Από το τοπίο του απόλυτου… τίποτα σε παγωμένες παραλίες με την απορία τι κάνουν εκεί οι λουόμενοι και πόσο τυχεροί είμαστε για τις δικές μας στην Ελλάδα.
Από την πολωνική επαρχία των εξαιρετικών δρόμων, των κυκλικών πλατειών με κηπουρό για τα λουλούδια, στην πρωτεύουσα των τρελών οδηγών και του αλλοπρόσαλλου κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
Η δύναμη της συνήθειας πολλές φορές δημιουργεί σε τέτοιες αλλαγές την αίσθηση της… εικονικής πραγματικότητας.
Η ζέστη της Αθήνας δίνει τη θέση της στην ψύχρα στο όριο του… μπουφάν μετά από πτήση τριών ωρών. Η πρώτη αίσθηση σε οδηγεί σε σκέψεις χωριών που έχουν εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους και μόνο κάποιοι περίεργοι περαστικοί (όπως εμείς) κάνουν την εμφάνιση τους απασχολώντας το προσωπικό στα ελάχιστα ξενοδοχεία της περιοχής.
Όταν η πιο… extreme βόλτα σου είναι το super market βιώνεις με τη μια την εικονική – νέα – πραγματικότητα. Σημαντικότατη επίσκεψη. Το ίδιο με την αποστολή της δουλειάς μας, με δεδομένο ότι οι κουζίνες των ξενοδοχείων κλείνουν στις 7.30 και των εστιατορίων θα σου κάνουν χάρη στις 21.05. Κοινώς… αν δεν φροντίσεις εγκαίρως πείνασες!
Από την Αθήνα των 34ων (όταν φύγαμε) βαθμών στην Πολωνία των 22 την πρώτη ημέρα. Και από τους 22 ξαφνικά στους 32, που στην Πολωνία είναι καύσωνας. Την επόμενη μέρα πάλι 22. Τρέλα… κυκλοφορείς με κοντομάνικο στα πρώτα 500 μέτρα, έχεις μαζί σου μακρυμάνικο γιατί υπό σκιά η αίσθηση είναι εντελώς διαφορετική κι αν σκοπεύεις να μείνεις ώρες έξω παίρνεις και μπουφάν για να επιζήσεις από τη νυχτερινή αλλαγή θερμοκρασίας.
Νυχτερινή, τρόπος του λέγειν. Νυχτώνει 3-4 ώρες και κατά τις 4 το ξημέρωμα μπαίνει ο ήλιος από τις κουρτίνες σαν να πρέπει να ξεκινήσεις την μέρα σου… από την φάρμα όπως οι ντόπιοι στο βορειότερο τμήμα της χώρας.
Κουζίνα ουδεμία σχέση με τη δική μας, εξαιρετική σχέση με τις μύγες στα πιάτα και απάθεια, σαν να θέλουν να τις ταΐσουν. Κατοικίδια δηλαδή…
Κάνεις την…. καρδιά σου πέτρα (αν δεν πηγές σούπερ μάρκετ και το στομάχι σου από την πείνα) και προχωράς.
Περιμένεις τον πολιτισμό που έρχεται τις επόμενες ημέρες. Πρωτεύουσα είναι αυτή άλλωστε. Μπαίνεις σε ξενοδοχείο με τον στοίχο «take me home” να διαπερνά την ατμόσφαιρα. Μια μουτρωμένη ξανθούλα θεωρεί περιττό να σε καλωσορίσει και κάνοντάς σου… χάρη σου δίνει ένα δωμάτιο.
Ξεκουράζεσαι και φεύγεις για δουλειά μετά από δυο ώρες. «take me home” ξανά στα ηχεία της ρεσεψιόν η ξανθούλα.
Γυρίζεις αργά το βράδυ να ξεκουραστείς, μπαίνεις στο κτίριο και το “take me home” συνεχίζεται. Από τις 8 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ η ίδια ξανθούλα στη ρεσεψιόν. Με το ίδιο μονότονο και ελαφρώς καταθλιπτικό τραγούδι συντροφιά της. Καταλαβαίνεις γιατί δεν σου λέει καλημέρα…
Βγαίνεις στον δρόμο να οδηγήσεις και ανακαλύπτεις νέο κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Προσπαθείς να διασχίσεις κάθετα δρόμο όπως η Μεσογείων και βάζοντας πρώτη ανακαλύπτεις ότι το ίδιο πράσινο με το δικό σου ανάβει στο αντίθετο ρεύμα του κεντρικού δρόμου που έχει προτεραιότητα. Ξεχαστήκαμε; Γίναμε! Συγκρουόμενα σε real time. Οδηγείς τηρώντας όριο ταχύτητας 80 και σε προσπερνά ο μέσος Πολωνός οδηγός με 150. Και στο βάθος πιστόλι σημαδεύει. Αυτοί ή καταθέτουν μισθούς σε πρόστιμα η… σβήνουν κλήσεις!
Έχοντας καταφέρει να επιζήσεις από την οδική… ζούγκλα της πρωτεύουσας, την απίστευτη κίνηση στα περίχωρα της (που να έμενες και στο κέντρο) γυρίζεις ήρεμος (νομίζεις…) να ξεκουραστείς. Με τον γνώριμο σκοπό να μην έχει αλλάξει για δεύτερο συνεχόμενο 24ωρο και τη σκέψη σου να ταξιδεύει αυτόματα… “take me home” να μη το ακούω άλλο!