Για μια ακόμα χρονιά το ελληνικό πρωτάθλημα τελειώνει χωρίς να τελειώσει – θέλω να πω ότι κι εφέτος το ποιοι θα αγωνιστούν στα play off θα κριθεί από τις Επιτροπές της ΕΠΟ που κρίνουν τους φακέλους κι αποφασίζουν για την αδειοδότηση των ομάδων. Η Σουπερλίγκα δεν είναι το μοναδικό πρωτάθλημα στο οποίο αυτό συμβαίνει, αλλά αυτό είναι μικρή παρηγοριά.
Φέτος αυτός που ζει μέρες αγωνίας είναι ο Πανιώνιος (κυρίως), αλλά κι ο Ηρακλής που δεν εξασφάλισε πρωτοδίκως αδειοδότηση και δεν μπορεί κι αυτός για την ώρα να προγραμματίσει την επόμενη χρονιά καθώς δεν γνωρίζει τι είδους μεταγραφές μπορεί να κάνει. Κάθε φορά που προκύπτει ωστόσο ένα ζήτημα όπως αυτό του Πανιωνίου, που κινδυνεύει να χάσει με δικαστική απόφαση κάτι που στα γήπεδα κέρδισε, προκύπτει μια συζήτηση για το τι είναι πρέπων. Να γίνεται σεβαστό το αγωνιστικό αποτέλεσμα ή να τιμωρούνται ομάδες που δεν έχουν φακέλους πλήρεις, χάνοντας ότι με κόπο κέρδισαν; Η απάντηση δεν είναι απλή.
Ο κόπος και οι επιτροπές
Η επιβράβευση των κόπων ενός αθλητή είναι η ουσία του αθλητισμού: ό,τι γίνεται, γίνεται με σκοπό τη νίκη, το ρεκόρ, την ανταμοιβή αρχικά σε ηθικό επίπεδο. Οποιος δημιούργησε το ποδόσφαιρο και τους κανόνες του, αν μπορούσε να φανταστεί πως εν τέλει κάποτε οι κόποι των ποδοσφαιριστών θα κρίνονταν από μια επιτροπή που θα συνεδρίαζε για να απονείμει τίτλους, νομίζω ότι θα φρόντιζε το σπορ αυτό να πεθάνει γρήγορα. Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις δεν έχουμε να κάνουμε με την τιμωρία μιας ομάδας που παραβιάζει αγωνιστικούς κανόνες, αλλά με την αφαίρεση ενός δικαιώματος: ο Πανιώνιος φέτος, ο ΠΑΣ πέρυσι και άλλες ομάδες άλλες χρονιές χάνουν το δικαίωμα που κέρδισαν στο γήπεδο γιατί ο φάκελός τους δεν είναι πλήρης, σύμφωνα με τις επιτροπές.
Αυτό που κάνει την τιμωρία τους εντελώς άδικη είναι ότι η μη πληρότητα του φακέλου δεν τους εξασφάλισε κάποιο αβαντάζ: απλά μαρτυρά την δυσκολία του συλλόγου να ανταποκριθεί σε υποχρεώσεις. Νομίζω ότι όλοι συμφωνούν πως είναι άλλο πράγμα να ξοδεύεις πιο πολλά από όσα έχεις (ή να τάζεις χρήματα που δεν μπορείς να πληρώσεις) και να νοθεύεις τον ανταγωνισμό υπέρ σου (όπως έκανε η τιμωρημένη από την UEFA Γαλατά πχ ή παλιότερα η Ρέιτζερς) κι άλλο είναι να έχεις δυσκολίες συνέπειας πληρωμών. Στην πρώτη περίπτωση έχεις κερδίσει έχοντας κλέψει, στη δεύτερη έχεις καταφέρει να διακριθείς παρότι αδύναμος: υπάρχει διαφορά. Το να λες ότι «θέλω αυτό που έχω κερδίσει και το θέλω γιατί το κέρδισα παρά τα προβλήματα μου» δεν είναι λάθος. Και το να ανταμείβεσαι γιατί δεν λύγισες είναι απολύτως δίκαιο.
Ο σεβασμός των κανόνων
Φυσικά υπάρχει και ο αντίλογος. Το επαγγελματικό ποδόσφαιρο υπάρχει και λειτουργεί μέσα σε ένα σεβαστό από όλους πλαίσιο κανόνων. Τα κριτήρια αδειοδότησης είναι γνωστά, πριν το πρωτάθλημα αρχίσει: ως εταιρία πρέπει να τα σέβεσαι. Αν δεν κατορθώνεις να τα σεβαστείς, θα πρέπει να επιβραβευτεί αυτός που το κάνει, γιατί εν τέλει διοικεί καλύτερα από σένα: μπορεί αγωνιστικά να υπήρξε χειρότερος, όμως σεβάστηκε τους κανόνες και δεν υπάρχουν σπορ στα οποία οι κανόνες να μην μετράνε. Στο φινάλε μπορεί και η αγωνιστική σας διαφορά να οφείλεται στο ότι ο συνεπής έχει το άγχος του νοικοκύρη και ο ασυνεπής έχει την ανεμελιά και την έλλειψη πίεσης που χαρακτηρίζει συχνά τον ακαμάτη. Το ποδόσφαιρο χρειάζεται νοικοκύρηδες – επαγγελματισμός και ωχαδερφισμός δεν πάνε μαζί. Το να απαιτείς να ανταμειφθείς για την συνέπεια σου είναι απολύτως λογικό.
Τα νέα δεδομένα
Δεν μπορεί να γίνει διάκριση ανάμεσα στο λογικό και στο δίκαιο – ωστόσο πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ώστε κατά κάποιο τρόπο όλοι να είναι ευχαριστημένοι, και οι συνεπείς και οι ανθεκτικοί. Η δική μου εντύπωση είναι ότι η λίγκα με τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα βρίσκεται σε λάθος κατεύθυνση – κυρίως γιατί δεν λαμβάνει υπόψην της και τα δεδομένα που έχει δημιουργήσει στο ποδόσφαιρο της χώρας μας η οικονομική κρίση. Υπάρχουν ομάδες, όπως ο Πανιώνιος πχ, που έζησαν καταστάσεις πολύ δραματικής μετάβασης: η ομάδα του Κωνσταντίνου Τσακίρη που το 2010 είχε 36 παίκτες σε σχέση με τη σημερινή ομάδα έχει μόνο τις ίδιες φανέλες. Η θεαματική μεταβολή των οικονομικών δεδομένων και η φυγή του χρηματοδότη κάποιους (την ΑΕΚ, την ΑΕΛ κτλ) τους κατέστρεψε: ο Πανιώνιος αντίθετα άντεξε και σήμερα έχει σχεδόν νοικοκυρευτεί. Θα είναι παράλογο να μην ενθαρρυνθεί η προσπάθειά του – και τρομερά άδικο να ξαναβουλιάξει η ομάδα στην αβεβαιότητα. Αν ο Πανιώνιος δεν αδειοδοτηθεί όχι απλά δεν θα παίξει στα play off, αλλά θα χάσει και παίκτες των οποίων τα συμβόλαια λήγουν χωρίς να μπορέσει να τους τα ανανεώσει, αφού χωρίς άδεια μπορεί να κάνει μόνο μια μεταγραφή η ανανέωση παίκτη πάνω από 23 χρονών. Αν χάσει τον Διούδη, τον Οικονόμου, τον Κόρμπο κτλ κινδυνεύει μετά από μια θριαμβευτική χρονιά να είναι χειρότερος παρότι βελτίωσε τα οικονομικά του – πράγμα παράλογο.
Κάτι πρέπει ν αλλάξει
Κάποιος θα πει ότι με τον ίδιο παράλογο τρόπο αντιμετωπίστηκε πέρυσι κι ο ΠΑΣ και παλιότερα άλλοι κι άλλοι: δεν διαφωνώ. Αυτό που προτείνω είναι ν αλλάξει το καθεστώς αδειοδότησης ριζικά, δηλαδή να έχουμε δυο άδειες. Η μια θα αφορά τη συμμετοχή στα play off και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και για την έκδοσή της θα υπάρχει η ανάγκη πληρότητας των τωρινών δύσκολων ευρωπαϊκών κριτηρίων. Η άλλη θα αφορά τη συμμετοχή στη Σουπερλίγκα και το κριτήριο θα πρέπει να είναι η βελτίωση της προγενέστερης οικονομικής εικόνας σου: αυτή η δεύτερη δεν θα σου επιτρέπει να παίξεις στην Ευρώπη, αλλά θα σου εξασφαλίζει τη δυνατότητα να ανανεώσεις συμβόλαια, να πάρεις ελεύθερους παίκτες, να συνεχίσεις να βελτιώνεσαι, ώστε να μην διαλυθείς. Προσοχή όμως: αν δεν μπορείς να πάρεις ούτε αυτή τη δεύτερη άδεια γιατί μεγαλώνεις τα χρέη σου ή γιατί διαρκώς κοροϊδεύεις τότε δεν πρέπει να παίζεις στη Σουπερλίγκα. Σε αυτή την περίπτωση νομίζω ότι θα φτάσουμε σε κάτι που θα είναι και λογικό και δίκαιο. Κι ο νοικοκύρης θα επιβραβεύεται κι ο πληγωμένος μαχητής θα μπορεί να παλεύει κι ο απατεώνας θα μας αδειάσει τη γωνιά…