Θα αρχίσω ανάποδα. Από το τέλος. Πείτε μου έναν λόγο που ενώ η ομάδα είναι μπροστά στο σκορ 2-1, το μάτς είναι στο 93ο λεπτό και οι ποδοσφαιριστές της να βρίσκονται σχεδόν όλοι στην επίθεση για να πετύχουν τρίτο γκολ; Κανένας λόγος δεν υπάρχει. Κι όμως ο Πανιώνιος το κατάφερε. Η αφέλεια σε όλο της το μεγαλείο.
Με μόλις τρεις αμυντικούς στα μετόπισθεν και τη μπάλα σχεδόν έξω από την περιοχή του Ατρόμητου, οι “κυανέρυθροι” από λάθος του Μπραχίμι (ο οποίος ούτε που μπήκε στον κόπο να κυνηγήσει τον αντίπαλό του) έφαγαν κόντρα επίθεση και δέχθηκαν την ισοφάριση, πετώντας στα σκουπίδια μια σπουδαία εμφάνιση και ένα πολύτιμο “τρίποντο”.
Ο Πανιώνιος μετά από αρκετό καιρό έπαιξε και πάλι ωραίο, κυριαρχικό ποδόσφαιρο. Ο Μιχάλης Γρηγορίου “κλείδωσε” όλα τα ατού του Ατρόμητου, με τον Νταμίρ Κάναντι να ψάχνει αλλά να μην βρίσκει λύσεις για 65 λεπτά.
Ο τεχνικός του Πανιωνίου εγκλώβισε τον Αμρ Ουάρντα, ο οποίος πέραν της φάσης του γκολ δεν πρόσφερε τίποτα στον Ατρόμητο, ενώ και ο Ούμπιδες ήταν μαρκαρισμένος στενά με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κυκλοφορία και ρυθμός στο παιχνίδι των φιλοξενούμενων. Ένας Ατρόμητος εντελώς αποκομμένος.
Τακτικά ο Πανιώνιος ήταν άψογος. Και σ’ αυτό για μένα βοήθησαν δύο παίκτες. Αρχικά ο Μανώλης Σιώπης, ο οποίος με την παρουσία του στη μεσαία γραμμή πρόσθεσε ενέργεια και ασφάλεια στα μετόπισθεν, με τον Παναγιώτη Κόρμπο να έχει σημαντική βοήθεια από τον “κοντό”, αφού στα προηγούμενα ματς έτρεχε μόνος του.
Ο άλλος είναι ο Φιορίν Ντουρμισάι. Ο Αλβανός επιθετικός ταλαιπώρησε πολύ τους Ρισβάνη και Καρασαλίδη. Έδωσε πολλές “μάχες”, κράτησε μπάλα, μοίρασε πάσες, βοήθησε στο να βρουν χώρους οι Μασούρας και Σπιριντόνοβιτς. Έκανε όλα όσα δεν έκαναν στα προηγούμενα παιχνίδια Νίλσεν και Γεσίλ μαζί.
Σίγουρα είναι άδικο για Νίλσεν και Μπραχίμι να πέφτει το… ανάθεμα πάνω τους, αλλά η είσοδός τους στον αγωνιστικό χώρο περισσότερο αποδιοργάνωσε τον Πανιώνιο, παρά του πρόσφερε ανάσες και εξυπνάδα στο παιχνίδι.
Σημαντικός στο τακτικό κομμάτι και ο Σαββίδης, ο οποίος όταν αντικαταστάθηκε (αναγκαστικά) χάθηκε και η τελευταία ισορροπία που υπήρχε στη λειτουργία της ομάδας. Το 2-2, θα συμφωνήσω με τον Γρηγορίου, με βάση την εικόνα του Πανιωνίου και τον τρόπο που ήρθε, είναι σαν ήττα για την ομάδα της Νέας Σμύρνης.
Τίποτα δεν τελείωσε όμως. Η “μαχη” για την πεντάδα θα κρατήσει μέχρι το τέλος. Και ο Πανιώνιος που υπερτερεί στην ισοβαθμία του Αστέρα Τρίπολης, έχει στην έδρα του την Ξάνθη και τον Παναθηναϊκό. Με νίκες σ’ αυτά τα δύο ματς η 5η θέση δύσκολα θα του ξεφύγει. Οπότε, στο τέλος της μέρας, μικρό το κακό. Δεν χάθηκε τίποτα.
Σχετικά με τις μεμονωμένες αποδοκιμασίες προς το πρόσωπο του Μιχάλη Γρηγορίου είναι, επιτρέψτε μου, γελοίες. Μιλάμε για έναν προπονητή που ανέλαβε το περασμένο καλοκαίρι, έχει μια ομάδα με τα περισσότερα ματς, με τραυματισμούς πολλών βασικών παικτών για μεγάλο διάστημα, αποχωρήσεις ποδοσφαιριστών που βοήθησαν σημαντικά πέρυσι τον Πανιώνιο, κι όμως έχει καταφέρει να έχει τους “κυανέρυθρους” στην 5η θέση πέντε αγωνιστικές πριν το φινάλε. Τι άλλο να έκανε δηλαδή; Να την πήγαινε για πρωτάθλημα; Αυτό δυστυχώς για τον Πανιώνιο δεν μπορεί να συμβεί. Φέτος τουλάχιστον και μ’ αυτά τα προβλήματα.
Άραγε, αν ο Πανιώνιος καταλάβει τελικώς το ευρωπαϊκό εισιτήριο για τρίτη διαδοχική χρονιά, όλοι αυτοί που θα κρυφτούν;
ΥΓ: Για τη φάση του Νίλσεν, ο οποίος θα μπορούσε να αλλάξει εντελώς την κουβέντα σκοράροντας το 3-1 δεν μπορείς να πεις και πολλά…