Δεν σχεδίαζα -πόσο μάλλον ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ – να ξεκινήσουμε ΕΤΣΙ τη νέα σεζόν. Όμως, λένε όσοι πιστεύουν, “όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει”…
Σήμερα, λοιπόν, ήταν μια πολύ βαριά μέρα, για την οικογένειά του, για πάρα πολλούς συναδέλφους, αλλά και για την ευρύτερη οικογένεια της ΑΕΚ και της ελληνικής δημοσιογραφίας: Ήταν η μέρα για τον αποχαιρετισμό στον Γιάννη Ξενάκη.
Δε νομίζω ότι μπορώ να γράψω πολλά για τον Γιάννη. Γιατί, απλά, θα έπρεπε να τα γράψω ΟΛΑ!
Να μείνω, λοιπόν, στα βασικά: Τίμιος, ντόμπρος, ΚΑΘΑΡΟΣ, ορισμός του ρεπόρτερ και φίλος.
Όλα αυτά ξεκινούσαν από την ψυχραιμία και την δεύτερη, την καθαρή σκέψη για όλα. Κι ας ήταν αγχώδης, ας ήταν πνεύμα ανήσυχο, ας μην σταματούσε να “ψάχνεται” ο Γιάννης.
Κάναμε πολλά ταξίδια μαζί. Πήγαμε πάρα πολλές Κυριακές στο (ίδιο) γήπεδο. Μιλήσαμε πολύ για μπάλα. Προβληματιστήκαμε πολύ για το πως το ποδόσφαιρό μας θα ανέβει στο ύψος των μεγάλων πρωταθλημάτων. Συνήθιζε να μου ” βάζει χέρι” για τις πολλές και μεγάλης διάρκειας, εκπομπές διαιτησίας. Και ήταν ο μόνος, ίσως, που άκουγα χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί ήξερα την αγνότητα του φίλου και την επαγγελματική επάρκεια του ανδρός.
Με τον Γιάννη είμασταν “σειρά”. Ίδια γενιά. Μάη του ΄64 αυτός, Μάρτη του ΄65 εγώ. Είχαμε και παρόμοιες οικογένειες, με εργαζόμενες συζύγους και 2 κόρες ο καθένας, οι δικές του λίγο μεγαλύτερες. Μιλάγαμε για την (κοινή) αγωνία για το μέλλον των παιδιών, για τον “έρωτα” με τις κόρες μας, για τις δουλειές μας (τελευταία φορά μαζί ήταν στον Αrena Radio)…
Για την απώλεια των δικών του, τι να πω εγώ;
Τι να πεις σε γονείς που χάνουν το παιδί τους ή στην αδερφή του;
Στις κόρες του; Μα υπάρχει κάποιος που να μπορεί να πει κάτι σημαντικότερο για όποιον από εμάς, απ΄ ότι τα παιδιά μας;
Ή μήπως πιστεύει κανείς πως μπορεί πράγματι να παρηγορήσει την σύντροφό του για 25 -και πλέον- χρόνια;
Προσωπικά δεν το σκέφτομαι καν. Γι΄ αυτό θα πω μόνο δύο κουβέντες, που νοιώθω ότι μπορώ να τους πω, με ΚΑΘΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ κι από καρδιάς.
Οι μικρές μπορούν να θυμίζουν με ψηλά το κεφάλι και ΠΕΡΗΦΑΝΑ ποιός ήταν ο πατέρας τους, όποτε τύχει (και θα τύχει σίγουρα) να τις ρωτήσουν πάνω σε συστάσεις.
Η σύζυγός του ξέρει ότι μοιράστηκε την ζωή της όχι απλά με έναν σύζυγο αλλά με έναν αληθινό ΑΝΔΡΑ. Ακέραιο και ωραίο άνθρωπο.
Όσο για τους γονείς του; Τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ όλοι εμείς, για τον Γιάννη ΜΑΣ. Για τον εξαιρετικό συνάδελφο και τον υπέροχο ΦΙΛΟ, που αυτοί ανέθρεψαν με αυτές τις αρχές κι αυτή την ΠΟΙΟΤΗΤΑ.
Υ.Γ Θα ήθελα να προσθέσω και κάτι που δεν το έβλεπες εύκολα, αν δεν γνώριζες καλά τον Γιάννη. Έδειχνε… βλοσυρός κι αυστηρός, αλλά είχε απίθανο, πηγαίο και… βρετανικού στυλ χιούμορ.
Το 2000, όταν η ΑΕΚ έπαιζε στο ΟΥΕΦΑ με την Χερφόλγκε, είμασταν μαζί στην Κοπεγχάγη. Μετά την προπόνηση, την παραμονή του αγώνα, είμασταν όλοι οι δημοσιογράφοι στο ρεστοράν του ξενοδοχείου για το δείπνο. Όλοι εκτός του Ξενάκη που είχε αργήσει λίγο. Εμφανίζεται, λοιπόν, και -ως ο μόνος και “μπασκετικός”- έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Μου σκάει ένα φοβερό χαμόγελο, αυτό που έχουν τα πιτσιρίκια μετά από σκανδαλιά, και τι μου λέει; “Ρε συ, είναι έξω ένας μαύρος που μοιάζει μ΄ αυτόν τον αμερικάνο του ΝΒΑ που λένε ότι έχει… έϊτζ”!!!
Ναι. Καλά καταλάβατε. Τον Magic Johnson – που είχε τότε αγοράσει μια ομάδα στη Στοκχόλμη αλλά έμενε στην Κοπεγχάγη – είχε δει ο Γιάνναρος στο καθιστικό. Και χάρις στο δικό του μάτι απέκτησα (κι όχι μόνο εγώ) μια ιστορική φωτογραφία και το πιο σημαντικό αυτόγραφο της συλλογής μου!