Σίγουρα ήταν μια σπουδαία νίκη, αλλά απλώς μια νίκη. Χαρακτήρα, νοοτροπίας και πίστης καθώς σε κανένα σημείο του παιγνιδιού, η Εθνική δεν παράτησε το πλάνο της. Μπορεί να τα έβαζαν οι Κροάτες από το τρίποντο, μπορεί η διαφορά να έφτασε στους 10, μπορεί να ήμασταν συνεχώς πίσω στο σκορ, αλλά ο Κατσικάρης και οι παίκτες του, συνέχιζαν να αγωνίζονται σύμφωνα με το σχέδιο. Χωρίς να εκβιάζουν επιθέσεις, προσπαθώντας με τις 21 ασίστ (11 περισσότερες από τους Κροάτες) να φτάνουν σε εύκολα καλάθια και να χτυπήσουν στις αδυναμίες των αντιπάλων. Χωρίς να χάσουν την ψυχραιμία τους σε κανένα σημείο, χωρίς να νοιώσουν πίεση από τον ενθουσιασμό του κοινού. Και πόσα ακόμα θα έβαζαν έξω από τα 6.75 διάολε;
Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος από το δυο στα δυο που πέτυχε η Ελλάδα. Για μένα δεν ήταν νίκη ψυχής, αλλά δουλειάς. Κι αν τα σπάσαμε από το τρίποντο (3 εύστοχα ο Σπανούλης και ένα ο Πρίντεζης σε συνολικά 20 προσπάθειες), είχαμε τα επιθετικά ριμπάουντ που μετρίασαν τη ζημιά. Και όταν τους βάλαμε πίεση, από τα μέσα της τελευταίας περιόδου, το ματς τελείωσε.
Το ότι αυτή η ομάδα διαθέτει ποιοτικούς, έμπειρους, με προσωπικότητα παίκτες, είναι ξεκάθαρο. Όσο ξεκάθαρο όμως, είναι το γεγονός ότι ακόμα και αυτοί, οι γεμάτοι τίτλους επαγγελματίες, γνωρίζουν πολύ καλά το ρόλο τους. Πραγματικά χαίρεσαι όταν ο Μπουρούσης δίνει συγχαρητήρια στον Σπανούλη για τα κρίσιμα καλάθια που έβαλε την ώρα που η μπάλα “έκαιγε” και την ίδια στιγμή ο Βασίλης, αναγνώριζε στους συμπαίκτες του ότι δέχονται χτυπήματα για να τον σκρινάρουν, ώστε να πάρει με κατάλληλες συνθήκες την μπάλα. Ομάδα, αλλά και μεγαλείο τεράστιων αθλητών, χωρίς ίχνος κακού εγωισμού.
Στα εξωαγωνιστικά δυο ήταν οι εικόνες που με σημάδεψαν. Η πρώτη τη στιγμή της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Και όσο σκέφτομαι ότι αν δεν επέμεναν συγκεκριμένοι άνθρωποι, όχι απλώς δεν θα αγωνιζόταν μαζί μας, αλλά θα χάναμε έναν Ελληνα, λόγω της απογοήτευσης που θα ένιωθε. Η δεύτερη αφορά στον Κώστα Παπανικολάου. Το πάθος του ξεχείλιζε καθ όλη τη διάρκεια του αγώνα. Μόνο τις στιγμές που αγωνίστηκε… δεν ήταν στα κάγκελα.
Ο κάθε αγώνας είναι μαραθώνιος. Αυτό έδειξε η Εθνική στα πρώτα δυο παιγνίδια της. Ανάλογα τον αντίπαλο, τη δυναμικότητα, τις δυσκολίες δημιουργείται το πλάνο. Και με βάση την επόμενη μέρα. Μαραθώνιος ο αγώνας 40 λεπτών, μαραθώνιος και το τουρνουά. Και στόχος είναι να φτάσουμε όσο πιο μακριά γίνεται…