Δεν είμαι σίγουρος αν ο Νικ Καλάθης έχει χρησιμοποιήσει την Lacuna, Inc για να σβήσει όλες τις αναμνήσεις του από τα playoffs των τελευταίων δύο ετών, όπως ακριβώς έκανε η Κλέμεντάιν στην «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» του Μισέλ Γκοντρί. Ίσως. Άλλωστε οι φετινές εμφανίσεις του 29χρονου πόιντ-γκαρντ, αυτές που οδήγησαν στην χθεσινή παράσταση, δεν έχουν σχέση με κανένα από τα υπόλοιπα χρόνια της καριέρας του.
Έχοντας ταλαιπωρηθεί από τους Άνταμς – Τζέιμς το 2016 και μη βρίσκοντας τρόπο να τελειώνει καν τα παιχνίδια απέναντι στη Φενέρ το 2017, ο Νικ μπήκε στα φετινά playoffs με τον αέρα του καλύτερου floor general της διοργάνωσης, έχοντας ήδη ρεκόρ με το όνομα του σε απόλυτο αριθμό ασίστ σε μία σεζόν (220), υψηλότερο μέσο όρο ασίστ σε κανονική περίοδο (8.2), μεγαλύτερο αριθμό double-double πόντων/ασίστ σε μία σεζόν (10). Αλλά το ερώτημα παρέμενε μετέωρο: μπορεί να είναι το ίδιο επιδραστικός στην τελική ευθεία για το Final-4; Δεν είναι προσβλητικό να αναρωτιέται κανείς, αν δεν το έχει δει να συμβαίνει.
Εδώ που τα λέμε, το ερώτημα παραμένει παρά τους 11 πόντους, τις 16 ασίστ, την ισοπέδωση της Ρεάλ και το ντελίριο ενθουσιασμού που σκόρπισε στους φίλους του Παναθηναϊκού Superfoods. Όσα κοσμητικά κι αν ταιριάζουν γύρω από το 95-67 της Τρίτης, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το 1-0. Το μεσημέρι της Τετάρτης ο Πάμπλο Λάσο έλεγε πως «μπορούμε να μιλάμε για ώρες για το τι πήγε στραβά» και ο Λούκα Ντόντσιτς επαναλάμβανε το χιλιοειπωμένο «δεν έχει σημασία αν χάσεις με 1 πόντο ή με 30, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο».
Αυτό που μαζί απαντήθηκε και επιβεβαιώθηκε είναι πως ο ομογενής γκαρντ είναι στην καλύτερη φόρμα της καριέρας του. Σε αυτό τον συνδυασμό ωριμότητας, αυτοπεποίθησης, ηγετικών χαρακτηριστικών και σωματικής αρτιότητας που τον μετατρέπουν σε πολυτέλεια για το επίπεδο της Ευρωλίγκας, αφού δεν βλέπω το λόγο γιατί δεν θα μπορούσε να είναι στο second unit του Γιάννη στο Μιλγουόκι. Από αυτή εδώ τη γωνία έχει εκφραστεί ο θαυμασμός για τον τρόπο που κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους, αλλά και ο προβληματισμός μετά την εικόνα του στην περσινή σειρά απέναντι στην Φενέρμπαχτσε. Το γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή ο Νικ έχει γύρω του την ομάδα που θέλει προκειμένου να αναδείξει όλα τα ταλέντα του: ο Παναθηναϊκός πλημμυρίζει από αθλητικότητα, πολυμορφικότητα, ταχύτητα και επιθετικό ταλέντο.
Ουσιαστική κριτική δεν μπορεί να γίνει για ένα αγώνα «που τελείωσε σε 10 δευτερόλεπτα», όπως είπε με δόση υπερβολής αλλά εξαιρετικά εύστοχα ο Πάμπλο Λάσο. Το τεχνικό επιτελείο των «πράσινων» ήταν προφανώς ευτυχισμένο με αυτά που είδε στο παρκέ, αλλά δεν παρέλειπε να προσθέσει πως «όλα είναι εύκολα όταν σου πιάνουν τα πάντα».
Αυτό φυσικά δεν αφαιρεί τα εύσημα που δικαιωματικά ανήκουν στην διοίκηση και τον προπονητή της ομάδας που αποφάσισαν να παίξουν το χαρτί του Μάικ Τζέιμς. Σε μια κλασική κίνηση υψηλού ρίσκου μεταξύ κινδύνου και ανταμοιβής, ο Τσάβι Πασκουάλ είδε στη μετακόμιση του Τζέιμς στο «2» τον ιδανικό περιφερειακό συνδυασμο και είχε την υπομονή και την πίστη για να τον στηρίξει. Με τον νεοφερμένο Αμερικανό να έχει ξεσκουριάσει για τα καλά και να παίζει πιο ώριμα από ποτέ και τον Νικ σε εξωγήινη κατάσταση, ο Παναθηναϊκός μοιάζει με μποξέρ που ζαλίζει το αντίπαλο με τον πιο βασικό συνδυασμό ντιρέκτ. Το «ασόδυο», ή αμερικανιστί το «1-2 punch» συνδυάζει αφόρητη πίεση στη μπάλα και επιλογές για πίεση σε όλο το γήπεδο με κίνηση στην επίθεση και καταστάσεις transition/αιφνιδιασμού που μπορούν να προσφέρουν περισσότερους από 15-20 πόντους ανά ματς. Κάπως έτσι δείχνει να παίρνει απάντηση και το περιβότητο ερώτημα της συνύπαρξης των δύο, γύρω από το οποίο είχα εκφράσει σοβαρές αμφιβολίες. Αντί να φοβηθεί – και όχι αδικαιολόγητα – ότι η χημεία θα διαταραχθεί επικίνδυνα Φλεβάρη μήνα, ο Πασκουάλ πήρε το ρίσκο, βρήκε τον τρόπο και τώρα απολαμβάνει τα οφέλη.
Το φάντασμα του Στόουνρουκ, του Σάτο και των υπόλοιπων μαχητών της Σιένα θα πλανάται πάνω από το Μαρούσι ως το βράδυ της Πέμπτης. Η Ρεάλ θα θυμώσει, θα ανασκουμπωθεί, θα αντιδράσει. Το ζήτημα είναι να μην περισώσει τίποτα παραπάνω από το γόητρο της όταν το ρολόι σημάνει μεσάνυχτα Πέμπτης.