Ο στόχος

Δεν – θα έπρεπε να – υπάρχουν πολίτες β κατηγορίας.
Μπροστά στο χάρισμα της ζωής δεν – θα έπρεπε να – υπάρχουν συμφέροντα.
Καμία ιδεολογία δεν – θα έπρεπε να – χωρίζει ζωές.
Δεν – θα έπρεπε να – υπάρχουν στρατόπεδα την ώρα που απλώνεις το χέρι σου.
Δεν – θα έπρεπε να – υπάρχουν λόγια, την ώρα του πόνου, του σεβασμού.
Πάντα η σιωπή, τέτοιες στιγμές, – θα έπρεπε να – κάνει θόρυβο, μεγαλύτερο των λέξεων.
Δεν – θα έπρεπε να – υπάρχουν σενάρια συνωμοσίας.
Δεν – θα έπρεπε να – έχει γεννηθεί ο άνθρωπος που τα ξέρει όλα.
Με αφορμή ή αιτία καμία θρησκεία, δεν – θα έπρεπε να – πανηγυρίζουν πάνω από πτώματα.
Δεν – θα έπρεπε να – υπάρχουν ψυχές που να φοβούνται να ζήσουν.
Δεν – θα έπρεπε να – υπάρχουν ψυχές που δεν μπορούν να απολαύσουν τη ζωή.
Δεν – θα έπρεπε να – ξεχνάει κανείς.
Το πάθος – θα έπρεπε να – εκφράζεται δημιουργικά και όχι καταστροφικά.
Δεν – θα έπρεπε να – υπάρχει κανένας λόγος που να οδηγεί στο να σκοτώσεις έναν συνάνθρωπο σου.
Δεν – θα έπρεπε να – υπάρχει κανένας λόγος που να δικαιολογεί καμία τέτοια συμπεριφορά.
Δεν – θα έπρεπε να – υπερτερεί το μίσος της αγάπης. Άλλη ζωή δημιουργούν οι δυο κατευθύνσεις.
Δεν – θα έπρεπε να – κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας, αλλά να συμμεριζόμαστε τη ματιά του άλλου, οχι για να τη δικαιολογήσουμε, να ταυτιστούμε ή να διαφωνήσουμε, απλώς για να τον αντιληφθούμε.
Θα έπρεπε να – είναι αυτονόητο ότι η δική μας γνώμη δεν είναι η σωστή και των υπολοίπων η λάθος, αλλά απλώς η δική μας.
Θα έπρεπε να – είναι υπεραρκετό να καταλαβαίνεις τον άλλον.
Ζούμε όλοι στο κόσμο αυτόν και δεν – θα έπρεπε να – είμαστε αντίπαλοι.
Θα έπρεπε να – είναι αυτονόητο ότι συμπαθούμε ή θαυμάζουμε ή ταυτιζόμαστε με “αντίπαλα” πράγματα, πρόσωπα και πως από την στιγμή που αγαπάμε το ένα δε σημαίνει ότι μισούμε το άλλο.
Ζούμε όλοι στον κόσμο αυτόν και δεν – θα έπρεπε να – ασκούμε κριτική, αλλά μέσα από τη συζήτηση προσπαθούμε να δημιουργήσουμε νέα ερεθίσματα στους συνανθρώπους μας.
Σκοπός της συζήτησης δεν – θα έπρεπε να – είναι η επιβολή της γνώμης μας.
Στο τέλος της ημέρας, όλοι, – θα έπρεπε να – θυμόμαστε πως δυτικοί και μη, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, ισλαμιστές και άθεοι, αριστεροί και δεξιοί, ισχυροί και “ακόλουθοι”, τον ίδιο κύκλο ζωής κάνουμε.
Ο κύκλος ζωής – θα έπρεπε να – εξαρτάται από το μέσα μας, το είναι μας, τη ψυχή μας και οχι το που γεννηθήκαμε, πόσα χρήματα έχουμε και πόσο ισχυροί γινόμαστε.
Δεν – θα έπρεπε να – υπερτερεί το εγώ.
Δεν – θα έπρεπε να – αφήνουμε το εγώ των άλλων να κυριαρχεί στον πλανήτη.
Θα έπρεπε να – αντιλαμβανόμαστε πως η δύναμη μας είναι μεγαλύτερη όταν υπάρχουν δεμένα χέρια και όχι όταν τα χέρια κόβονται.
Ας μετριάσουμε τον φανατισμό μας, είναι μια καλή αρχή.
Ή όπως λένε οι Πάνος και Κωστής…

Το ύφος μου λίγο χαμένο λίγο μελαγχολικό
ίσως να φταίει αυτός που φταίει ίσως να φταίω πάλι εγώ
ίσως εγώ κι αυτός που φταίει να ‘χουμε κάτι τις κοινό
ίσως να φταίμε και οι δυό μας ίσως κανένας απ’ τους δυό.
Θέλω όταν φταίω να το λέω να μπορώ να αντιληφθώ
πως άμα κλαίω όταν δε φταίω ίσως να φταίω και λίγο εγώ.