Το απόφθεγμα του τίτλου ανήκει στον Λετονό Μίχαελ Ταλ, παγκόσμιο πρωταθλητή σκακιού το διάστημα 1960-1961, αποκαλούμενο και «Μάγο της Ρίγα» για τον επιθετικό όσο και ευφάνταστο τρόπο παιχνιδιού του. Ταυτόχρονα θα μπορούσε να είναι το κυρίαρχο συμπέρασμα που προκύπτει μετά από δύο ημέρες αγωνιώδους, συναρπαστικής και εν τέλει επωφελούς για τα ελληνικά χρώματα δράσης στην τελευταία αγωνιστική της Ευρωλίγκας.
Αυτοί που φρόντισαν να ορίσουν τη μοίρα τους βγήκαν κερδισμένοι, μακριά από σενάρια, συνομωσιολογίες και… μπισκότα. Άλλωστε, κανείς δεν έμαθε να κερδίζει χάνοντας. Αυτό δεν σημαίνει πως οι ήττες απουσιάζουν από το πρόγραμμα ή ότι το απόφθεγμα του Ρικ Πιτίνο (οι ήττες είναι σαν το λίπασμα, βρωμάνε, αλλά κάνουν καλό) δεν έχει εφαρμογή. Το ζήτημα είναι πάντα στην κατανόηση τους, όπως η Ιστορία έχει σιχαθεί να διδάσκει.
Οι ομοιότητες είναι διαβολικά πολλές για να μπορεί κανείς να τις αγνοήσει.
Πέρσι τέτοιον καιρό η αδιάφορη Ζάλγκιρις κέρδιζε εκτός έδρας τη Μπασκόνια, την έστελνε πάνω στην ΤΣΣΚΑ και ταυτόχρονα τον Παναθηναϊκό πάνω στην Φενέρ, έστω με πλεονέκτημα έδρας για τους πράσινους. Φέτος η επίσης αδιάφορη βαθμολογικά Ζάλγκιρις κέρδισε εκτός έδρας τον Ολυμπιακό και έδωσε πλεονέκτημα έδρας στον Παναθηναϊκό, αφαιρώντας το από τη Ρεάλ.
– Πέρσι ο Ολυμπιακός έκλεινε την κανονική περίοδο με τρεις σερί ήττες και τέσσερις στα τελευταία πέντε παιχνίδια. Φέτος οι συνεχόμενες αποτυχίες ήταν δύο, αλλά με 1/5 και πάλι στο φινάλε.
– Πέρσι ο Παναθηναϊκός έπαιζε επίσης εκτός έδρας στο φινάλε της regular season, στο Τελ Αβίβ απέναντι στη Μακάμπι. Υπέφερε για ένα ημίχρονο (42-32), ανασκουμπώθηκε και κέρδισε εύκολα στο τέλος (61-81). Αν δεν κέρδιζε εκεί, δεν θα είχε το πλεονέκτημα. Φέτος οι «πράσινοι» ταλαιπωρήθηκαν στο Μιλάνο (55-42), αλλά τα κατάφεραν με in extremis τρόπο στην παράταση.
– Η Μπασκόνια έχασε εντός έδρας από αδιάφορο αντίπαλο και πάλι. Πέρσι Ζάλγκιρις, φέτος Εφές.
Στο τέλος της ημέρας, το παιχνίδι βρήκε τρόπο να ανταμείψει αυτούς που έκαναν τα περισσότερα.
-Την ΤΣΣΚΑ γιατί ήταν η ποιοτικότερη, πληρέστερη, γρηγορότερη και πιο μοντέρνα ομάδα της διοργάνωσης, χάρμα ιδέσθαι.
-Την Φενέρμπαχτσε που ήταν ο Ολυμπιακός του 2016-17. Σκληρή στα όρια του αδιαπέραστου, πνευματικά σταθερή, χωρίς εκρήξεις ή μαύρες τρύπες.
– Τον Ολυμπιακό που βρήκε τρόπο να απορροφά τους κραδασμούς που έφεραν οι τραυματισμοί και την προσωπικότητα να κερδίσει όλα τα ντέρμπι που χρειαζόταν για να καλύψει τις αστοχίες: το 6-2 απέναντι σε ΤΣΣΚΑ, Φενέρ, Παναθηναϊκό και Ρεάλ δεν είναι μικρό πράγμα.
– Τον Παναθηναϊκό που κράτησε την ψυχραιμία του στον δύσκολο διάστημα ως τα μέσα Μαρτίου, κατάφερε να εγκολπώσει ξανά στις τάξεις του τον Μάικ Τζέιμς και κυνήγησε ως το τέλος αυτό που έμοιαζε δύσκολο να συμβεί. Κυρίως όμως φρόντισε να συνηθίσει ξανά τον οργανισμό του στη νίκη.
-Στη Ρεάλ, που έδειξε αξιοθαύμαστη αντοχή στα χτυπήματα τραυματισμών που την κυνήγησαν φέτος. Δύσκολα μπορεί να παραδεχτεί οποιοσδήποτε με madridismo DNA πως η 5η θέση συνιστά επιτυχία, αλλά αυτή ήρθε στις λεπτομέρειες και στις καραμπόλες. Δύο ήττες του Ολυμπιακού στην παράταση την έφεραν, μαζί και η αδυναμία της Ρεάλ να μετατρέψει το Palacio σε φρούριο στα ραντεβού της άνοιξης με Ολυμπιακό και Φενέρ (0/2).
– Στη Ζάλγκιρις, που βάσει αριθμών και όχι μόνο είναι η πιο βελτιωμένη ομάδα της φετινής Ευρωλίγκας. Βελτίωσε το ρεκόρ της κατά τέσσερις νίκες (18-12 φέτος, 14-16 πέρσι), την κατάταξη της κατά τέσσερις θέσεις (10η πέρσι, 6η φέτος), κέρδισε 7 εκτός έδρας ματς (Μπαρσελόνα, Φενέρ, Ολυμπιακός ανάμεσά τους), ανέδειξε τον καλύτερο προπονητή της φετινής σεζόν, πολύ μακριά από τον δεύτερο. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς πως είναι εύκολο να κάνεις όλα τα παραπάνω με ακριβότερο παίκτη τον βετεράνο Παούλιους Γιανκούνας, που αμείβεται με 600.000 ευρώ τον χρόνο.
-Στην Μπασκόνια, που από περίγελος του πρώτου μήνα μετατράπηκε ξανά στην πολεμική μήχανή που άπαντες σέβονται και υπολογίζουν. Το αγχωτικό και αποτυχημένο φινάλε απέναντι στην Εφές δεν μειώνει σε τίποτα την φετινή προσπάθεια των Βάσκων που βρήκαν στο πρόσωπο του Μαρτίνεθ έναν κανονικό προπονητή και σε αυτό του Σενγκέλια τον ηγέτη που όλες οι ομάδες έχουν ανάγκη. Στην Φερνάντο Μπουέσα Αρένα, εκεί που οι πλανήτες συχνά ευθυγραμμίζονται, κονιορτοποιήθηκαν φέτος Ρεάλ και Ολυμπιακός.
-Στην Χίμκι, που κόντρα στα σύνδρομα νεοπλουτισμού και μεγαλομανίας που συχνά απασχολούν τους Ρώσους διοικούντες έκανε μια καλή χρονιά, χωρίς να αρνείται κανείς πως μπορούσε και καλύτερα. Αλλά ο Σβεντ δεν θα γίνει ποτέ Ντιλέινι, ούτε και ο Τόμας μοιάζει με τον Ράντολφ. Ο Γκιλ θα πάρει τις περισσότερες ψήφους στην κούρσα για τον ρούκι της σεζόν, αλλά η αλήθεια είναι πως το στοίχημα ήταν ο Ρόμπινσον. Χωρίς αυτόν, ο Μπαρτζώκας δεν μπορούσε να δώσει πολλές διαστάσεις στο παιχνίδι, ειδικά με έναν τόσο συμβατικό πλέι-μέικερ όπως ο Μάρκοβιτς.
Ώρα για playoffs. Η ΤΣΣΚΑ δεν φοβάται την συμπατριώτισσα, ούτε και η Φενέρ τους Βάσκους, όμως και οι δύο ξέρουν ότι πρέπει να κατευνάσουν τη δίψα του αουτσάιντερ. Ο Παναθηναϊκός καλείται να βάλει τους πλάγιους του στην εξίσωση και να δείξει ότι έμαθε από το περσινό μάθημα. Ο Ολυμπιακός να αποδείξει πως όταν είναι πλήρης, δεν υπάρχουν πολλές ομάδες που μπορούν να τον ανταγωνιστούν σε σκληράδα και αυταπάρνηση. Η Ρεάλ δεν θέλει να αποχαιρετήσει τον Ντόντσιτς τόσο νωρίς, όχι χωρίς να του δώσει μια ευκαιρία να πάρει το αίμα του πίσω για το περσινό… τζούφιο F4. Μαζί να δείξει πως οι γρατζουνιές που της άφησαν οι κακουχίες της φετινής σεζόν θα της χρησιμεύσουν μακριά από τη Μαδρίτη. Ο Σάρας νιώθει τα μάτια του να γυαλίζουν όπως κάθε φορά που έρχονταν τα νοκ άουτ και οι παίκτες του έχουν πιστέψει από καιρό τα λόγια του ηγέτη.
Η καλύτερη πορτοκαλί εποχή του χρόνου έφτασε.