Ήταν όλοι εκεί. Οι άνθρωποι που ένωσαν όλη την Ελλάδα το καλοκαίρι του 2004, ήταν ξανά μαζί χωρίς να λείπει κανείς. Για πρώτη φορά από τότε έδωσαν το “παρών” και οι 23 ποδοσφαιρικοί μας “θεοί” υπό την καθοδήγηση του “στρατηγού” Ότο Ρεχάγκελ και του άμεσου συνεργάτη του, Γιάννη Τοπαλίδη.
Ήταν εκεί και εκείνος ο κόσμος ο αγνός, ο ποδοσφαιρικός. Ο κόσμος που αγάπησε αυτή την ομάδα και που ποτέ δεν την ξέχασε. Δεν ξέρω αν θα γέμιζε το ΟΑΚΑ, αλλά αυτοί οι δέκα χιλιάδες που βρέθηκαν στο γήπεδο του Απόλλωνα αποτελούν μια καλή βάση για το μέλλον.
Με τις γενιές φιλάθλων να μειώνονται δραματικά τα τελευταία χρόνια, είδα παιδάκια τα οποία ήταν αγέννητα το 2004 να “κυνηγούν” για ένα αυτόγραφο ποδοσφαιριστές που έχουν δει μόνο χάρτη στη βοήθεια της τεχνολογίας. Μόνο έτσι μπορούν να αγαπηθεί το ποδόσφαιρό μας ξανά.
Στην εξέδρα ήταν κόσμος γεμάτος ευγνωμοσύνη για την Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας που ένιωσαν την ανάγκη να πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εκείνους που το καλοκαίρι του 2004 δημιούργησαν γι’ αυτούς τις πιο γλυκές τους αναμνήσεις.
Ήταν εκεί και ο Φερνάντο Σάντος. Ο άνθρωπος που ανέλαβε τη μεγάλη ευθύνη της διαδοχής του Ότο Ρεχάγκελ και τα πήγε περίφημα. Το γνωρίσαμε κλειστό και αγέλαστο. Έγινε Έλληνας. Μας βοήθησε και βοηθήθηκε να γίνει κι αυτός πρωταθλητής Ευρώπης. Και μας διαφημίζει στα πέρατα του κόσμου.
Ήταν όμως εκεί και οι Πορτογάλοι φιναλίστ. Ήρθαν στην Ελλάδα για να γιορτάσουν μαζί με τους αντιπάλους τους (που δεν έχουν νικήσει ποτέ) την κατάκτηση του EURO μέσα στη χώρα τους. Έχοντας γνωρίσει δύο φορές την εντός έδρας ήττα μάλιστα. Στη μεγαλύτερη απογοήτευση της ζωής τους και όχι μόνο της καριέρας τους. Αυτό θα πει νοοτροπία. Σεβασμός και αυτοσεβασμός.
Ποδοσφαιρικός πολιτισμός.
