Το βασικό, πέρα απ’ το γεγονός ότι η Εθνική κερδίζει, είναι ότι προσαρμόζεται στις συνθήκες και στα δεδομένα του εκάστοτε αντιπάλου. Τρία γκαρντ για να γυρίσει το προχθεσινό παιχνίδι με την Κροατία, με τον Σπανούλη να υπενθυμίζει στο τέλος ποιος είναι ο μεγαλύτερος killer της Ευρώπης. Διαφορετικά σχήματα και λογική απόψε απέναντι στην Γεωργία, με τον ηγέτη της Εθνικής να προσαρμόζεται ακαριαία απέναντι στις άμυνες ζώνης του Κοκόσκοφ, που ήθελε να τον αποκόψει απ’ τους υπόλοιπους, λειτουργώντας αποκλειστικά ως δημιουργός (5 ασίστ και μόλις δύο πόντοι με 2/2 βολές, χωρίς να επιχειρήσει ούτε ένα σουτ εντός πεδιάς).
Χρειάζονται δύο πράγματα για να λειτουργεί μια ομάδα σωστά κάνοντας τέτοιες τροποποιήσεις από παιχνίδι σε παιχνίδι: ποιότητα και προσωπικότητα απ’ την πλευρά των παικτών και μπόλικες ώρες δουλειάς μαζί με τους προπονητές. Για να είσαι έτοιμος να αλλάξεις modus operandi δεν πατάς απλώς ένα κουμπί.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την σκληράδα (πνευματική και σωματική) που επιδεικνύει η επίσημη αγαπημένη από το εναρκτήριο παιχνίδι – η οποία τόσο μας έλειψε τόσο το ’13 στη Σλοβενία, όσο και πέρσι στο νοκ άουτ παιχνίδι με τους Σέρβους – αποτελούν μια καλή βάση για τη συνέχεια.
Στον αυριανό τελικό του ομίλου απέναντι στην Σλοβενία θα χρειαστεί και πάλι ο Φώτης Κατσικάρης και οι συνεργάτες του να προβούν αλλαγές. «Σε αρκετά από τα σχήματα που χρησιμοποιεί ο Ζντοβτς, θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε πέντε σουτέρ, αφού η Σλοβενία έχει ψηλούς που απειλούν από μακριά», υπογράμμισε ο ομοσπονδιακός τεχνικός.
Με απόντα τον Γκόραν Ντράγκιτς, αλλά και χωρίς έστω έναν ψηλό υψηλής κλάσης, οι Σλοβένοι έχουν το μισό ταλέντο σε σχέση με το προ διετίας ραντεβού μας στην Λιουμπλιάνα, αλλά προσπαθούν να το αναπληρώσουν παίζοντας συγχρονισμένα και ομαδικά, με μια άμυνα που πολλές φορές υπερβαίνει τα όρια του φάουλ.
«Είναι η συνεπέστερη ομάδα του ομίλου αναλογικά με το ταλέντο της. Δεν χαρίζουν σε κανέναν τίποτα και έχοντας πλήρη επίγνωση των μειονεκτημάτων τους, προσπαθούν να τα καλύψουν όλοι μαζί», υπογράμμισε ο Κώστας Καϊμακόγλου.
Αρκετοί προβληματίστηκαν (και σε έναν βαθμό δικαιολογημένα) με την ευκολία με την οποία η Εθνική πέταξε στα σκουπίδια το +28 του ημιχρόνου. Επιτρέψτε μου να πω ότι παρακαλούσα να συμβεί. Είναι προτιμότερο να πας σε έναν τελικό με την αίσθηση ότι παραλίγο να βάλεις τον εαυτό σου σε αχρείαστους μπελάδες, παρά με τον αέρα της ομάδας που συνέθλιψε τον προηγούμενο αντίπαλό της με 30-35 πόντους διαφορά.
Όση ωριμότητα κι αν διαθέτουν οι διεθνείς μας, τις περισσότερες φορές η χαλάρωση έρχεται ενστικτωδώς. Καλύτερα λοιπόν στο δεύτερο ημίχρονο ενός σχεδόν τελειωμένου παιχνιδιού με τους Γεωργιανούς, παρά αύριο με τους Σλοβένους, που θα μπουν απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο με στόχο να μας πιάσουν απ’ τον λαιμό.
