Ας γυρίσει ο τροχός…

Πριν από ακριβώς ένα χρόνο (και κάτι…), τότε που άπαντες αμφιταλαντεύονταν με την εθελούσια συμμετοχή του Αρη στη Γ΄ Εθνική, διατύπωνα την άποψη πως η ομάδα δεν έχει ανάγκη μόνο τη διαγραφή των χρεών (εφόσον αυτός ήταν ο δρόμος που θα επέλεγε), αλλά και την επιστροφή τις νίκες. Εγραφα χαρακτηριστικά πως ο κόσμος θέλει να ξαναδεί τον Αρη να κερδίζει με μεγάλα σκορ (έστω αυτές τις ομάδες της κατηγορίας), να βάζει γκολ, να δει τα μικρά παιδιά να ανεμίζουν τα κασκόλ τους στον ουρανό του ‘’Κλ. Βικελίδης’’ με συχνότητα… ανέμου! Για να μπορέσει ο σύλλογος να ξαναπατήσει στα πόδια του, να αποκτήσει ξανά αυτοπεποίθηση, να αυτοεπιβεβαιωθεί μέσα από μια σειρά αγώνων, ανεξαρτήτου κατηγορίας και βαρύτητας.
 
Δυστυχώς, με όλα όσα συνέβησαν την περυσινή σεζόν, τίποτα από τα παραπάνω δεν συνέβη. Ο Αρης, έχανε από απίθανες ομάδες, αγκομαχούσε να κερδίσει στην έδρα του, έχανε μέρα τη μέρα την αξιοπιστία και τη σοβαρότητά του. Εστω και με τη… δεύτερη, αφού ήταν γραφτό της μοίρας, αυτό πρέπει να σταματήσει. Ας γυρίσει ο τροχός…
 
Ο Αναστόπουλος και οι παίκτες, οφείλουν τη φετινή σεζόν να δώσουν στην ομάδα κάτι από τη χαμένη της αίγλη. Οφείλουν να κερδίσουν μερικούς αγώνες με μεγάλα σκορ (επιμένω σ΄ αυτό γιατί έχει τη δική του σημασία), να προσφέρουν θέαμα στον κόσμο, να τον κάνουν να ξεχάσει το παρατεταμένο δράμα που ζει τα τελευταία χρόνια, παρατηρώντας το ποδοσφαιρικό τμήμα να μαραζώνει…
 
Πρέπει τα δίχτυα του ‘’Βικελίδης’’ να… τιναχτούν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της χρονιάς! Η ιαχή ‘’γκοοολ’’ να ακουστεί δεκάδες φορές… Είναι το ελάχιστο που μπορούν να προσφέρουν οι ποδοσφαιριστές του Αρη σ΄ αυτόν τον ταλαιπωρημένο, αλλά τόσο υπερήφανο κόσμο. Και τουλάχιστον το φετινό ρόστερ, είναι σίγουρο ότι μπορεί…
 
Υ.Γ: Συμφωνώ με τον Ρόβα. Παιχνίδια χωρίς κόσμο, όπως αυτό με την Κρύα Βρύση, είναι ξενέρωτα. Μετά την Καβάλα, υπάρχει το ματς με τον Ηρακλή Αμπελοκήπων, με κόσμο…