Την ώρα που οι παίκτες του Μάρκο Σίλβα “έκρυβαν” την μπάλα στο πρώτο ματς κυπέλλου, σκορπίζοντας με 5-0 τον Αστέρα Τρίπολης στο Καραϊσκάκη, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού διαδήλωναν έξω από το σπίτι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Κυψέλη για το κλείσιμο της “θύρας 13” από τον Σταύρο Κοντονή.
Είναι ακριβώς η εικόνα των μεγάλων αντιθέσεων για την Ελλάδα του 2016 που βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της νεότερης ιστορίας της. Και αναφέρομαι στην κρίση χρέους, αλλά και των προσφυγικών ροών που είναι έτοιμες να… πνίξουν τη χώρα με τις ευλογίες της ΕΕ.
Διότι όπως η Ευρώπη εθελοτυφλεί και σχεδόν δεν αναγνωρίζει ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και ευρωπαϊκά σύνορα, έτσι και η ποδοσφαιρική Ελλάδα δείχνει να αγνοεί ότι ο Παναθηναϊκός είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της.
Δεν έχει κανένα νόημα να σταθώ (για μια ακόμα φορά) στον κατασταλτικό νόμο Κοντονή, ο οποίος αφού διαπίστωσε ότι το κράτος και η αστυνομία δεν μπορούν να δράσουν όπως πρέπει με τις κάμερες των γηπέδων, τα τουρνικέ και τα ονομαστικά εισιτήρια, αποφάσισε να βάλει τις ίδιες τις ομάδες σε ρόλο χωροφύλακα εξοντώνοντάς τες οικονομικά.
Όχι πως οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι άμοιροι ευθυνών. Το αντίθετο. Όταν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στο μάτι του κυκλώνα οφείλεις να είσαι δύο φορές πιο προσεκτικός. Αλλά εκείνοι δεν φρόντισαν γι αυτό.
Όπως δεν φρόντισαν να απομονώσουν κι εκείνους που έριξαν τις καταστροφικές για την ομάδα τους φωτοβολίδες στο ντέρμπι που δεν έγινε ποτέ, ώστε να συμβάλλουν στην εκκαθάριση των άτακτων της εξέδρας.
Και οι ίδιοι άνθρωποι διαδηλώνουν πλέον κατά του Κοντονή και χθες κατά του Τσίπρα.
Αυτή είναι φυσικά η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη έχει να κάνει με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Κι αυτό οι φίλοι του Παναθηναϊκού (και άλλων ομάδων) θεωρούν ότι έχει χαθεί προ πολλού. Και πως η δικαιοσύνη δεν δρα με τον τρόπο που θα έπρεπε για να κλείνει σιγά σιγά τις εκκρεμότητες που έχουν χτυπήσει την πόρτα της.
Και όσο αυτή η κατάσταση σέρνεται και παραμένει υπό διερεύνηση και άρα υπό αμφιβολία, τόσο θα συντηρείται και το άλλοθι για νέες αντιδράσεις, πολλές φορές και εκτός ορίων.
Αν η δικαιοσύνη είχε κλείσει τα ανοιχτά μέτωπα στο ποδόσφαιρο (είτε έτσι, είτε αλλιώς), ουδείς θα μπορούσε να πει το παραμικρό για “εγκληματικές οργανώσεις” και “μέλη συμμοριών” που διαμορφώνουν κλίμα υπέρ του ενός ή του άλλου και θα ασχολούνταν μόνο με την εικόνα των ομάδων του Στραματσόνι, του Σίλβα, του Πογέτ και του Τούντορ στο χορτάρι.
Εκτός κι αν έχουν δίκιο οι κάθε είδους συνωμοσιολόγοι που ισχυρίζονται ότι κάθε φορά που μία κυβέρνηση θέλει να στρέψει αλλού το ενδιαφέρον των πολιτών, ο πιο πρόσφορος τρόπος να το πετύχει είναι να χρησιμοποιήσει το λαοφιλές άθλημα του ποδοσφαίρου!
Ναι, αλλά παράγοντες – επιχειρηματίες όπως οι Μαρινάκης, Αλαφούζος, Μελισσανίδης και Σαββίδης θα έπρεπε και να το γνωρίζουν και να έχουν πάρει τα μέτρα τους.
Διότι το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικότερα είναι κι αυτά πολιτική ανόητε!
