Δεν είναι και εύκολο να κερδίσει κανείς σε τρεις μέρες ΑΕΚ και Παναθηναϊκό με την ίδια εντεκάδα. Είναι ακόμα πιο δύσκολο να είσαι αήττητος σε τέσσερα ματς κόντρα στους θεωρητικά μεγάλους (με Παναθηναϊκό μέσα-έξω, με ΠΑΟΚ έξω, με ΑΕΚ μέσα). Ο Ατρόμητος μεγαλώνει όταν παίζει κόντρα σε πιο ποιοτικούς αντιπάλους. Μοιάζει σαν δεδομένο αυτό, ειδικά την φετινή σεζόν.
Μεγάλο μερίδιο για την εικόνα της ομάδας στα τελευταία ματς έχει ασφαλώς και ο Τραϊανός Δέλλας, ο οποίος εφόσον δεν έχει δουλέψει την ομάδα σε προετοιμασία, προσπαθεί μέσα από τα ίδια τα παιχνίδια να βρίσκει λύσεις, να δουλεύει συστήματα και να αξιοποιεί ρόλους. Η τελευταία αλλαγή που έχει κάνει στην ομάδα και που φαίνεται πως παγιώνεται είναι η αλλαγή που έκανε στο ημίχρονο του αγώνα της Τούμπας. Τί έκανε;
Έβγαλε τον Ούμπιντες από τα άκρα της επίθεσης και τον έφερε μέσα στο πλευρό του Πολ Κεϊτά. Δημιούργησε έτσι ένα δίδυμο αμυντικών μέσω με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ένας ψηλός, δυνατός που όμως ξέρει να κρατά και μπάλα. Κι ένας κοντός, από τους καλύτερους παίκτες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα στο δημιουργικό κομμάτι ενός παιχνιδιού, τον Χαβιέ Ούμπιντες.
Αυτό που δεν ξέρει ο πολύς κόσμος είναι ότι ο Δέλλας δεν ήρθε αδιάβαστος στον Ατρόμητο. Πριν καν αναλάβει την ομάδα είχε διακρίνει ότι στον φετινό Ατρόμητο το δίδυμο Ουσέρο-Γοδόι είναι ένα δίδυμο με ίδια χαρακτηριστικά, που δεν μπορεί να συνεργαστεί στο να διατηρηθεί η κατοχή της μπάλας και να ανέβει η ομάδα ψηλά. Στο μυαλό του είχε από την αρχή να χρησιμοποιήσει σε αυτή τη θέση τον Ούμπιντες αλλά οι συγκυρίες και οι ανάγκες δεν του το επέτρεπαν. Ακόμα και δεξί μπακ έπαιξε σε πολλά ματς ο “Ούμπι” και μάλιστα με επιτυχία.
Εδώ και πέντε ημίχρονα όμως φαίνεται πως το δίδυμο των αμυντικών (πείτε τα και κεντρικά) χαφ κλειδώνει με Κεϊτά και Ούμπιντες. Και από την στιγμή εκείνη ο Ατρόμητος “συνδέθηκε”. Επανήλθε η ισορροπία ανάμεσα στις γραμμές. Έκλεισαν οι χώροι. Δημιουργήθηκαν διάδρομοι. Γιατί ο Ούμπιντες μαρκάρει κιόλας, με ψυχή, κλέβει μπάλες.
Είναι σημαντικό επίσης όμως ότι έχουν ανεβάσει κατακόρυφα την απόδοσή τους και οι Μπρίτο (κορυφαίος φέτος) και Στόιτσεφ. Αλλά και η προσθήκη του Σουμπίνιο, ενός παίκτη που κρατά μπάλα και συνδέει κέντρο και σέντερ φορ. Σα να δένει λίγο το γλυκό. Παίρνει πλέον πιο σωστά τη μπάλα ο Λεταλέκ που κάνει δέκα δουλειές μες το γήπεδο και θα έρθει και το γκολ.
Η νίκη με τον Παναθηναϊκό λοιπόν δεν ήταν τυχαία. Είχε μέσα πολλή τακτική από τον Δέλλα. Που την δούλευε και την ώρα του αγώνα ανάλογα με τις κινήσεις του Στραματσόνι, οι οποίες ίσως τον βοήθησαν κιόλας.
Το ματς ήταν στην κόψη του ξυραφιού. Οι δυο ομάδες δεν είχαν ευκαιρίες και δυσκολεύονταν να κάνουν τέτοιες. Εκεί λοιπόν χρειάζεται το κάτι παραπάνω. Χρειάζεται η έμπνευση της στιγμής, η φαντασία. Χρειάζεται ο Μπρίτο. Ο Βραζιλιάνος στην φάση του γκολ, κράτησε τη μπάλα τόσο μαεστρικά και “χορευτικά” αδειάζοντας τον Βιφιαφάνιες και τον Λουντ για να βρει τον Κιβρακίδη.
Ο δεξιός μπακ του Ατρόμητου έκανε μια σέντρα κλάσης στο δεύτερο δοκάρι, εκεί όπου όφειλε να βρεθεί βς αριστερός εξτρέμ ο Στόιτσεφ που τελείωσε τη φάση με σουτ παγκόσμιας κλάσης, αποδεικνύοντας γιατί ο Γιάννης Αγγελόπουλος άνοιξε τα ταμεία της ομάδας για πρώτη φορά μετά από χρόνια για να τον αποκτήσει.
Ωραία όλα αυτά. Με την Βέροια τί γίνεται; Εκεί θα φανεί πλέον αν όντως ο Ατρόμητος βρίσκεται σε καλό φεγγάρι ή αν μπορεί να αποδώσει καλύτερα κόντρα σε μεγάλες ομάδες την ώρα που χωλαίνει δημιουργικά κόντρα στις θεωρητικά μικρότερες.