Να τελειώσει η εσωστρέφεια

Εχω την πεποίθηση, για να μην πω τη βεβαιότητα, πως η πολυπόθητη ενότητα που όλοι θέλουν και όλοι επιθυμούν στον Αρη, δεν πρόκειται να επέλθει ποτέ! Είναι στο dna αυτής της ομάδας, να χωρίζεται σε παρατάξεις, να διχάζεται, να καταφεύγει συνεχώς σε ‘’δημοκρατικές’’ διαδικασίες για να επιβεβαιώνει τη διχόνοια.
 
Ο Αρης, έτσι έχει μάθει να πορεύεται, χρόνια τώρα και πολύ δύσκολα θα ξεφύγει απ΄ αυτό τα μοτίβο. Γι αυτό έφτασε, εδώ που έφτασε, γι αυτό ίσως να μην έχει πιάσει ακόμη πάτο, γι αυτό όλη η Ελλάδα ασχολείται με τα ευτράπελα και τα κακώς κείμενα τούτου του συλλόγου.     
 
Πιστεύω ακράδαντα, όμως, πως ακόμη κι αν δεν επιτευχθεί ενότητα, ακόμη κι αν οι διαφόρων ειδών ‘’συνιστώσες’’ εξακολουθούν να διαφωνούν μεταξύ τους (ακόμα και με τον ίδιο τους τον εαυτό), πως υπάρχει ελπίδα για μίνιμουμ συναίνεση, εφόσον τερματιστεί η εσωστρέφεια. Εφόσον, δηλαδή, ανακηρυχθεί, επιτέλους, ανακωχή. Προσέξτε, δεν μιλώ για ‘’σύμφωνο ειρήνης’’, αλλά απλά για μια υποτυπώδη ‘’ανακωχή’’.
 
Αυτή τη στιγμή, την ομάδα την έχει αναλάβει ο Θόδωρος Καρυπίδης. Με ότι καλό ή κακό κομίζει, αυτός είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θα πορευτεί ο Αρης το επόμενο χρονικό διάστημα. Υπάρχει, άραγε, τρόπος να αφεθεί να δουλέψει; Γίνεται να βγάλει τη χρονιά;
 
Εχω την αίσθηση πως το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση το κάνει η παράταξη Αρβανιτίδη. Ο μεγαλύτερος, ίσως, εχθρός, του Καρυπίδη. Αποφασίζοντας να μην προχωρήσει δικαστικά, προσφέρει υπηρεσίες στον σύλλογο. Τι νόημα θα είχε μια δικαστική δικαίωση, εάν δεν μπορείς να διοικήσεις με ηρεμία; Το ‘’διοικώ’’ ή ‘’κοουτσάρω’’ με μπράβους είναι κάτι που το έζησε ο Αρης και πράγματι δεν είναι ότι το καλύτερο.
 
Ας πράξουν όλοι το ίδιο. Ας βάλουν τα μαχαίρια στις θήκες, ας μην ασχοληθούν αν δεν συμφωνούν, ας μην στηρίξουν. Όμως, να μην πολεμήσουν. Να μην βάλουν τρικλοποδιές, να βάλουν τέρμα στην εσωστρέφεια. Το έχει ανάγκη ο Αρης…