπαιζαν οι αγγλικές ομάδες στις διεθνείς διοργανώσεις ήταν το πολύ 8 και σπανίως 10: ο αποκλεισμός δεν δημιούργησε καμία σοβαρή οικονομική ζημιά – ίσα ίσα οι αγγλικοί σύλλογοι γλύτωσαν πρόστιμα και έξοδα αστυνόμευσης. Ηταν άλλοι καιροί, τα έσοδα από την τηλεόραση ήταν ελάχιστα, η UEFA δεν πλήρωνε τίποτα, οι αγγλικές ομάδες δεν είχαν το χαρακτήρα των τωρινών επιχειρήσεων – κάποιες δέχτηκαν την ποινή με ανακούφιση καθώς δεν ήξεραν πώς να προστατευθούν από τους χούλιγκανς. Ο αρχικός τριετής αυτοαποκλεισμός βέβαια δεν έλυσε κανένα πρόβλημα χουλιγκανισμού και μάλιστα παρατάθηκε. Την λύση του οι Αγγλοι την βρήκαν αργότερα και δεν την έδωσε η Θάτσερ, αλλά ο λόρδος Τέιλορ, που έκανε την πρώτη μεγάλη έρευνα για το αγγλικό ποδόσφαιρο με σκοπό την αναβάθμισή του. Μετά την τραγωδία του Χίλσμπορο, οι αγγλικοί σύλλογοι δέχτηκαν κατά γράμμα την έκθεση του λόρδου, επένδυσαν σε νέες εγκαταστάσεις, έφτιαξαν την Πρέμιερ λιγκ έκαναν απαγορευτικό το γήπεδο για τα λαϊκά στρώματα και επί της ουσίας άλλαξαν κοινό. Δεν υπάρχει καμία πολιτική πρακτική της Θάτσερ που να είναι στην Ελλάδα (ή κάπου αλλού στον κόσμο) εφαρμόσιμη. Εκτός αν πιστεύουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει κοινό με διάθεση να πληρώνει 50 ευρώ για ένα εισιτήριο στο πέταλο και του στερούν κάποιοι το γήπεδο.
Αντιμετώπιση όπως προβλέπεται
Φυσικά υπάρχει κι αντίλογος. Υποτίθεται ότι μια διακοπή του πρωταθλήματος με ταυτόχρονη απουσία των ομάδων μας από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα οδηγούσε σε κάποιου τύπου αυτοκάθαρση του πρωταθλήματος: αναρωτιέμαι πως. Το επιχείρημα που διαρκώς ακούω είναι ότι το πρωτάθλημα μας είναι λέει διεφθαρμένο και για αυτό πρέπει να σταματήσει. Πολύ ωραία. Μόνο που διαφθορά δεν υπάρχει μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και σε άλλους τομείς.
Την σταυροφορία του αποκλεισμού των ελληνικών ομάδων την έχουν πάρει εργολαβία εκπομπές σε πανελλήνιας εμβέλειας κανάλια που κατηγορούνται χρόνια τώρα για διαπλοκή, παραποίηση της πραγματικότητας, επιρροή πολιτικών αποφάσεων με δόλιους τρόπους κτλ. Οι δε ιδιοκτήτες τους κατηγορούνται για ένα σωρό απίθανα: να τα κλείσουμε κι αυτά; Και αν πρέπει «το πρωτάθλημα να σταματήσει για να εξυγιανθούν οι ομάδες», πως θα εξυγιανθούν τα κανάλια αν παραμείνουν ανοιχτά; Βέβαια αν ήταν μόνο τα κανάλια το πρόβλημα θα ήταν μικρό: η Ελλάδα, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές εκθέσεις, είναι μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών πρώτη σε ότι έχει να κάνει με τη διαφθορά του δημοσίου τομέα – υποθέτω ότι πρέπει να τον κλείσουμε κι αυτόν. Να κλείσουμε τις εφορίες, τις πολεοδομίες, τα νοσοκομεία όπου κάποιοι παίρνουν φακελάκια, σίγουρα τις τράπεζες και γιατί όχι και τη Βουλή: κάθε φορά που δημοσιεύονται τα πόθεν έσχες ένα σωρό βουλευτές έχουν πρόβλημα – απορώ πως θα εξυγιάνουμε το πολιτικό σύστημα με τη Βουλή ανοιχτή. Και μην νομίζετε ότι το πράγμα σταματά εκεί: αποδεδειγμένα έχουμε επίορκους αστυνομικούς, στρατηγούς που έχουν μπλέξει σε σκάνδαλα, δικαστικούς που έχουν καταδίκες για συμμετοχή σε παραδικαστικά κυκλώματα, ακόμα και παππάδες που κολάστηκαν από το χρήμα – μην πω και από άλλα. Δεν ακούω όμως κανένα να λέει ότι πρέπει να διαλύσουμε το στρατό, να καταργήσουμε την αστυνομία, να σταματήσουμε τα δικαστήρια, να κλείσουμε τις εκκλησίες: δεν το λέει κανείς γιατί η όποια διαφθορά, όπου υπάρχει, πρέπει να αντιμετωπίζεται, όπως προβλέπεται κι όχι υιοθετώντας λαϊκίστικες και συχνά φασιστικές κουταμάρες.
Και γιατί να μην αποκλείουμε τους βίαιους;
Και στο ποδόσφαιρο και σε όποιο άλλο τομέα, αν υπάρχουν διεφθαρμένοι να μπουν στη φυλακή, εφόσον καταδικαστούν. Ας μας αδειάσουν τη γωνιά: δεν τους χρειαζόμαστε. Αλλά ξέρετε κάτι: είκοσι χρόνια γίνονται έρευνες κι ακόμα κανείς δεν έχει καταδικαστεί τελεσίδικα. Όχι γιατί είναι όλοι αθώοι, αλλά γιατί η δικαιοσύνη, αντίθετα από την μπουρδολογία, λειτουργεί με κανόνες – κι αλίμονο αν δεν τους σεβόμαστε. Τέλος, όλους αυτούς που ισχυρίζονται ότι η λύση για τη βία είναι ο αποκλεισμός των ομάδων, θα ήθελα να τους ρωτήσω κάτι απλό: πως θα τους φαίνονταν άραγε να τιμωρούνταν με αποκλεισμό από την Ευρώπη όσες ομάδες κάνουν επεισόδια στο πρωτάθλημα; Σύμφωνα με τη λογική τους οι ομάδες αυτές δεν θα πάθαιναν τίποτα και θα γίνονταν καλύτερες. Δεν έχω αντίρρηση: πιστεύω ότι ως μέτρο θα ανάγκαζε πολλούς να κάθονται ήσυχα στο γήπεδο και πολύ περισσότερους να σκέφτονταν δυο φορές τι θα πουν πριν μιλήσουν στα τηλεπαράθυρα…